«Και δε θα λένε, ήτανε άσχημοι καιροί. Θα λένε, γιατί σωπαίνανε οι ποιητές τους».

Στο λεωφορείο, γυρνώντας χτες κρατούσες τη σακουλίτσα με τα κεράσια, τέσσερα ευρώ το κιλό, καλά τα πήρες σχετικά, το σκέφτηκες λίγο, αλλά ήταν και τα πιτσιρίκια, θα 'θελες να τα κρεμάσουν στ' αυτιά, κάποτε χαιρόσουν να το κάνεις κι εσύ. Τα κεράσια έχουν ένα άρωμα διαχρονικό.

Στην αφετηρία ψιλόβρεχε, μουντός καιρός, μουντές καρδιές. Εγώ πήγα στο ΙΚΑ να κάνω ένα υπερηχογράφημα, μετά από τόσους μήνες, σημασία δε σου δίνουν, τι λες καημένε..., στη Γερμανία είχα την Ασφάλιση, άλλο πράγμα η Γερμανία. Πίκρα που σταλάζει στην καρδιά σαν τις σταγόνες της βροχής, θες να το πεις, να το φωνάξεις, εγώ είμαι δερματολόγος στο ΙΚΑ, όχι λάθος, προσπαθώ, αγωνίζομαι να είμαι, δε θέλουν να είμαι. Εικόνα ταμείου σούπερ μάρκετ σου τριβελίζει το μυαλό, απαρέγκλιτος τήρησις του ωραρίου και «παραγωγή», πρέπει οι «πελάτες» να φεύγουν ευχαριστημένοι, χαμογελάτε φορώντας άσπρη ποδιά, στο μέλλον μπορεί να γράφει και ονόματα χορηγών.