Κανείς λογικός άνθρωπος δε θα περίμενε από την τηλεόραση, και δη την ιδιωτικών συμφερόντων τηλεόραση, να συμπεριφέρεται μέσα σε ένα έστω νομιμοφανές πλαίσιο, όπως πρέπει δηλαδή να συμπεριφέρεται ένα μέσο ταγμένο στην υπηρεσία του πολίτη, της ενημέρωσης και της ψυχαγωγίας του. Οχι βέβαια. Η τηλεόραση, στην εποχή της πνευματικής ένδειας που ζούμε, το μόνο που κάνει είναι να μετέρχεται κάθε θεμιτό ή και ακόμη - ας μας επιτραπεί να πούμε - αθέμιτο μέσο για να πετύχει αποκλειστικά και μόνο δύο στόχους: Να πλουτίσει τους μετόχους της, αποβλακώνοντας τον κόσμο, και να αποβλακώνει τον κόσμο πλουτίζοντας τους μετόχους της. Ολα τα άλλα ουδεμία σχέση έχουν με το λεγόμενο έργο της. Η τηλεόραση, πάρα πολύ απλά, δημιουργεί με κάθε τρόπο μια μάζα παθητικών δεκτών, τους οποίους στη συνέχεια «πουλάει αγεληδόν», όπως οποιαδήποτε άλλα καταναλωτικά προϊόντα, στους διαφημιστές, για να αποκομίσει κέρδη.
Οσο δε για τον τρόπο που «κάλυψε» το αντιπολεμικό συλλαλητήριο του περασμένου Σαββάτου, ό,τι και να πει κανείς θα είναι πραγματικά πολύ λίγο. Η τηλεόραση προτίμησε είτε να επικεντρωθεί στα μεμονωμένα επεισόδια κάποιων ατίθασων παιδιών, μεγεθύνοντάς τα σε παράλογο βαθμό, είτε να συνδεθεί ...ζωντανά με τον από πολύ καιρό πεθαμένο θεσμό της βασιλείας... Η αναισχυντία, με άλλα λόγια, σε όλο της το μεγαλείο...
Μακριά από το ζωντανό κόσμο, μακριά από τον άνθρωπο και τις αξίες του, η τηλεόραση βλέπει μονάχα τον καταναλωτή-τηλεθεατή αμερικανικού τύπου, που πασχίζει να παγιδεύσει στο δίχτυ της, στο οποίο, φυσικά, πρώτη αιχμάλωτη είναι η ίδια. Μέσα στην πελώρια μοναξιά τους οι αποχαυνωμένοι άνθρωποι της τηλεόρασης συνεχίζουν να παίζουν ένα κακόζηλο παιχνίδι, όπου τους πρωταγωνιστικούς ρόλους έχουν αναλάβει η κακογουστιά, η μιζέρια και η αθλιότητα. Δεν εξηγείται διαφορετικά η ανικανότητα και η απροθυμία τους να εργαστούν έστω και μια φορά προς το συμφέρον τους, συμπορευόμενοι (έστω και μια φορά) στον καλό δρόμο του υπόλοιπου κόσμου, έναν δρόμο που όλον αυτόν τον καιρό, αλλά και πάντα δείχνει την αταλάντευτη πίστη των ανθρώπων στην ειρήνη αλλά και την απέχθειά του απέναντι στα πολεμοχαρή σχέδια των σύγχρονων αυτοκρατόρων.
Αντί αυτού, βεβαίως, η ιδιωτική τηλεόραση επιμένει να μας δείχνει εικόνες του «Κοκού» με τη βάρκα του και τα παιδιά του, εικόνες της τάδε κυρίας και δεσποινίδας που έχασε ή κέρδισε στο ένα ή στο άλλο τηλε-ριάλιτι, εικόνες της «γκλάμουρους» ζωής των «διασημοτήτων»...
Κι εδώ, προφανώς, τεράστια ευθύνη πρέπει να επιμεριστεί στους δημοσιογράφους που εργάζονται στους τηλεοπτικούς σταθμούς, ιδίως στους «έγκυρους», που με την πλέον ασύγγνωστη ελαφρότητα παραβιάζουν οποιαδήποτε έννοια δεοντολογίας και «χορεύουν στο σκοπό που τους παίζουν τα αφεντικά τους» - όλοι αυτοί, εργολάβοι εφοπλιστές και επιχειρηματίες του Τύπου, που μπροστά τους υποκλίνονται σχεδόν οι πάντες. Και φυσικά η ΕΣΗΕΑ και το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο δεν πρόκειται να ασχοληθούν εις βάθος με κανένα απ' αυτά τα θέματα, όπως πάντα.
Ο κατήφορος της τηλεόρασης (ουσία ιδιωτικής, αλλ' εντέλει επίσης δημόσιας, καθώς οι συχνότητες αποτελούν περιουσία του ελληνικού λαού), ο φοβερός της κατήφορος, δεν έχει τελειωμό. `Η μάλλον έχει, γιατί πολύ πιο γρήγορα απ' όσο θα περίμενε κανείς, ο κόσμος θα της γυρίσει την πλάτη αηδιασμένος, καταδικάζοντάς τη στην αφάνεια και στην πλήρη, πλέον, ανυποληψία. Ολοι οι δείκτες τηλεθέασης αυτό καταδεικνύουν. Δεν είναι προφητεία, είναι άσκηση κοινής λογικής: Η τηλεόραση θα καταντήσει πολύ σύντομα η γνωστή-άγνωστη του κοινωνικού μας βίου, και θα απομονωθεί από τους πάντες. Αυτό της πρέπει - και στο χέρι της είναι να το αλλάξει.
Του Γιώργου ΔΑΡΔΑΝΟΥ*
* Ο Γιώργος Δαρδανός είναι πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εκδοτών-Βιβλιοπωλών
Feeds
Στον εισαγγελέα Πρωτοδικών η υπόθεση ΑΛΤΕΚ - Κουρή 
