Κοντά δεκαπέντε χρόνια ζωής έχει συμπληρώσει η ιδιωτική τηλεόραση στη χώρα μας. Και σίγουρα, όσοι θυμούνται τα όσα έλεγαν τότε οι νέοι καναλάρχες και οι διάφοροι παρατρεχάμενοί τους (περί έκρηξης της ενημέρωσης, κλπ., κλπ.), θα κουνάνε το κεφάλι τους. Η λειτουργία ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών έκανε ακόμη πιο γκρίζο και ζοφερό το τοπίο της ενημέρωσης στη χώρα μας. Εδωσε ακόμη μεγαλύτερη ισχύ και επιρροή, τόσο στους κεφαλαιοκράτες - ιδιοκτήτες των καναλιών, όσο και στην ολιγαρχία συνολικά. Εβαλε μέσα στο κάθε σπίτι έναν πομπό αναπαραγωγής και προβολής της κάθε είδους υποκουλτούρας, της σαπίλας και των κάθε λογής κρισιακών φαινομένων του σύγχρονου καπιταλισμού.

Από την άλλη, βέβαια, η κρατική - τυπικά - τηλεόραση συνέχισε στην ίδια πορεία, ως φερέφωνο της εκάστοτε κυβέρνησης. Ο ανταγωνισμός, που ισχυρίζονταν κάποτε οι οπαδοί της ιδιωτικής τηλεόρασης ότι θα λύσει τα προβλήματα της ενημέρωσης, «σπάζοντας» και το μονοπώλιο της κρατικής - κυβερνητικής τηλεόρασης, αποδείχτηκε ένα μεγάλο παραμύθι. Οι μόνοι ανταγωνισμοί που υπάρχουν στο σημερινό τηλεοπτικό τοπίο είναι αυτοί του δικομματισμού και του κυνηγητού της τηλεθέασης, μέσω της εκπόρνευσης των ειδήσεων και πάει λέγοντας.

Αποτέλεσμα αναμενόμενο και, ταυτόχρονα, μια ακόμη απόδειξη, ότι το σοβαρότατο και στοιχειώδες δημοκρατικό δικαίωμα του κάθε πολίτη στην ενημέρωση, δε συμβιβάζεται με την κυριαρχία του μεγάλου κεφαλαίου, ούτε στα ΜΜΕ, ούτε στη λεγόμενη κρατική τηλεόραση, μέσω των πολιτικών του εκπροσώπων.