Τη σοφή ρήση που λέει «ξέρω πως λένε το γάιδαρο άλογο όταν πρόκειται να πουλήσουν και το άλογο γάιδαρο όταν πρόκειται να αγοράσουν» θυμίζει ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται την εξέλιξη ορισμένων βασικών μεγεθών της οικονομίας όχι μόνο οι μεγαλοεπιχειρηματίες και διάφοροι μεγαλοκομπιναδόροι, αλλά τόσο ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ όσο και ο πρόεδρος της ΝΔ. Παραβλέποντας το γεγονός ότι πίσω από τους αριθμούς διαφόρων βασικών μεγεθών της οικονομίας - όπως η ανεργία, η φτώχεια κλπ. - κρύβονται μεγάλα κοινωνικά δράματα, ο μεν Κ. Σημίτης (που σήμερα είναι πρωθυπουργός) εξωραΐζει την κατάσταση και τα βλέπει όλα «ωραία και καλά», ενώ αντίθετα ο Κ. Καραμανλής (που διεκδικεί την πρωθυπουργία στις επικείμενες εθνικές εκλογές) τα βλέπει όλα «μαύρα κι άραχνα».

Αδιάψευστος μάρτυρας, τα εξής δύο στοιχεία. Πρώτον, προχτές ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης, παρουσίασε στο Ζάππειο το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Χάρτα Σύγκλισης», εμφανίζοντας την Ελλάδα να συγκλίνει με το μέσο όρο της ΕΕ και τους Ελληνες να βελτιώνουν συνεχώς το βιοτικό τους επίπεδο. Δεύτερον, τα στατιστικά στοιχεία που επικαλέστηκε πρόσφατα η ηγεσία της ΝΔ με τον τίτλο «Χάρτα Απόκλισης», καθώς και οι προχτεσινές δηλώσεις του προέδρου της ΝΔ, σύμφωνα με τα οποία η ελληνική οικονομία «αποκλίνει» από την ευρωπαϊκή και τα προβλήματα των Ελλήνων διογκώνονται. Στόχος αυτής της κάλπικης αντιπαράθεσης μεταξύ των ηγεσιών ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, είναι να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων από τα μεγάλα προβλήματα που τους βασανίζουν και οφείλονται στην εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική.

Σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου, αν η αλήθεια βρίσκεται στην ΠΑΣΟΚική «Χάρτα Σύγκλισης» ή στη «Χάρτα Απόκλισης» της ΝΔ, ο Κ. Σημίτης υπεραμύνθηκε των αντιλαϊκών πολιτικών που εφαρμόζονται τα τελευταία 15 χρόνια και ειδικότερα στην περίοδο από το 1996, που ο ίδιος είναι πρωθυπουργός. Ετσι, κάνοντας λόγο για «μισοάδειο» και «μισογεμάτο», υποστήριξε πως «με το κοινωνικό πακέτο, το οποίο ανακοινώσαμε την περασμένη εβδομάδα φτάσαμε το επίπεδο των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης»! Και για του λόγου το αληθές επικαλέστηκε τις εξελίξεις στο μέτωπο της ανεργίας, υποστηρίζοντας πως στο θέμα της απασχόλησης «οι αριθμοί, τους οποίους επικαλούνται τα κόμματα της αντιπολίτευσης, είναι αριθμοί οι οποίοι δε δίνουν την πραγματική εικόνα του τι κάναμε. Διότι εμείς το 2000 είχαμε πει, ότι θα έχουμε 300.000 νέες ευκαιρίες απασχόλησης, 300.000 ευκαιρίες για κατάρτιση στους ανέργους και επίσης και 300.000 για κατάρτιση για εργαζόμενους στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα». Και με το γνωστό του χαμόγελο πρόσθεσε με αυτοϊκανοποίηση: «Ε, έχουμε πετύχει τους στόχους μας ήδη από τώρα. Οι ευκαιρίες οι οποίες δόθηκαν για πρόσβαση στην αγορά εργασίας είναι την 1/9/2003 κατά τον απολογισμό 324.367».

Φαίνεται ότι ο κύριος Σημίτης θέλει να του πούμε και μπράβο, επειδή κατάφερε να μειώσει (στα χαρτιά) την ανεργία. Αξιοποιώντας προφανώς και τις γνώσεις του σαν καθηγητής Πανεπιστημίου, ο κύριος πρωθυπουργός, με τα στοιχεία για την ανεργία που επικαλέστηκε (και παραθέσαμε παραπάνω) για να αποδείξει τις επιτυχίες της κυβέρνησής του στη «σύγκλιση», έκανε το εξής τρικ: Βλέποντας το ποτήρι «μισογεμάτο», υποστήριξε πως από το 2000 μέχρι σήμερα, υπερεκπληρώθηκε ο στόχος της κυβέρνησης για τη δημιουργία 300.000 νέων θέσεων εργασίας αφού -όπως είπε- «οι ευκαιρίες οι οποίες δόθηκαν για πρόσβαση στην αγορά εργασίας μέχρι τις 1/9/2003 ήταν 324.367».

Εδώ όμως υπάρχει η εξής «λεπτομέρεια»... Είναι άλλο πράγμα 300.000 θέσεις εργασίας και άλλο 300.000 ευκαιρίες απασχόλησης. Κι αυτό γιατί, αν στην περίοδο από το 2000 μέχρι σήμερα χάθηκαν (δηλαδή απολύθηκαν) 300.000 θέσεις ΠΛΗΡΟΥΣ απασχόλησης και στη θέση τους δημιουργήθηκαν 324.367 ευκαιρίες απασχόλησης (δηλαδή ΜΕΡΙΚΗΣ ή ΕΠΟΧΙΑΚΗΣ απασχόλησης) τότε δε μειώθηκε η ανεργία, αλλά αυξήθηκε η υποαπασχόληση και μοιράστηκε η φτώχεια σε περισσότερες οικογένειες φτωχών. Αυτή είναι η αλήθεια, όσο κι αν ενοχλεί. Και με τη φόρα που έχουν πάρει τόσο η ηγεσία της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ - που ερίζουν για το «ποιος» από τους δυο θα εφαρμόσει... καλύτερα την ίδια αντιλαϊκή πολιτική - τίθεται το ερώτημα: Βλέπω τη θεία υπομονή των ανθρώπων που πληρώνουν τις συνέπειες των μακροχρόνιων πολιτικών της γαλαζοπράσινης λιτότητας, πότε θα δω τη θεία οργή τους;