Αδραξε η ΕΕ την ευκαιρία που της παρείχε η τρομοκρατική επίθεση στη Μαδρίτη. Ενα σύνολο μέτρων «αντιτρομοκρατικών» ήρθε να προστεθεί στο ήδη υφιστάμενο πλέγμα νομοθετικών διατάξεων και κατασταλτικών μηχανισμών, που έχει οικοδομηθεί στο όνομα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας.

Ετσι, δημιουργήθηκε θέση Συντονιστή για θέματα τρομοκρατίας, δηλαδή υπουργού Ασφάλειας. Μια και η ΕΕ είχε ανάγκη, μαζί με τον υπουργό Εξωτερικών Επεμβάσεων κ. Σολάνα και υπό την επίβλεψή του, να έχει και υπουργό Εσωτερικής Καταστολής. Επεκτείνεται η ποικιλόμορφη παρακολούθηση και ηλεκτρονική καταγραφή υπόπτων. Δίνεται η δυνατότητα για κοινές αστυνομικές επιχειρήσεις στο έδαφος κράτους - μέλους. Για παράδειγμα, θα μπορεί η αστυνομία της Λετονίας (όπου το κομμουνιστικό κόμμα είναι παράνομο και όπου οι συνεργάτες των ναζί τιμούνται επίσημα από το κράτος) να επιχειρεί από κοινού με την ελληνική αστυνομία για τη δίωξη της τρομοκρατίας. Πολύ ενδιαφέρον, δε νομίζετε;

Ανάμεσα στα μέτρα που αποφασίστηκαν στη Σύνοδο Κορυφής είναι και η λεγόμενη «Διακήρυξη Αλληλεγγύης». Δεν πρόκειται στην πραγματικότητα για κάτι καινούριο. Η «Διακήρυξη» αποτελεί ένα βήμα στην εφαρμογή του άρθρου 42 του σχεδίου Συνταγματικής Συνθήκης της ΕΕ, του γνωστού σε όλους Ευρωσυντάγματος. Με τη «Διακήρυξη», επιταχύνεται η υλοποίηση αυτού που ήδη προβλέπεται και διακηρύχτηκε πανηγυρικά και περισσότερο ολοκληρωμένα στο άρθρο 42.

Με τη «Διακήρυξη Αλληλεγγύης», το άρθρο 42 του σχεδίου Ευρωσυντάγματος φωτίζεται στις πραγματικές του διαστάσεις, αποκτά τη μεγαλοπρέπεια που του ταιριάζει, προπορεύεται της εφαρμογής των άλλων αντιδραστικών διατάξεων, όπως του αρμόζει. Εν αρχή ην η πράξη. Και, μάλιστα, η εδραίωση της εξουσίας των ολίγων.

Το άρθρο 42 έρχεται να συμπληρώσει την υιοθέτηση του δόγματος του προληπτικού πολέμου, που εξαγγέλλεται στο άρθρο 40. Δηλαδή, πρώτα η ΕΕ ορίζει ότι μπορεί να διεξάγει επιθετικούς πολέμους και επεμβάσεις, με το πρόσχημα ότι έτσι προλαμβάνει την εκδήλωση μελλοντικής και πιθανής (!) τρομοκρατικής ενέργειας.

Το άρθρο 42 προχωρά παραπέρα. Ορίζει ότι «η Ενωση κινητοποιεί όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή της, συμπεριλαμβανομένων των στρατιωτικών μέσων που θέτουν στη διάθεσή της τα κράτη - μέλη». Αυτό σημαίνει ότι η ΕΕ μπορεί να επεμβαίνει στρατιωτικά. Πότε και πού, το διευκρινίζει αμέσως παρακάτω:

1. «Για την πρόληψη μιας τρομοκρατικής απειλής στο έδαφος των κρατών - μελών». Δηλαδή, μπορεί να επεμβαίνει στρατιωτικά στην Ελλάδα για να προλάβει την εκδήλωση, όχι απλώς τρομοκρατικής ενέργειας, αλλά και μόνον απειλής.

2. «Για την προστασία των δημοκρατικών θεσμών και του άμαχου πληθυσμού από ενδεχόμενη τρομοκρατική επίθεση». Τι σημαίνει «δημοκρατικοί θεσμοί»; Εννοούν οι ιθύνοντες της ΕΕ το ίδιο πράγμα με αυτό που θεωρούν οι λαοί δημοκρατία; Τι περιθώρια αυθαίρετης ερμηνείας δίνονται με μια τέτοια διατύπωση; Τι σημαίνει τρομοκρατική επίθεση στους δημοκρατικούς θεσμούς; Μια γενική απεργία δεν μπορεί εύκολα να θεωρηθεί έτσι; Τι σημαίνει «ενδεχόμενη», δηλαδή που ούτε έχει ακόμη εκδηλωθεί; Μήπως και μόνον η υπόνοια ότι προετοιμάζονται μια απεργία ή μεγάλες διαδηλώσεις μπορεί να θεωρηθούν ότι είναι, ή ότι θα καταλήξουν, ή ότι παρέχουν εύφορο έδαφος για «ενδεχόμενη τρομοκρατική επίθεση»;

3. «Για την παροχή συνδρομής σε κράτος - μέλος στο έδαφός του, μετά από αίτηση των πολιτικών αρχών του, σε περίπτωση τρομοκρατικής επίθεσης». Τι σημαίνει αν το ζητήσουν οι «πολιτικές αρχές»; Μπορεί, δηλαδή, και κάποιος άλλος εκτός από την κυβέρνηση να ζητήσει τη στρατιωτική επέμβαση; Κυρίως, όμως, η διατύπωση του τρίτου αυτού σημείου σημαίνει ότι σε όλες τις προηγούμενες περιπτώσεις (σημεία 1 και 2) μπορεί να επέμβει στρατιωτικά η ΕΕ αυτοβούλως, με δική της πρωτοβουλία, χωρίς μάλιστα να το ζητήσει κανένας, μόνο και μόνο αν οι ιθύνοντες των Βρυξελλών κρίνουν ότι συντρέχουν οι επικίνδυνα αόριστες προϋποθέσεις που προαναφέρθηκαν.

Αλήθεια, πόσο τραγικά επίκαιρη είναι η ακόλουθη επισήμανση, που γράφτηκε το 1918 από τον Β. Ι. Λένιν στο έργο του «Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι»: «Δεν υπάρχει κανένα κράτος, έστω και το πιο δημοκρατικό, που να μην έχει στο Σύνταγμά του παραθυράκια και επιφυλάξεις, που εξασφαλίζουν στην αστική τάξη τη δυνατότητα να κινητοποιεί στρατεύματα ενάντια στους εργάτες, να κηρύσσει το στρατιωτικό νόμο κτλ. "σε περίπτωση διατάραξης της τάξης"» («Απαντα» Λένιν, τ. 37, σ. 253).

Τι άλλο είναι, λοιπόν, το άρθρο 42 και η «Διακήρυξη Αλληλεγγύης», εκτός από κήρυξη στρατιωτικού νόμου και μάλιστα με διεθνή επέμβαση, καταργώντας κάθε έννοια εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας; Η αστική δημοκρατία ζει στη σκιά της μπότας των μισθοφόρου.

Αλλά, θα υποστηρίξει κάποιος, ίσως και καλοπροαίρετα, αυτά τα μέτρα αφορούν στους τρομοκράτες, όχι στο λαό. Μήπως, λοιπόν, υπερβάλλουμε, με όσα καταλογίζουμε στην ΕΕ; Και τότε, γιατί στη λίστα της ΕΕ με τις τρομοκρατικές οργανώσεις, φιγουράρουν εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα και μαζικές πολιτικές, λαϊκές οργανώσεις; Γιατί στη Σύνοδο Κορυφής το Δεκέμβρη του 2001, που υιοθέτησε το λεγόμενο ευρωτρομονόμο, αναφέρεται επί λέξει ότι στην έννοια της τρομοκρατίας υπάγονται πράξεις, που «θίγουν τις θεμελιώδεις συνταγματικές, κοινωνικές, οικονομικές δομές ενός κράτους ή ενός διεθνούς οργανισμού»; Και μήπως την αντίσταση του ιρακινού λαού δεν τη βάφτισαν τρομοκρατία; Και την «Αλ Κάιντα» ποιος τη δημιούργησε; Τον ΟΥΤΣΕΚΑ ποιος τον αγκάλιασε στοργικά; Οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές.

Προσοχή! Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί δε στήνονται από μόνοι τους. Εχουν πολιτικούς υποστηρικτές και στη χώρα μας. Υποστηρικτές με ονοματεπώνυμο. Στην Ευρωβουλή το σχέδιο Ευρωσυντάγματος υπερψηφίστηκε και υμνείται ως βήμα προόδου και δημοκρατίας από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Υπερψηφίστηκε, επίσης, από τον Μ. Παπαγιαννάκη του ΣΥΝ, ενώ ο Α. Αλαβάνος ψήφισε λευκό. Τόσο ριζοσπαστικά!

Το σχέδιο Ευρωσυντάγματος προωθήθηκε επί Ελληνικής Προεδρίας και επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, ενώ η «Διακήρυξη Αλληλεγγύης» έχει την υπογραφή της σημερινής κυβέρνησης της ΝΔ.

Υπάρχει πάντοτε, στις περιπτώσεις αυτές, ένα τελευταίο ερώτημα, που είναι ίσως και το πλέον κρίσιμο. Τι να κάνουμε; Γιατί, ακόμη και εσύ, ο ταλαντευόμενος, ο δύσπιστος, όταν θελήσεις να ζητήσεις κάτι από αυτά που σου ανήκουν, κάτι από αυτά, που με τον ιδρώτα του προσώπου σου και τον κόπο του μυαλού σου έπλασες, όταν θελήσεις να καταδικάσεις έμπρακτα τις σφαγές των Παλαιστινίων, των Ιρακινών, τους θανάτους από πείνα, τότε θα βρεις μπροστά σου αντιτρομοκρατικούς νόμους και Ευρωσυντάγματα, και Ευρωπόλ, και διακηρύξεις αλληλεγγύης, και ηλεκτρονικά αρχεία Σένγκεν.

Μπορούμε, λοιπόν, να κάνουμε αυτό που μας επιβάλλει το συμφέρον μας, εκείνο που επιτάσσει η φωνή της λογικής. Να αντισταθούμε στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Να διεκδικήσουμε το αυτονόητο. Να υπερασπιστούμε τις λαϊκές ελευθερίες, αντιπαλεύοντας τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις. Να μην επιτρέψουμε να μας φιμώσουν και να μας δέσουν χειροπόδαρα. Και, στο κάτω - κάτω, έρχονται και ευρωεκλογές.