«

Βαρυφορτωμένη» η ατζέντα της μεθαυριανής Συνόδου Κορυφής της ΕΕ. Από την υλοποίηση των αποφάσεων της Λισαβόνας και το Ευρωσύνταγμα, μέχρι το ευρωπαϊκό δόγμα για την «προληπτική» αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και το Κυπριακό. Το χειρότερο είναι ότι αυτή τη φορά οι κυβερνήσεις των 25 κρατών - μελών εμφανίζονται μονιασμένες και αποφασισμένες να κάνουν ό,τι μπορούν, για να σαρώσει η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα ό,τι έχει απομείνει όρθιο από τις κατακτήσεις του προηγούμενου αιώνα. Το διευθυντήριο έχει κάνει την απαραίτητη προεργασία και στην πράξη και όλα δείχνουν ότι η αυριανή σύνοδος θα δώσει το «πράσινο φως» για μια απόλυτα συντονισμένη τελική έφοδο...

Φυσικά, οι ηγέτες της ΕΕ φροντίζουν να κρύβουν το αποκρουστικό και απάνθρωπο χαρακτήρα των πολιτικών και των μέτρων που βάζουν σε εφαρμογή. Προτάσσουν τον «ιερό» στόχο της αντιμετώπισης της ανεργίας και της αύξησης της απασχολησιμότητας ή την «ευγενή» επιδίωξη του προβαδίσματος έναντι των ΗΠΑ στην ανταγωνιστικότητα. Πρόκειται, βέβαια, για τη «συνήθη» επιχείρηση εξαπάτησης των λαών, που συνοδεύει πάντα τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Στην πραγματικότητα, μπαίνουν στο «σφαγείο» μια σειρά εργατικά και λαϊκά δικαιώματα γύρω από τις εργασιακές σχέσεις, τις συντάξεις, τους μισθούς, τις συλλογικές συμβάσεις. Χρησιμοποιούν αδίστακτα και σχεδιασμένα το πρόβλημα της ανεργίας, που δημιούργησε και αδυνατεί να λύσει το σύστημά τους, προκειμένου να επεκτείνουν τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, το σύγχρονο δουλεμπόριο. Δίχως να λογαριάζουν τίποτα, θέλουν να ρίξουν, πάση θυσία, το κόστος εργασίας, προκειμένου να αυγατίσουν τα κέρδη των πολυεθνικών...

Εδώ ακριβώς μπαίνει το κρίσιμο πάντα ερώτημα «τι κάνουμε;». Η «νέα» κυβέρνηση της ΝΔ, όπως και η προηγούμενη του ΠΑΣΟΚ, όχι απλά ευθυγραμμίζονται, αλλά έχουν αναλάβει ενεργό ρόλο για την επιβολή αυτών των μέτρων στη χώρα μας. Τα θεωρούν περίπου «φυσιολογικά» και «επιβεβλημένα», γιατί αυτήν την «ανάπτυξη» υπηρετούν, γιατί λατρεύουν το σύγχρονο θεό της ανταγωνιστικότητας. Είναι απέναντι, λοιπόν, από τα συμφέροντα των εργαζομένων, αν και φροντίζουν να θολώνουν τα νερά. Μπροστά σ' αυτήν την κατάσταση, ελάχιστη σημασία έχουν οι φραστικές διαπιστώσεις και επισημάνσεις περί των τεκταινομένων, που καταλήγουν σε ενίσχυση της μοιρολατρίας και της υποταγής στους (καπιταλιστικούς) μονόδρομους της ΕΕ.

Το κύριο, λοιπόν, είναι ποιοι και πώς αναλαμβάνουν να ανοίξουν μέτωπο ανυπακοής, να οργανώσουν την αντίσταση των εργαζομένων. Το ΚΚΕ, με τον πλέον ξεκάθαρο και επίσημο τρόπο, και χωρίς να περιμένει τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής, κήρυξε «απειθαρχία και ανυπακοή» και σάλπισε μήνυμα οργάνωσης λαϊκής αντεπίθεσης. Με εμπιστοσύνη στις αστείρευτες δυνάμεις του λαϊκού κινήματος και το βλέμμα σε μιαν άλλη Ευρώπη, όπου θα έχουν το πάνω χέρι οι λαοί της.