Η μερική απασχόληση στο δημόσιο τομέα βρίσκεται «προ των πυλών», οι συντάξεις χτυπιούνται και πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι πρόθεση της κυβέρνησης είναι η αποσύνδεσή τους από τους μισθούς, ενώ το ύψος τους θα ορίζεται με Υπουργική Απόφαση, εντείνοντας έτσι την κυβερνητική αυθαιρεσία. Η λιτότητα που επιβάλλει η κυβέρνηση δεν έχει τέλος. Και ενώ όλα αυτά συμβαίνουν, η ΑΔΕΔΥ τηρεί σιγή ιχθύος και αντί να οργανώσει τον αγώνα των δημοσίων υπαλλήλων, συνδιαλέγεται στα κυβερνητικά τραπέζια, δίνοντας έτσι χέρι βοηθείας στην κυβέρνηση.

Σ' αυτή τη λογική χτες η πλειοψηφία της διοίκησης της ΑΔΕΔΥ έδωσε συνέντευξη Τύπου για το μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων και την εισαγωγή των Βαρέων και Ανθυγιεινών στο δημόσιο τομέα.

Ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Σπ. Παπασπύρου είπε ότι κατά τη σημερινή συνάντηση με τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας Ν. Χριστοδουλάκη, η ΑΔΕΔΥ επιδιώκει να κλείσει το ζήτημα του μισθολογίου καθώς ήδη έχει επιδείξει μεγάλη ανοχή. Βεβαίως, η ανοχή που επικαλέστηκε ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, είναι συνειδητή συνενοχή που σκοπό είχε και έχει τον παροπλισμό του κινήματος. Το μισθολόγιο αποτελεί όχημα για την ΑΔΕΔΥ, προκειμένου να εξαγνίσει την αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης, ένα προαποφασισμένο μισθολόγιο που θα συνδέει τον βασικό μισθό με την παραγωγικότητα - αξιολόγηση και τελικά χειραγώγηση των εργαζομένων.

Σε ό,τι αφορά στα βαρέα και ανθυγιεινά χαρακτήρισε ξανά ως θετική την πρόθεση της κυβέρνησης να εισάγει το θεσμό και στο δημόσιο τομέα και μόνο, χωρίς καμία αναφορά στους όρους, όπως και στην επιδίωξη της κυβέρνησης, με βάση το νέο αντιασφαλιστικό νόμο του 2002 να προχωρήσει στον περιορισμό των επαγγελμάτων που θεωρούνται ΒΑΕ. Ουσιαστικά, η πλειοψηφία σιγοντάρει την πρόθεση της κυβέρνησης για αποχαρακτηρισμό πολλών επαγγελμάτων και φαίνεται ότι μοναδική της επιδίωξη είναι το επίδομα.

Στα ζητήματα της αποσύνδεσης των συντάξεων, της μερικής απασχόλησης, αρκέστηκαν να πουν ότι τα θέματα είναι ανοιχτά, ότι η ΑΔΕΔΥ διαφωνεί, αλλά στο διά ταύτα δεν κάνει τίποτα! Οι εργαζόμενοι έχουν πολλούς λόγους να καταδικάσουν αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, την κυβέρνηση και όλα τα κόμματα που συμφωνούν στη λογική του κεφαλαίου χάριν της λεγόμενης «ανταγωνιστικότητας». Μόνο με ρήξη και σύγκρουση μέσα από τις γραμμές των ταξικών δυνάμεων του ΠΑΜΕ υπάρχει ελπίδα να μπει φρένο, για κατακτήσεις με βάση τις σύγχρονες ανάγκες.