Η προχτεσινή ανακοίνωση της Γιούροστατ για την απασχόληση, πέρα από τα τεχνάσματα για τον εξωραϊσμό μιας πολιτικής που παράγει ανέργους και υποαπασχολούμενους, ήρθε να επαναβεβαιώσει κάτι πάρα πολύ απλό: Ο,τι κι αν κάνουν, το θεριό δεν μπορούν να το δαμάσουν. Και δεν μπορούν, γιατί, επίσης πολύ απλά, αυτό το θεριό, τους τρέφει, τους είναι άκρως απαραίτητο! Αυτό το θεριό είναι δημιούργημα του συστήματός τους, έχει λόγο ύπαρξης σοβαρό, είναι μία από τις προϋποθέσεις για να αυξάνουν τα κέρδη των καπιταλιστών.

Λόγος, βεβαίως, γίνεται για την ανεργία. Από το 1992 μέχρι και σήμερα, το τρίπτυχο «Ανάπτυξη, Ανταγωνιστικότητα, Απασχόληση» κυριαρχεί σ' όλα τα κείμενα της ΕΕ. Αλλά ενώ τα νούμερα στα δύο πρώτα «Α» διαρκώς αυξάνονται, στο τρίτο, αυτό της Απασχόλησης πάντα «πέντε πάνω - πέντε κάτω» η κατάσταση πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Τυπικά, η ανεργία κινείται εκεί γύρω στο 10%, με μία ουσιαστική, όμως, διαφορά: Στο διάβα της δεκαετίας, στο υπόλοιπο 90% των απασχολουμένων αυξάνουν με ραγδαίο ρυθμό τα ποσοστά των «απασχολήσιμων». Δηλαδή, αυτό που συμβαίνει είναι πως όχι μόνο δε μειώνεται η ανεργία, αλλά γίνονται διαρκώς χειρότερες οι εργασιακές σχέσεις και όσων έχουν μια ή ...μισή κι ακόμη λιγότερη δουλιά. Από την εμφάνιση ακόμα του κειμένου της σοσιαλδημοκρατικής έμπνευσης «Λευκής Βίβλου» του κ. Ντελόρ, το ΚΚΕ είχε διακηρύξει πως οι προωθούμενες πολιτικές, όχι μόνο δεν πρόκειται να φέρουν αύξηση της Απασχόλησης σαν αποτέλεσμα της αύξησης της Ανάπτυξης και της Ανταγωνιστικότητας (αυτό ακριβώς διακήρυσσαν το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ), αλλά θα υπονομεύσουν και θα τσακίσουν και τις υπάρχουσες εργατικές κατακτήσεις. Μια από τις σημαντικότερες κατακτήσεις που έμπαινε από τότε στο στόχαστρο ήταν ο σταθερός εργάσιμος χρόνος και ό,τι αυτός συνεπάγεται (μεροκάματο - μισθός, ασφάλιση, κλπ.).

Από τότε μέχρι σήμερα αυξάνονται ραγδαία οι διάφορες μορφές «μη σταθερής εργασίας», σε βαθμό που να αντιπροσωπεύουν ήδη το 30% των συμβάσεων. Αυτή η εξέλιξη συνοδεύεται με αντιδραστικές αλλαγές στην Κοινωνική Ασφάλιση, με ανατροπές στο καθεστώς των ομαδικών απολύσεων, των αποζημιώσεων, ενώ, παράλληλα, αυξάνουν οι μορφές του σύγχρονου δουλεμπορίου (δανεισμός εργαζομένων, ενοικίαση κ.ά.). Επί της ουσίας, υπονομεύεται ή καταργείται ο ημερήσιος σταθερός χρόνος εργασίας. Μειώνεται ο ελεύθερος χρόνος, εντατικοποιείται η δουλιά και αυξάνονται οι απλήρωτες ώρες εργασίας, μέσα από διάφορες μορφές διευθέτησης του εργάσιμου χρόνου. Προωθείται η κατάργηση του 5ήμερου και εξαπλώνεται η εργασία τα Σάββατα και τις Κυριακές. Πλήττονται οι Συλλογικές Συμβάσεις με διάφορες μορφές εκβιαστικής ατομικής διαπραγμάτευσης. Μειώνονται οι μισθοί και οι σταθερές αποδοχές.

Απέναντι σ' αυτήν την πραγματικότητα και τις διαγραφόμενες, ακόμη περισσότερο ζοφερές, προοπτικές, η εργατική τάξη πρέπει αποφασιστικά να γυρίσει την πλάτη σ' όσους, ενώ της σκάβουν το λάκκο, της υπόσχονται και μια θεσούλα λίγων ωρών απασχόλησης. Και για να εξηγούμαστε: `Η θα διεκδικηθεί μόνιμη, σταθερή δουλιά για όλους, ή θα γονατίζουν όλο και μεγαλύτερα τμήματα της εργατικής τάξης. `Η θα δημιουργηθούν οι γενικότερες πολιτικές προϋποθέσεις γι' αυτό, ή θα συνεχιστεί να βασιλεύει το κάθε φέτος και χειρότερα. Γιατρειά με κουμανταδόρο το καπιταλιστικό κέρδος δεν υπάρχει.