Αν χτες ήταν μια φορά επίκαιρο, σήμερα είναι δέκα. Το να συνδεθεί το αντιπολεμικό κίνημα με όλα τα άλλα κινήματα, να συγκεντρωθούν δυνάμεις για μια αναμέτρηση που εκ των πραγμάτων μπαίνει στην ημερήσια διάταξη. Είναι πολύ το αίμα για να το προσπερνάμε σαν αίμα άλλης γειτονιάς. Είναι προκλητικοί οι φονιάδες που μας καλούν να τρομάξουμε. Που θέλουν να κρύψουν απ' τα μάτια μας πως ένας είναι ο αρχιτρομοκράτης. Και ότι η δήθεν πάλη κατά της τρομοκρατίας δεν είναι τίποτα άλλο παρά το όχημα για την ακόμα μεγαλύτερη περιστολή των ελευθεριών.

Οι ρόλοι είναι μοιρασμένοι καιρό τώρα. Καθορισμένοι από τον μεταξύ τους οξύτατο ανταγωνισμό. Δυνάμεις συγκεντρώνουν και χρόνο προσπαθούν να κερδίσουν ως την ώρα της μεγάλης σύγκρουσης. Και σ' αυτό το μονόδρομο προς την ώρα που τα όπλα θα μιλήσουν ξανά, στήνουν τις συμμαχίες τους. Στρατολογούν κάτω από τις δικές τους σημαίες τα ίδια τα θύματα. Είτε άμεσα αντλώντας μισθοφόρους από τον εφεδρικό στρατό των ανέργων, είτε έμμεσα με πολιτικά μέτωπα όπου η εργατική τάξη καλείται να επιλέξει ποιος φονιάς είναι... καλύτερος ή λιγότερο κακός.

Περισσεύει η υποκρισία που βλέπει μόνο τον Μπους πίσω απ' όλα αυτά. Που αγνοεί ότι οι Αγγλοι θέλουν να παίξουν το δικό τους ρόλο στη μάχη κατά της τρομοκρατίας, για τους αγωγούς που χάσανε. Που ξεχνά ότι το «Γουόριορ» της «Γκρίνπις» το βύθισε η γαλλική «ΚΥΠ», αυτή που σήμερα σπεύδει να επιβάλει τους δικούς της κανόνες στο κυνήγι των τρομοκρατών. Ποιων; Των εργατών της ΠΕΣΙΝΕ που όταν απεργούν στην Ελλάδα θα συλλαμβάνονται σαν Ευρωπαίοι ιθαγενείς με βάση απόφαση γαλλικού δικαστηρίου.

Ανυπακοή, απειθαρχία και ριζική ρήξη στην πορεία, διακήρυξε προχτές το ΚΚΕ. Κι απ' τη σκοπιά του εργατικού κινήματος αυτό είναι μονόδρομος κι ας διαφωνούν τα εξάστηλα.