Η Παιδεία υποτίθεται πως είναι δημόσια και δωρεάν στη χώρα μας. Ομως, όπως γνωρίζουν όλοι, οι περισσότεροι εξ ιδίας πείρας, η κάθε λογής «παραπαιδεία» ανθεί και βασιλεύει και οι εργαζόμενοι βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη. Οσα ξοδεύει κάθε χρόνο ο κρατικός προϋπολογισμός (κι αυτά από τους εργαζόμενους προέρχονται), άλλα τόσα ξοδεύουν οι γονείς για να εξασφαλίσουν την όποια μόρφωση των παιδιών τους.

Το δικαίωμα στην Υγεία θεωρείται κι αυτό, επίσης, κατοχυρωμένο. Το κράτος έχει υποχρέωση να εξασφαλίζει τις αναγκαίες υποδομές και να παρέχει τις ανάλογες σε ποσότητα και ποιότητα παροχές. Η δημόσια Υγεία, όμως, καρκινοβατεί κι όπως έχουν ομολογήσει ακόμη και υψηλόβαθμα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, το λεγόμενο Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ) βαδίζει τρεκλίζοντας προς το τέλος της ζωής του. Αποτέλεσμα όλων αυτών, να ξαναβάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη οι εργαζόμενοι, για να αντιμετωπίσουν τις όποιες δύσκολες στιγμές, δίνοντας κατ' ευθείαν από την τσέπη τους σχεδόν τα μισά χρήματα (44%), απ' όσα ξοδεύονται συνολικά κάθε χρόνο για την Υγεία.

Χρειάζεται, άραγε, να συμπληρώσουμε ότι η παραπάνω εικόνα είναι σαφώς χειρότερη απ' ό,τι πριν μια δεκαετία; 'Η, μήπως, χρειάζεται να σημειώσουμε, ότι όλ' αυτά είναι αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής και των διαβόητων διαρθρωτικών αλλαγών και απελευθερώσεων;