Μια αποκαλυπτική τοποθέτηση | ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Μια αποκαλυπτική τοποθέτηση

Γράφει η «Αυγή» (29/3/2000): «Για τρεις αντιλήψεις που κυριαρχούν στην ελληνική κοινωνία για την ΟΝΕ μίλησε ο Γ. Δραγασάκης. Η πρώτη εξαντλείται στην "εξασφάλιση με κάθε τρόπο της παραμονής μας", αντίληψη που υιοθετούν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Η δεύτερη αντίληψη, αυτή του ΚΚΕ, αντιμετωπίζει την ΟΝΕ ως καπιταλιστική ολοκλήρωση και στοχεύει άστοχα στη διάλυση της Ευρώπης, με κίνδυνο να βρεθούμε μπροστά στο φαινόμενο να αναπτυχθούν δυνάμεις φασιστικές, όπως στην περίπτωση της Αυστρίας.

Μένει η τρίτη αντίληψη, αυτή που υπερασπίζονται ο ΣΥΝ και οι ευρύτερες δυνάμεις της Αριστεράς. Αυτή που αναγνωρίζει ότι "η ΟΝΕ δημιουργεί προβλήματα σε όλους τους εργαζόμενους της Ευρώπης, δεν έχει μηχανισμούς για την αντιμετώπιση των κρίσεων που δημιουργούνται εξαιτίας των κανόνων της διατηρησιμότητας. Η αντίληψη αυτή αντιμετωπίζει την ΟΝΕ ως πεδίο κοινωνικών αντιπαραθέσεων, αγώνων και κοινωνικοκεντρικών συμμαχιών", κατέληξε ο βουλευτής του ΣΥΝ».

Δημοσιεύσαμε όλα όσα γράφει η «Αυγή», για την ομιλία του Γ. Δραγασάκη, εκπροσώπου, μάλιστα, της «αριστερής τάσης» μέσα στο ΣΥΝ, ώστε να μη μείνει η παραμικρή αμφιβολία για τις θέσεις του κόμματος αυτού. Και, πράγματι, η τοποθέτηση είναι αποκαλυπτική.

Αν αφαιρέσουμε τα περί αντιμετώπισης της ΟΝΕ, ως πεδίου κοινωνικών αντιπαραθέσεων, αγώνων και συμμαχιών, μια και όλες οι πολιτικές δυνάμεις - η καθεμιά από τη σκοπιά της - αυτό κάνουν, ο Γ. Δραγασάκης ομολογεί, ότι η μόνη διαφορά του ΣΥΝ από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ είναι η πρόταση για κάποιους μηχανισμούς αντιμετώπισης των κρίσεων. Εμμέσως πλην σαφώς, δηλαδή, ομολογεί ότι και ο ΣΥΝ βρίσκεται στην πρώτη κατηγορία, έστω και αν θα επιθυμούσε ένα λιγότερο απάνθρωπο πρόσωπο της ΟΝΕ και της ΕΕ. Ομολογεί, ουσιαστικά, ότι ο ΣΥΝ έχει μια παρόμοια με του ΠΑΣΟΚ πολιτική, αφού και το τελευταίο - όπως και οι άλλες σοσιαλδημοκρατικές, αλλά και οι χριστιανοδημοκρατικές δυνάμεις της ΕΕ - αυτό ακριβώς κάνουν. Εφαρμόζουν μια πολιτική προς όφελος του μεγάλου κεφαλαίου και, ταυτόχρονα, προσπαθούν καθημερινά να κάνουν την πολιτική αυτή «εύπεπτη» από τους λαούς, με τους διάφορους μηχανισμούς αντιμετώπισης των κρίσεων. Τέτοιοι μηχανισμοί υπάρχουν σήμερα μπόλικοι στην ΕΕ, π.χ., οι επιδοτήσεις του γεωργικού τομέα, τα διάφορα άλλα ταμεία και τα Πακέτα Συνοχής κλπ. Οι μηχανισμοί αυτοί, όμως, δεν αλλάζουν στο παραμικρό το βαθιά αντικοινωνικό και αντιλαϊκό χαρακτήρα και περιεχόμενο της συντελούμενης ενοποίησης.

Μπορεί, βέβαια, ο ΣΥΝ να ονειρεύεται μια ΟΝΕ των λαών και των εργαζομένων, αλλά το όνειρο αυτό δεν είναι μόνον απατηλό. Αποτελεί, αντικειμενικά, και το καλύτερο δώρο στους «καθαρούς» οπαδούς των «ευρω-μονόδρομων», αφού καλλιεργεί αυταπάτες ανάμεσα στους εργαζομένους και δίνει «αριστερό» άλλοθι στις πολιτικές τους. Η ΕΕ και η ΟΝΕ των μονοπωλίων και πολυεθνικών, των «νόμων της αγοράς», του κέρδους ως υπέρτατης και ιερής «αξίας», του σκληρού ανταγωνισμού και της αρχής, το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, δεν μπορεί ποτέ να αποκτήσει πραγματικά ανθρώπινο πρόσωπο, ούτε - πολύ περισσότερο - να λειτουργήσει προς όφελος των λαών.

Απαραίτητο, όμως, να σημειώσουμε δυο πράγματα και για την κριτική του Γ. Δραγασάκη στις θέσεις του ΚΚΕ. Το ΚΚΕ παλεύει στα πλαίσια της ΕΕ, ενάντια στις ασκούμενες πολιτικές, οικοδομεί τις συνεργασίες και τις συμμαχίες του σε εθνικό και διεθνικό επίπεδο και, χωρίς να υποτιμά καθόλου τα όποια φιλολαϊκά κέρδη μπορεί να έχει αυτή η αντίσταση, κάνει καθαρό στους εργαζόμενους και το λαό, πως η διέξοδος βρίσκεται σε μια ριζικά διαφορετική Ελλάδα, χωρίς τις αλυσίδες του μεγάλου κεφαλαίου και ενάντια στα σημερινά, βαριά δεσμά πολυεθνικών οργανισμών, όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ. Γι' αυτό και παλεύει στην κατεύθυνση της οικοδόμησης του Λαϊκού Μετώπου, του μόνου ικανού να προχωρήσει νικηφόρα σ' αυτή την πορεία. Το ΚΚΕ θέλει μια ριζικά διαφορετική Ελλάδα, των εργαζομένων και του λαού της, και αυτή, ακριβώς, μπορεί να είναι η μεγαλύτερη δυνατή προσφορά της χώρας μας στον αγώνα όλων των λαών, για την οικοδόμηση μιας άλλης Ευρώπης, πραγματικά των εργαζομένων και όχι ψευδεπίγραφα.

Δικαίωμα, βέβαια, του καθένα, και του Γ. Δραγασάκη, να διαφωνεί με την πολιτική αυτή. Να μεταχειρίζεται, όμως, «επιχειρήματα» του τύπου, η πολιτική αυτή «στοχεύει στη διάλυση της Ευρώπης (ποιας Ευρώπης;) με κίνδυνο... να αναπτυχθούν δυνάμεις φασιστικές, όπως στην Αυστρία», είναι -τουλάχιστον - απλουστευτικά και μοιάζουν με τα διλήμματα «Καραμανλής ή τανκς». Δυστυχώς, για τον Γ. Δραγασάκη και τις θέσεις του ΣΥΝ, ο νεοφασισμός - όπως και άλλα παρόμοια φαινόμενα, εθνικισμός κλπ. - εμφανίζεται και κάνει αισθητή την παρουσία του χάρη στο θερμοκήπιο, που δημιουργούν οι βαθιά αντιλαϊκές πολιτικές της ΕΕ και της ΟΝΕ και παρά την ύπαρξη τόσων και τόσων μηχανισμών. Μέσα στο θερμοκήπιο των εγκληματικών πολιτικών της Νέας Τάξης και της «παγκοσμιοποίησης».

Αυτή είναι η αλήθεια. Η λογική, όμως, «της εξασφάλισης με κάθε τρόπο της παραμονής μας στην ΟΝΕ», την οποία δήθεν απορρίπτει ο Γ. Δραγασάκης, αλλά στην πραγματικότητα αποδέχεται, δεν τον αφήνει να τη δει.

Δ. Τ.