Η κατάθεση της ειδικής συμβούλου για ζητήματα Εθνικής Ασφαλείας, Κοντολίζα Ράις, ενόρκως και δημοσίως, ενώπιον της ανεξάρτητης επιτροπής του Κογκρέσου για τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, απέσπασε τα φώτα της δημοσιότητας. Οι «αναλυτές» με αδημονία ανέμεναν τις απαντήσεις της στις κατηγορίες του πρώην «τσάρου» της αντιτρομοκρατίας, Ρίτσαρντ Κλαρκ, όσον αφορά στην πρόληψη των επιθέσεων αλλά και στη μονομανία των «γερακιών» κατά του Ιράκ.

Η κατάθεση δεν απέδωσε τα δέοντα σε όσους προσέβλεπαν σε αυτήν. Τι ακριβώς περίμεναν; Αποδείξεις; Αραγε, ξέχασαν ότι η Ράις ήταν η πρώτη που, μιλώντας στο Πανεπιστήμιο Τζον Χόπκινς μόλις επτά μήνες μετά την 11η Σεπτεμβρίου, περιέγραψε τα καταστροφικά γεγονότα ως «καταπληκτική ευκαιρία» και συνέκρινε την παρούσα συγκυρία που διαμορφώνεται με αυτή της «περιόδου 1945-'47 όταν η αμερικανική ηγεμονία επέκτεινε τον αριθμό των ελεύθερων κρατών, περιλαμβανομένων της Ιαπωνίας και της Γερμανίας και δημιούργησε μία νέα ισορροπία δυνάμεων»;

Οτι οι δηλώσεις και αποκαλύψεις του Κλαρκ, που μόνο «περιστερά» δεν είναι, ήταν αρκετές να ανατρέψουν συλλήβδην το πολιτικό σκηνικό σε βάρος της κυβέρνησης Μπους, οι οποίες σχεδόν «προγραμματίστηκαν» να γίνουν τη στιγμή όπου ο πόλεμος κατά του Ιράκ έχει εξελιχθεί στο μεγαλύτερο σύγχρονο εφιάλτη για τους Αμερικανούς;

Μήπως δεν είναι τίποτα περισσότερο από επεισόδια του πολέμου που μαίνεται εντός των τειχών της «υπερδύναμης», πολέμου σε επίπεδο τακτικής και όχι στρατηγικής;