Παρασκευή βράδυ, 24 Γενάρη, τα τελευταία μπλοκ των διαδηλωτών αφήνουν πίσω τους την πόλη του Ναυπλίου. Στους δρόμους και στις πλατείες, απομένουν πια, μόνο οι ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, για να θυμίζουν το καθεστώς της στρατοκρατίας που επιβλήθηκε στην πόλη για τρεις μέρες. Και ενώ η βροχή δυναμώνει, ψηλά στο Παλαμήδι, τα δύο τεράστια πανό του ΠΑΜΕ και του Κινήματος «Δράση: Θεσσαλονίκη 2003» λουσμένα μέσα στο φως των προβολέων επιβεβαιώνουν το αδιαμφισβήτητο γεγονός:

Για δύο ημέρες οι ταξικές δυνάμεις, χιλιάδες εργαζόμενοι, νεολαίοι, αγρότες που συμπορεύτηκαν κάτω από τις σημαίες τους, είχαν βάλει τη δική τους σφραγίδα. Είχαν απαντήσει δυναμικά στους 15 υπουργούς Εργασίας, που σε συνεργασία με τους εκπροσώπους της Κομισιόν, αποφάσισαν την επέκταση της υποαπασχόλησης, την ενίσχυση της «ευελιξίας», την προώθηση παραπέρα της απορύθμισης των εργασιακών σχέσεων και την αναβάθμιση των πολιτικών ενσωμάτωσης με τη θεσμοθέτηση του «κοινωνικού εταιρισμού» και σε επίπεδο Κορυφής.

Ειδικά το τελευταίο δεν πρέπει να υποτιμηθεί από τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα. Δεν είναι τυχαίο, ότι οι κοινωνικοί εταίροι αφιέρωσαν μια ολόκληρη μέρα, για να διαμορφώσουν την πολιτική τους. Δεν είναι τυχαία ούτε η σύνθεση του «τραπεζιού», υπουργική τρόικα, Κομισιόν, Ενωση Ευρωπαϊκών Βιομηχανιών, Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, Πλατφόρμα μη κυβερνητικών οργανώσεων, κ.λ.π. Οι ηγετικοί κύκλοι της ΕΕ γνωρίζουν πολύ καλά, ότι χωρίς ισχυρούς μηχανισμούς ενσωμάτωσης, χωρίς την ενίσχυση του «κοινωνικού διαλόγου» -και μάλιστα σε ευρωπαϊκό επίπεδο- η πολιτική τους δύσκολα θα περπατήσει. Γι' αυτό και η ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση με μηχανισμούς, που έχουν αναλάβει το ρόλο της «Πέμπτης Φάλαγγας» μέσα στο εργατικό κίνημα, παραμένει κορυφαίο καθήκον των ταξικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, όλων των εργαζομένων.

Παρά τον ορυμαγδό της κυβερνητικής και ευρω-ενωσιακής προπαγάνδας, στο Ναύπλιο αποδείχτηκε, για άλλη μια φορά, ότι «όλοι μαζί» σοσιαλδημοκράτες και νεο-φιλελεύθεροι, βιομήχανοι και τραπεζίτες, ευρωλάγνοι συνδικαλιστές και μη κυβερνητικές - αλλά χρηματοδοτούμενες από το ταμείο της Κομισιόν- οργανώσεις επιμένουν στους αντεργατικούς τους στόχους. Το όραμά τους: Οι «ανοιχτές αγορές εργασίας», που όμως θα είναι «κλειστές» στο δικαίωμα για σταθερή δουλιά, με αξιοπρεπή αμοιβή, κλειστές, στο δικαίωμα της σύνταξης, της δημόσιας περίθαλψης, των ανθρώπινων υπηρεσιών πρόνοιας, στο δικαίωμα της μόρφωσης. Αγορές που θα είναι κλειστές στους μετανάστες, αλλά ανοιχτές σε ένα φτηνό, ευέλικτο και σκληρά εκμεταλλευόμενο εργατικό δυναμικό.

Το Ναύπλιο, όμως, επιβεβαίωσε και την αντίθετη δυναμική. Οτι, δηλαδή, στην ελληνική κοινωνία, σε όλη την Ευρώπη, υπάρχουν εκείνες οι δυνάμεις, που με συνέπεια μάχονται το νέο ευρωπαϊκό εργασιακό μεσαίωνα.

Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, της «Δράσης» ήταν στην πρώτη γραμμή αυτού του αγώνα. Στην πρώτη γραμμή θα είναι και «αύριο» στα αντιπολεμικά συλλαλητήρια, για να σταματήσουν τον νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, να αποκαλύψουν το ρόλο τόσο των ΗΠΑ, αλλά και της ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η απεργία που έχει προκηρύξει το ΠΑΜΕ για τις 20 Μάρτη, θα αποτελέσει ένα νέο επίπεδο ανάπτυξης του αγώνα. Σε αυτή την απεργία έχουν χρέος να στρατευτούν όλοι. Εδώ, στην πράξη της ταξικής πάλης, στα εργοστάσια, στα γιαπιά, στις υπηρεσίες, θα δοκιμαστούμε όλοι. Οι ταξικές δυνάμεις πορεύονται στην απεργία, με το ηθικό ανεβασμένο. Πιο εμπειροπόλεμες, πιο μαχητικές ανοίγουν το δρόμο να ακολουθήσουν και άλλοι. Ολοι αυτοί -και είναι πολλοί- που νιώθουν πλέον στο πετσί τους, ποιος είναι ο «παράδεισος» της Ευρώπης, που τους έταζαν. Ολοι αυτοί, που βλέπουν τα πορτοκάλια τους να σαπίζουν -όπως το είδαμε και στο Ναύπλιο- τα μαγαζιά τους να κλείνουν, τις μικροεπιχειρήσεις τους να χρεοκοπούν, τις σπουδές τους να υποβαθμίζονται. Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο προχωρά στην απεργία σηκώνοντας ψηλά τη σημαία της διεκδίκησης. Για καλύτερες αμοιβές, για δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, για ανθρώπινη πρόνοια και αναβαθμισμένες υπηρεσίες Υγείας.