Ο στόχος από την πλευρά της ΠΟΣΔΕΠ είναι να πιέσει τον υπουργό, που βασικά θεωρείται ότι είναι ο κύριος υπεύθυνος, υποτίθεται, για τη μη ικανοποίηση «των δεσμεύσεων» της κυβέρνησης, να αντιμετωπίσει θετικά τα αιτήματα των πανεπιστημιακών.

Γνωρίζουμε, βέβαια, ότι οι περίφημες δεσμεύσεις της κυβέρνησης, όπως τουλάχιστον τις θεωρεί η πλειοψηφία της ΠΟΣΔΕΠ και που αποτυπώθηκαν στο κοινό πόρισμα, είναι κενές περιεχομένου. Η κυβέρνηση ποτέ δεν τις αναγνώρισε. Εκείνο που δε γνωρίζουμε είναι αν η ΠΟΣΔΕΠ εξακολουθεί να διαπραγματεύεται με βάση το πόρισμα ή αν διαπραγματεύεται κάτι παραπάνω από το 7% που παραχωρήθηκε από την κυβέρνηση. Αλλά αυτό θα φανεί και για την ΠΟΣΔΕΠ, όπως, από την αρχή, πολύ γρήγορα, φάνηκε και για την κυβέρνηση.

Την ίδια στιγμή πληθαίνουν τα ερωτήματα και οι αμφιβολίες ανάμεσα στα μέλη ΔΕΠ, που εμφανίστηκαν στο δεύτερο γύρο των συνελεύσεων στα πανεπιστήμια, για τους χειρισμούς της πλειοψηφίας της ΠΟΣΔΕΠ και τα αιτήματα των κινητοποιήσεων.

Αλλά και από την πλευρά των πιο ένθερμων υποστηρικτών της τακτικής και των αιτημάτων της ΠΟΣΔΕΠ, των δυνάμεων που πρόσκεινται στη Συσπείρωση (ΣΥΝ), ήδη, αρχίζει να εμφανίζεται «ένας ρεαλισμός», που δεν είναι καθαρό αν οφείλεται σε μια προετοιμαζόμενη «έξοδο» ή στη συνειδητοποίηση του αδιεξόδου που έχει φέρει ο προσανατολισμός του αγώνα, έτσι όπως σχεδιάστηκε από την πλειοψηφία της ΠΟΣΔΕΠ.

* * *

Εχει ιδιαίτερη σημασία να τονιστεί ότι και στην προηγούμενη περίοδο των κινητοποιήσεων των πανεπιστημιακών οι δύο αυτοί σύλλογοι μαζί με το σύλλογο του ΤΕΦΑΑ, είχαν καθορίσει κοινό πλαίσιο αγώνα, που όμως πετάχτηκε στο καλάθι των αχρήστων από την πλευρά της πλειοψηφίας της ΠΟΣΔΕΠ, αν και οι σύλλογοι αυτοί ουσιαστικά «κρατάνε» τις κινητοποιήσεις των πανεπιστημιακών.

Πρόκειται για αποφάσεις που πιέζουν την κυβέρνηση στην ίδια την ουσία της πολιτικής της στην Ανώτατη Εκπαίδευση και δεν περιορίζονται αποκλειστικά και μόνο στο μισθολογικό πρόβλημα. Αλλά κι αυτά τα μισθολογικά αιτήματα τα αντιμετωπίζουν από την άποψη της κατάργησης του επιδοματικού χαρακτήρα του μισθολογίου προβάλλοντας κατ' αρχήν την ενσωμάτωση των δύο βασικών επιδομάτων, που αφορούν στη διδασκαλία και στην έρευνα, στο βασικό μισθό.

Αξίζει, βέβαια, να σημειώσει κανείς την οξύτατη κριτική που εκφράστηκε στους συλλόγους αυτούς και κυρίως στο σύλλογο της Πάτρας, που η απόφαση ως προς το πλαίσιο των κινητοποιήσεων ήταν και ομόφωνο, στους χειρισμούς, την τακτική και τα ίδια τα αιτήματα που έχει καθορίσει η πλειοψηφία της ΠΟΣΔΕΠ. Στο σύλλογο της Πάτρας διατυπώθηκε ανοιχτή «νότα διαμαρτυρίας», δηλαδή, ανοιχτή καταγγελία.

Στο σύλλογο του ΕΜΠ, παρά ορισμένες αντίθετες απόψεις της «Συσπείρωσης», ψηφίστηκαν οι βασικές κατευθύνσεις που προτάθηκαν από τη ΔΗΠΑΚ συμπυκνωμένες σε τέσσερις βασικές κατευθύνσεις: Στην απόσυρση του πολυνομοσχεδίου, στην αποκλειστική απασχόληση ως της μοναδικής εργασιακής σχέσης του ΔΕΠ στα ΑΕΙ, στη γενναία αύξηση των δαπανών για την Παιδεία (που πρέπει να τη συγκεκριμενοποιήσει η κυβέρνηση για το 2004, η οποία έχει την ευθύνη της σύνταξης του προϋπολογισμού), και στην ενσωμάτωση των βασικών επιδομάτων στο μισθό.

Εκείνο, όμως, που ξεκαθαρίστηκε ευκρινώς στη γενική συνέλευση του ΕΜΠ ήταν αφενός, ποιος υποστηρίζει την αποκλειστική απασχόληση στα πανεπιστήμια και ποιος όχι. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δυνάμεις που πρόσκεινται στο ΣΥΝ είτε καταψήφισαν ανοιχτά την αποκλειστική απασχόληση, είτε απείχαν της ψηφοφορίας. Η σημασία αυτής της στάσης συγκεντρώνεται στο γεγονός ότι πριμοδοτείται το ελευθέριο επάγγελμα και δεν αντιμετωπίζονται οι ευέλικτες μορφές εργασίας, που προωθεί η κυβέρνηση στα πανεπιστήμια, κατά το πνεύμα και το γράμμα της διακήρυξης της Μπολόνιας.

Αφετέρου μάθαμε ποιος είναι ο... χαρακτήρας των κινητοποιήσεων των πανεπιστημιακών, όταν γνωστό στέλεχος του ΣΥΝ θεώρησε ότι οι κινητοποιήσεις των πανεπιστημιακών γίνονται ενάντια στο δικομματισμό. Ετσι δικαίωσε τις αιτιάσεις της ΔΗΠΑΚ, που πάντα υποστήριζε ότι μερικοί στην ΠΟΣΔΕΠ, και συγκεκριμένα οι δυνάμεις που πρόσκεινται στο ΣΥΝ και στη Νέα Δημοκρατία, αδιαφορούν για τα πραγματικά προβλήματα του πανεπιστημίου και των πανεπιστημιακών και προσπαθούν να διαχειριστούν την αγανάκτηση των πανεπιστημιακών μπροστά στην προεκλογική περίοδο.

Φυσικά, θέση της ΔΗΠΑΚ ήταν και είναι ότι η δράση του πανεπιστημιακού κινήματος πρέπει να στρέφεται ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης και του δικομματισμού στο σύνολό του, αλλά και ενάντια σε όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς «που χειροκροτούσαν όρθιοι και ενθουσιωδώς» την ψήφιση της συνθήκης του Μάαστριχτ, μια συνθήκη που γέννησε τη διακήρυξη της Μπολόνιας και τις αποφάσεις της Πράγας.

* * *