«Ενα κράτος ακόμα με πληγές των συγκεντρωτικών και αυταρχικών πολιτικών του παρελθόντος μπορεί να ανταποκριθεί στις νέες απαιτήσεις; Μπορεί να αλλάξει; Να τεθεί πράγματι στην υπηρεσία του σύγχρονου πολίτη; Μιας νέας κοινωνίας; 'Η θα παραμείνει πηγή κούρασης, ταλαιπωρίας και αδικίας από τη διαφθορά, από την ισχύ των συντεχνιών, από τη λογική των μηχανισμών, από το σκληρό πρόσωπο της εξουσίας, από τη γραφειοκρατία με τις ουρές, τον εγωισμό του ατομικού βολέματος, των συμφερόντων που επιχειρούν να κηδεμονεύσουν την πολιτική ζωή, τη ζωή μας;».

Αν δεν καταλάβατε, η παραπάνω περιγραφή του κράτους που μας «ταλαιπωρεί» και που πρέπει να αλλάξει δε γίνεται από κάποιον αριστερό πολιτικό ούτε καν από κάποιο αντιπολιτευόμενο. Αυτός που καταγγέλλει το υπάρχον κράτος για τα τόσα μύρια είναι ο Γ. Παπανδρέου (χτες από τη Θεσσαλονίκη), σημαίνον στέλεχος της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία οχτώ χρόνια και συμμέτοχος στη διαμόρφωση αυτού ακριβώς του κράτους. Οσο για τον Κ. Σημίτη ε, εδώ ισχύει το ρηθέν «άμα έχεις τέτοιους φίλους...».