«Σπαζοκεφαλιά», «γρίφος», «νόμος αίνιγμα», «δυσδιάκριτοι στόχοι», «δυσχεραίνεται η αυτοδυναμία»... Δε στερούνται παντελώς βάσης τα πρώτα σχόλια του, φιλοκυβερνητικού κυρίως, Τύπου για τον νέο εκλογικό νόμο. Ομως, πέρα από τις σκόπιμες «ασάφειες», σε πολλές τεχνικές «λεπτομέρειες» δε χωρά αμφιβολία ότι πρόκειται για ένα, ακόμα, καλπονοθευτικό σύστημα που κόβει και ράβει τη λαϊκή ετυμηγορία στα μέτρα του δικομματισμού και της «μετάλλαξής» του σε διπολισμό. Μάλιστα, δε θα αδικούσε κάποιος τους εμπνευστές του νέου εκλογικού νόμου αν προεξοφλούσε με σιγουριά ότι όταν διευκρινιστούν οι «ασάφειες» θα αναδειχτεί πιο καθαρά ο βαθιά αντιδημοκρατικός του χαρακτήρας...

Θεσμοθετούνται νέοι μηχανισμοί νόθευσης της λαϊκής βούλησης, π.χ., δύο ψήφοι (μία για το κόμμα και μία για τον βουλευτή), κατάτμηση μεγάλων περιφερειών. Παρά την προσπάθεια που καταβάλλεται από την κυβερνητική προπαγάνδα να εμφανιστούν σαν στοιχεία εκσυγχρονισμού, είναι προφανές ότι δρουν ως καταλύτες για να γίνει το εκλογικό σύστημα ακόμα πιο αντιδημοκρατικό. Οι πολύ μικρές περιφέρειες ευνοούν τα δύο μεγάλα κόμματα, ενώ η «διαπλοκή» και τα ΜΜΕ θα είναι οι πραγματικοί νικητές στην ανάδειξη βουλευτών-φερέφωνων, προς δόξαν της διαφάνειας και της «ανανέωσης». Τα διλήμματα γίνονται πιο έντονα και εκβιαστικά, ενώ ενισχύεται παραπέρα η θεωρία της χαμένης ψήφου...

Πάντα ο εκλογικός νόμος ήταν το πιο πρόσφορο και αποτελεσματικό εργαλείο για τη «σταθεροποίηση» του πολιτικού συστήματος και για να επιταχυνθούν οι πολιτικές εξελίξεις στην επιθυμητή κατεύθυνση. Το ληστρικό σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής, όπως αναγνώρισε ο Κ. Σημίτης, «εξασφάλισε κυβερνητική σταθερότητα» και συνέβαλε στην εδραίωση του δικομματισμού. Χωρίς να αλλάζει το «σκαρί» του ισχύοντος εκλογικού νόμου, διευκολύνονται οι κυβερνητικές συνεργασίες, μέσα από το δίπολο κεντροαριστεράς-κεντροδεξιάς. Οι «προγραμματικές συγκλίσεις», εννοείται στη βάση της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, φαίνεται ότι θεωρούνται δεδομένες...