Στη δευτερολογία της η Αλέκα Παπαρήγα, ορμώμενη από τις συνεχείς αναφορές των Κ. Σημίτη και Κ. Καραμανλή στην ανταγωνιστικότητα, έκανε το ακόλουθο σχόλιο: «Οπως διαβάζουμε στις αποφάσεις της ΕΕ και στα ντοκουμέντα του ΣΕΒ, των εφοπλιστών κλπ., η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας καθορίζεται:

1) Από πιο ελαστικές εργασιακές σχέσεις, μεγαλύτερη ευελιξία, έτσι το λένε τώρα, δε λένε θα σας ρουφήξουμε το αίμα, λένε θα γίνεται πιο ευέλικτοι.

2) Κίνητρα για την εργοδοσία που έχουν σχέση με ασφαλιστικές εισφορές, φορολογικό κλπ.

3) Να μην είναι ο λαός, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις τόσο ευαίσθητοι στα ζητήματα του περιβάλλοντος.

4) Για το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα ότι πρέπει να μη μπαίνει στα πόδια τους.

Και τελευταίο η γραφειοκρατία, που εδώ έχουν δίκιο.

Αν εξαιρέσουμε τη γραφειοκρατία, όλα τ' άλλα σημαίνουν ότι η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων είναι στις πλάτες του εργαζόμενου λαού. Ετσι, το ζήτημα της ανταγωνιστικότητας προμηνύει νέα και χειρότερα μέτρα».