Τόπος Αλεξάνδρεια. Μήνας Απρίλης. Χρόνος 1933. Ο Μεγάλος ασθενής, ο Κωνσταντίνος Καβάφης, μετράει μέρες. Το ξέρει; Το φοβάται; Το διαισθάνεται; Κανείς δεν είναι σε θέση να απαντήσει κατηγορηματικά, αφού ο ποιητής έχει καταδικαστεί σε πλήρη αφωνία.

Ο Φίλιππος Φιλίππου στο νέο του βιβλίο «Οι τελευταίες ημέρες του Κωνσταντίνου Καβάφη» (εκδόσεις Πατάκη με εικονογράφηση του Αλέξη Βερούκα) επιχειρεί μυθιστορηματικά να διεισδύσει στα μύχια της ψυχής του Μεγάλου Αλεξανδρινού, καθώς διανύει τις τελευταίες του στιγμές. Αφηγητής είναι ο φουτουριστής Φίλιπο Τομάζο Μαρινέτι. Μέσα από τα δικά του μάτια, τη «δική» του μαρτυρία θα πρέπει να εμπιστευτούμε για τα θλιβερά γεγονότα εκείνου του μελαγχολικού, ψυχρού, συννεφιασμένου Απρίλη του '33.

Καθώς ο αναγνώστης θα περιδιαβαίνει τις σελίδες αυτού του βιβλίου, συνεχώς θα αναρωτιέται: «Μα έτσι ήταν ο Καβάφης; Φιλάρεσκος, εγωπαθής, σκληρός και ματαιόδοξος; Είχε άραγε τόση αγωνία για την υστεροφημία, που τον παρακινούσε να εκλιπαρεί, να επαιτεί σχεδόν, ένα Νόμπελ;». Μα ο αναγνώστης κακώς κάνει να τυραννιέται από αμφιβολίες και ερωτηματικά. Δεν ξέρει ότι δεν πρέπει να περιμένει απάντηση; Στα χέρια του δεν κρατά ένα ιστορικό δοκίμιο ή έστω μια μυθιστορηματική βιογραφία, αλλά ένα μυθιστόρημα, που ως γνωστόν, οι νόμοι που το διέπουν είναι εντελώς διαφορετικοί. Είναι αυθαίρετοι.

Διότι, ευτυχώς, στο μυθιστόρημα δεν κρίνεται ο κεντρικός ήρωας, αλλά ο ίδιος ο συγγραφέας ή μάλλον η συγγραφική ικανότητά του. Γι' αυτό και είναι πολύ επικίνδυνο ένα τέτοιο εγχείρημα, ιδίως όταν καταγίνεται με τόσο σημαντικές προσωπικότητες, όπως στην προκειμένη περίπτωση. Ομως εναπόκειται και στον αναγνώστη να εκτιμήσει και τελικά να αποφασίσει κατά πόσον η προσπάθεια του συγγραφέα ήταν επιτυχημένη ή όχι και «πολύ σπανίως» μπορεί να πέσει και έξω...