Τελικά, φταίει η λειτουργία των θεσμών; Φταίνε μήπως οι θεσμοί οι ίδιοι; Οι διαδικασίες, που δεν τηρούνται; Οι κανονισμοί που χρειάζονται ανανέωση; Μήπως, με άλλα λόγια, δε φταίει ο ράφτης που ράβει το κοστούμι σε όποια μέτρα θέλει, αλλά φταίει το κοστούμι..;

Ολα αυτά και άλλα τόσα (που λέγονται τώρα σε προεκλογική περίοδο, για να κάνουν αφράτο το έδαφος, ή θα ειπωθούν - εφαρμοστούν στο μέλλον) αποκαλύπτουν το πραγματικό τους περιεχόμενο μόνο, όταν «σηκωθούν» οι ωραίες λέξεις, που τα σκεπάζουν. Μόνο όταν φανεί το: Για ποιον; Είναι δυνατόν, για παράδειγμα, ένα κόμμα, που υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, να προτείνει είτε σαν κυβέρνηση είτε σαν αντιπολίτευση, θεσμούς και λειτουργίες, που υπηρετούν το λαό; Σίγουρα έτσι θα το εμφανίσει, αλλά είναι ποτέ δυνατόν;

Αρα, πριν να ζαλιστούμε από τις πολλές δόσεις της «συμμετοχής», των «δημοψηφισμάτων», της «οραματικής διοίκησης», του «νέου ρόλου του βουλευτή» κ.ά., να λύσουμε το αν γίνεται ποτέ, «να μασάς και να σφυράς». Αν γίνεται, να προωθείς συμφέροντα του κεφαλαίου μέσα από υποτιθέμενους «λαϊκούς θεσμούς». Το μόνο λογικό σ' αυτή την περίπτωση, αφού ο χαρακτήρας των κομμάτων του δικομματισμού είναι δεδομένος, είναι πως όποιους θεσμούς και διαδικασίες και να προτείνουν είναι για να μετατρέπουν μεγάλα τμήματα των λαϊκών μαζών σε συνενόχους πολιτικών ενάντια στα συμφέροντά τους. Δηλαδή, όλες αυτές οι ιδέες, παλιές ή νέες, που ακούγονται από δεδομένους εκπροσώπους του κεφαλαίου, εκτός από άλλοθι της αντιλαϊκής πολιτικής, μετατρέπονται ουσιαστικά και σε εργαλεία εφαρμογής της με χειριστές πολλές φορές τμήματα του λαού, που έχουν παγιδεύσει.

Οι πραγματικοί λαϊκοί θεσμοί θα γεννηθούν και θα εφαρμοστούν μόνο με ένα συσχετισμό δυνάμεων, που πραγματικά θα υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα. Αν είναι ξεκάθαρος ο προσανατολισμός της πολιτικής τότε βρίσκεται και ο δρόμος - τρόπος για την εφαρμογή της. Αυτό που δε γίνεται, είναι, να θέλεις να πας στο βορρά και να χαράζεις δρόμο για το νότο... Μπορεί να τον χαράξουν αρχικά στα λόγια, αλλά η περπατησιά θα δείξει για άλλη μια φορά βόρεια... Πριν, λοιπόν, το «εμείς για αλλού κινήσαμε και αλλού η ζωή μάς πάει...», ψήφο τώρα στο ΚΚΕ, για να ξέρουμε από την αρχή πού πηγαίνουμε και για ποιον πήραμε το δρόμο...