Αυτό μάλιστα! Αυτό είναι διαφημιστικό. Και θα το προχώραγα ακόμα περισσότερο. Αφού θα επέμενα αρκετά στον οργασμό και στα ερωτικά ξεφωνητά, θα έσβηνα αργά την εικόνα και ύστερα - πάλι αργά - θα την ξανάναβα (τεχνική που δείχνει πέρασμα χρόνου). Και τότε θα γέμιζαν τα χωράφια μωρά. Καινούρια πανηγύρια και καινούριες φωνές. Και πάλι η χορωδία. Και τα μωρά, όπως γίνεται στο διαφημιστικό με το βαμβάκι, ξαφνικά, μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας, θα μεγαλώνουν, θα μεγαλώνουν... μέχρι να γίνουνε άντρες σωστοί (και γυναίκες σωστές). Και τότε, θα μπαίνει η φιλαρμονική του Δήμου, κρατώντας κίτρινες ομπρέλες. Και παιανίζοντας πολεμικά εμβατήρια, θα γίνεται η στρατολογία. Κάποια από τα μωρά, που - στο μεταξύ - γίνανε άντρες, θα παίρνουν το δρόμο για τη Γιουγκοσλαβία να πολεμήσουν στο πλευρό των συμμάχων. Και κάποια από τα μωρά που γίνανε γυναίκες θα πλέκουνε φανέλες για τους φαντάρους... Και η Ελλάδα να τρέχει τρομαγμένη για να μην τη βιάσουνε!

Και θα το προχώραγα ακόμα περισσότερο. θα έβαζα τους δύο μονομάχους να διαγωνιστούν στο δέκαθλο. Υστερα, παρουσία επιλεγμένων δημοσιογράφων στις ψεύτικες και στημένες αντιπαραθέσεις. Μετά, στις ψεύτικες υποσχέσεις. Στη συνέχεια, στα χοντρά ψέματα. Και, τέλος, στις βρισιές και στις χυδαιολογίες. Και ο - τελικός - νικητής θα έπαιρνε έπαθλο, το γνωστό σπαθί της διαφήμισης. Και με αυτό, σπαθίζοντας αριστερά και δεξιά, κόντρα στους ανέμους και τις κακουχίες, θα έβαζε τη χώρα στην ΟΝΕ. Και η χορωδία θα έψαλε: Υπάρχει καλύτερη Ευρώπη και τη θέλουμε! Και η Ευρώπη τρομοκρατημένη από τους Ελληνες κατακτητές, τους πολεμόχαρους Μεσόγειους, θα ζήταγε βοήθεια από το ΝΑΤΟ...

Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα, δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει!