Με την απόφαση το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα να ρίξει όλες του τις δυνάμεις στην οργάνωση των πανελλαδικών συλλαλητηρίων την τελευταία εβδομάδα του Οκτώβρη, ολοκληρώθηκαν το απόγευμα του Σαββάτου οι εργασίες της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής του ΠΑΜΕ.

Τα συλλαλητήρια αυτά - όπως υπογραμμίστηκε και στην εισήγηση της Εκτελεστικής Γραμματείας που παρουσίασε ο Γ. Μαυρίκος - πρέπει να σηματοδοτήσουν την ένταση των αγώνων της εργατικής τάξης ενάντια στην αντεργατική πολιτική της κυβέρνησης και με διεκδικήσεις που θα ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας. Να δώσουν ισχυρό «χαστούκι» στο μεγάλο κεφάλαιο και στο ΣΕΒ ενόψει της διεκδίκησης της Εθνικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και των νέων Κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων. Και, ταυτόχρονα, αποκαλύπτοντας το ρόλο του δικομματισμού, να ενισχυθούν οι θέσεις του ταξικού κινήματος στη σύγκρουσή του με τους υποστηριχτές της ταξικής συνεργασίας μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Πλούσια ήταν η δράση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, όπως κατατέθηκε στη Συντονιστική Επιτροπή, αλλά και ο προβληματισμός, για το πώς αυτή η δράση θα αποκτήσει συνέχεια και διάρκεια, θα «τραβήξει» στους αγώνες και άλλα τμήματα της εργατικής τάξης, θα βαθαίνει την αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού και τελικά θα «κερδίζει συνειδήσεις» με την πλευρά του ταξικού πόλου. Θα οδηγεί όλο και πιο πολλούς εργαζόμενους στη θέση ότι: «Δεν μπορούν να υπάρξουν λύσεις σε όφελος των εργαζομένων, αν δεν ανατραπούν αυτές οι πολιτικές». Αν δεν αλλάξουν οι συσχετισμοί σε βάρος αυτών που εκφράζουν και εφαρμόζουν αυτές τις αντεργατικές πολιτικές σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο (ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ).

Σήμερα, είπε ο Γ. Μαυρίκος, δε φτάνει η αγανάκτηση. Η αγανάκτηση για την τραγική κατάσταση που βιώνει η εργατική τάξη πρέπει να γίνει συνειδητή τοποθέτηση. Σε μια τέτοια συνειδητή τοποθέτηση για το ποιος φταίει, ποια πολιτική γεννά και αναπαράγει την ανεργία, τα χαμηλά μεροκάματα, την ακρίβεια, πρέπει να βοηθήσει η δράση του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου.

Πατώντας στην εμπειρία των αγώνων που ανέπτυξαν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ το προηγούμενο διάστημα, στις πολύμορφες κινητοποιήσεις ενάντια στην ΕΕ και την Ελληνική Προεδρία, τη σημαντική τους συμβολή στο αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, στις αποφασιστικές παρεμβάσεις για την προστασία της ζωής των εργαζομένων (π.χ. συλλαλητήρια σε Κόρινθο, Φωκίδα), αλλά και στους αγώνες που έγιναν για να μην κλείσουν εργοστάσια, να μην απολυθούν εργάτες, απαιτείται πιο αποτελεσματικά να αναδεικνύονται οι αιτίες των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι. Και, ταυτόχρονα, να φωτίζεται ο δρόμος της προοπτικής που πρέπει να βαδίσει η εργατική τάξη, ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Η ένταση των αγώνων, η ενίσχυση της πάλης, απαιτεί και οργάνωση της εργατικής τάξης σε «άλλη βάση». Μια οργάνωση που - όπως τονίστηκε από πολλούς ομιλητές στην Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή - πρέπει να ενισχύσει τους δεσμούς του ΠΑΜΕ με τους εργαζόμενους, τόσο στο χώρο της δουλιάς, όσο και έξω απ' αυτόν. Δεσμούς που θα εξασφαλίζουν και θα απλώνουν την παρέμβαση του ΠΑΜΕ, σε κάθε μικρό ή μεγάλο πρόβλημα της εργατικής οικογένειας, στα ζητήματα της υγείας, της παιδείας, του πολιτισμού.

Ακρογωνιαίος λίθος στη δουλιά των δυνάμεων του ΠΑΜΕ είναι και παραμένει το πρωτοβάθμιο σωματείο. «Να πάμε στην εργατική τάξη με το σωματείο», όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά. Να ενισχυθεί η δράση και η ζωή των σωματείων, προκαλώντας ανοιχτές, ζωντανές, ταξικές διαδικασίες και λειτουργίες. Γιατί εκεί στη «βάση», η ταξική παρέμβαση μπορεί να αλλάξει τους συσχετισμούς, αλλά και να συσπειρώσει με το ΠΑΜΕ νέα σωματεία, επιτροπές αγώνα και πρωτοπόρους συνδικαλιστές.

«Ισχυρό ΠΑΜΕ - υπογραμμίζει στην εισήγησή της η Εκτελεστική Γραμματεία - σημαίνει δυνατό - μαζικό σωματείο που έχει γερούς δεσμούς με τα μέλη του, με τους εργαζόμενους στον κλάδο. Που ενημερώνει συστηματικά και κινητοποιεί τους εργαζόμενους». Αλλά και ισχυρό κίνημα, ισχυρή εργατική τάξη σημαίνει «σωματεία που να πείθουν για την ανάγκη της ταξικής γραμμής, της ταξικής πάλης, να πείθουν ότι η γραμμή της συναίνεσης και της ταξικής συνεργασίας είναι καταστροφική...».

Στα πλαίσια αυτά - όπως τονίστηκε από πολλούς ομιλητές -ιδιαίτερο βάρος πρέπει να δοθεί στους νέους εργαζόμενους. Στη νέα γενιά, που περισσότερο απ' όλους είναι θύμα της ανεργίας, της σκληρής εκμετάλλευσης, με τα ωρομίσθια και τη μερική απασχόληση.