Το δικαίωμα της εργατικής τάξης να αγωνίζεται για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της τη στιγμή που κυβέρνηση και κεφάλαιο εντείνουν την επίθεσή για την παραπέρα συρρίκνωσή τους δίκασε χτες η αστική Δικαιοσύνη στο πρόσωπο επτά συνδικαλιστικών στελεχών του ΠΑΜΕ.

Με καθαρή την κυβερνητική επιδίωξη να υπάρξουν καταδίκες ώστε να ενισχυθεί το νομικό οπλοστάσιο της κυβέρνησης σε βάρος των αγώνων που αναγκαστικά προκαλεί η αντεργατική πολιτική της, το Τριμελές Πρωτοδικείο Αθηνών, με πρόεδρο την Μαρία Βασδέκη και μέλη τους Ελένη Χροναίου και Ανδρέα Ντόκο, καταδίκασε σε πεντάμηνη φυλάκιση, για την κατάληψη του υπουργείου Εργασίας («διατάραξη της οικιακής ειρήνης» το ονοματίζουν) στις 5 του Απρίλη 2001, τους: Γ. Μαυρίκο, στέλεχος του ΠΑΜΕ, Α. Ζαζόπουλο, πρόεδρο της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας, Γ. Πάσουλα, γραμματέα της Ομοσπονδίας Οικοδόμων, Δ. Βανδώρο, τότε πρόεδρο του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας, Β. Βακάλη, πρόεδρο του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας, Π. Σοφό, πρώην γγ του ΕΚΑ, και Β. Σαραντόπουλο, μέλος της διοίκησης του Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας. Η ποινή συνοδεύεται από τριετή αναστολή ως προς την εφαρμογή της.

Τα επτά στελέχη του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος τόνισαν ότι δε θεωρούν εαυτούς κατηγορούμενους, ούτε αποδέχονται την κατηγορία, γιατί ως συνδικαλιστές και εργαζόμενοι είχαν το ταξικό καθήκον, μπροστά στα αντιασφαλιστικά σχέδια που ετοίμαζε τότε η κυβέρνηση, να οργανώσουν την πάλη των εργαζομένων.

Χαρακτηριστικές οι φράσεις των συνδικαλιστών:

- Ο Γ. Μαυρίκος τόνισε: «Εμείς δεν είμαστε ραγιάδες, δεν μπορούμε να σκύψουμε το σβέρκο, αλλιώς θα είχαμε πάει όλοι σπίτια μας». Υπογράμμισε: «Θέλετε να μας δικάσετε; Δικάστε μας! Εμάς μας έχει αθωώσει η εργατική τάξη. Είναι το ελάχιστο που κάναμε και στην ίδια κατεύθυνση θα συνεχίσουμε για την υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης».

- Ο Γ. Πάσουλας επισήμανε: «Κάναμε έναν τίμιο αγώνα που απέτρεψε τα χειρότερα».

- Ο Α. Ζαζόπουλος σημείωσε: «Η θέση μας είναι ότι τα παιδιά της εργατικής τάξης βρίσκονται μπροστά στον κίνδυνο να μην έχουν ζωή».

Ο Δ. Βανδώρος είπε: «Πρέπει να μπορούμε να κοιτάζουμε τα παιδιά μας στα μάτια. Θα επαναλάβουμε ό,τι κάναμε όταν κυβέρνηση και κεφάλαιο επιτίθενται στη ζωή των εργατών».

- Ο Π. Σοφός υπενθύμισε: «Είναι υποχρέωση του λαού, των εργαζομένων να μπουν μπροστά στον αγώνα όταν απειλούνται τα λαϊκά συμφέροντα».

- Ο Β. Σαραντόπουλος ανέφερε: «Ηταν οι ίδιοι οι εργάτες που θέλανε ανεβασμένες μορφές πάλης για την υπεράσπιση των κατακτήσεών τους».

- Ο Β. Βακάλης τόνισε: «Δεν είμαστε ένοχοι. Η πράξη μας ήταν καθαρά συνδικαλιστική, πολιτική».

Ο πανεπιστημιακός Β. Φίλιας, από τους μάρτυρες υπεράσπισης, τόνισε ότι «ήταν φυσικό να υπάρχουν αντιδράσεις για το Ασφαλιστικό», σημειώνοντας ότι η κατάληψη ως μέθοδος πάλης πολλές φορές είναι αναγκαία. Ο βουλευτής του ΚΚΕ Δ. Τσιόγκας είπε πως ο αγώνας των κατηγορούμενων ήταν πέρα για πέρα δίκαιος, λέγοντας ότι οι κατηγορούμενοι δικάζονται γιατί αγωνίστηκαν ασυμβίβαστα για την προάσπιση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων. Τέλος, ο πανεπιστημιακός Γ. Ρούσης παρατήρησε πως η δίωξη εντάσσεται στο πλαίσιο της έντασης του αυταρχισμού από την πλευρά της κυβέρνησης και κάλεσε τους δικαστές να μην ενδώσουν στις έξωθεν κατευθύνσεις.

Αποκαλυπτικές για τη γύμνια του κατηγορητηρίου ήταν οι καταθέσεις εργαζομένων στο υπουργείο Εργασίας που κλήθηκαν ως μάρτυρες κατηγορίας. Χαρακτήρισαν τον αγώνα των ταξικών δυνάμεων δίκαιο. «Είχαν δίκιο που αγωνίζονταν. Συμμερίζομαι τον αγώνα τους», ανέφερε η Δ. Ζούπη. «Θέλανε να αναδείξουν το πρόβλημα», επισήμανε η Μ. Πουπουτζιάν. Ο Β. Λουτρουτζής σημείωσε ότι «το μόνο μέσο των εργαζομένων είναι η απεργία». Μοναδική εξαίρεση σ' αυτό το κλίμα η διορισμένη από την κυβέρνηση γγ του υπουργείου, Ι. Πανοπούλου, που κατέθεσε ως μάρτυρας κατηγορίας.

Η εισαγγελέας, Δήμητρα Πατσουράτη, αφού χαρακτήρισε τα επτά στελέχη του ΠΑΜΕ αθώα για τα τρία από τα τέσσερα αδικήματα (εκτός από την κατάληψη κατηγορούνταν για «παρακώλυση συγκοινωνιών, διακεκριμένη φθορά και βία»), εισηγήθηκε την καταδίκη τους για «διατάραξη οικιακής ειρήνης», δηλαδή την κατάληψη του υπουργείου. Προσπερνώντας το πραγματικό γεγονός της πολιτικής δίωξης, είπε ότι κρίνονται ποινικά αδικήματα, ποινικοποιώντας έτσι τους αγώνες της εργατικής τάξης. Δυσκολεύτηκε όμως να βρει νομικά επιχειρήματα. Ετσι, το μόνο που είπε ήταν ότι εμποδίστηκαν οι εργαζόμενοι του υπουργείου να μπουν στο κτίριο. Οταν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι λίγο πριν είχαν δώσει δίκιο στους απεργούς. Η ίδια εξάλλου παραδέχτηκε πως ο αγώνας εκείνος ήταν δίκαιος.

Οι συνήγοροι υπεράσπισης, Θόδωρος Θεοδωρόπουλος, Αντώνης Αντανασιώτης, Μαρία Λαγουβάρδου και Αγγελος Βρεττός, κονιορτοποίησαν το κατηγορητήριο με πολιτικά και νομικά επιχειρήματα. Τόνισαν πως όταν υπήρχαν προτάσεις από την κυβέρνηση για κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, οι κατηγορούμενοι θεώρησαν καθήκον τους και υποχρέωσή τους να αντιταχθούν στην επερχόμενη λαίλαπα. Η ενέργειά τους αυτή, σημείωσαν, λειτούργησε καταλυτικά στις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις που ακολούθησαν, τις μεγαλύτερες από τη δεκαετία του 1980. Πρέπει να κριθούν τα κίνητρα της ενέργειας των κατηγορούμενων, υπογράμμισε ο Θ. Θεοδωρόπουλος.