ΤΕΤΟΙΕΣ μέρες γιορτινές, λαμπριάτικες, είναι η γη μου, ο κάμπος μου, που κάθε χρονιά μού στέλνει τ' Απρίλη την πρόσκλησή του. Πρώιμη η φετινή Λαμπρή, μ' ανοιχτούς όλους τους λογαριασμούς του καιρού, με τις απριλιάτικες βροχάδες, αλλά και τα ξαφνικά θανατερά χαλάγια, που μας μαύριζαν την ψυχή, όπως σκοτείνιαζαν και τον ουρανό μας.

Ο ΚΑΜΠΟΣ έχει πάνω του και τώρα του ξωμάχου τη λαχτάρα και τον πόνο, καθώς όλα όσα δούλεψε κι αντάμα με τη φαμελιά του ανάστησε, τα βλέπει να τα πελεκάει συχνά το χαλάζι και να χάνει όχι μόνο του χρόνου του τη σοδειά, αλλά και τα δέντρα του.

ΑΛΛΙΩΤΙΚΟΣ, βέβαια, ο τωρινός κάμπος μας από εκείνον που περπατούσαμε και τέτοιο καιρό τον φούντωναν καθώς ξεπετιούνταν τα βλαστάρια της σταφίδας και τ' αμπελιού, που οι ξωμάχοι την κρυφομάντευαν, την καμάρωναν, αλλά με μια πρόληψη, για τον κίνδυνο που τους κυνηγά να τους αφανίσει, ούτε κουβέντα δεν ήθελαν ν' ακούσουν για τη σοδειά, για τα μπερκέτια όπως το λέγανε. Κι ας το έλεγαν, το προμήναγαν τα βλαστάρια ολόγυρα.

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ φιδίσιο μας φέρνει στη βουνοπλαγιά. Είναι πια βουνά εκείνα τα σπαρτολούλουδα, που στολίζουν σ' όλα τα σημεία τα λιοστάσια μας, που κι εφέτος τάχει πασπαλίσει από την κορφή τους σαν χιόνια ο ανθός. Δέντρα θεόρατα, που κρατάνε τις ρίζες τους στα χρόνια της Βενετιάς, «πόστα», που καρτερούσαμε τ' απριλιάτικα τρυγόνια. Και που φούντωνε η δημητσανίτικη μπαρούτι ολόγυρα τον καπνό καθώς έπεφτε η ντουφεκιά μ' εκείνα τα ντουφέκια τα παλιά, τα μπροσθογεμή από το Είκοσιένα...

ΤΗΣ ελιάς τα παθήματα κι οι καταστροφές, χρονιές που 'χαν των τρυγονιών μεγάλα τ' ανοιξιάτικα περάσματα, ξεσήκωναν τους ξωμάχους που δούλευαν στα διπλανά τους κτήματα κι έτρεχαν οργισμένοι επί τόπου για να διώξουν από τα γύρω «πόστα» τους κυνηγούς, που ήταν συντοπίτες και συχνά φαμελίτες και συγγενείς.

Η ΔΙΑΔΡΟΜΗ η δική μας, πρώτα με τη σφεντόνα κι έπειτα με κανένα λιανοντούφεκο, μας γυρόφερνε για μικρόπουλα, καμιά όμως φορά λοξοδρομούσαμε στις αργατιές, που σταματούσαν λίγο για κολατσιό και τότε γευόμαστε μπόλικα το τραπέζι τους, με σκουρέντζους (ρέγγες) κι άλλα κι όλα πάντα με κολυμπητό το ψωμί μας στο λάδι.

ΜΑΘΑΙΝΑΜΕ τότε όλου του τόπου τα μαντάτα, τα δικά μας και τα μακρινά, καμιά φορά όμως γύρω μας έπεφταν πονηρά μισόλογα, που έκαναν συχνά τους γερόντους να θυμώνουν. Κάποιες άλλες φορές, που μας λάχαινε κανένας σεισμός, τότε οι πιο μεγάλοι άνοιγαν το τεφτέρι τους και ο καθένας αράδιαζε τη μια θύμησες κι άλλες φορές μας έδειχναν λίγο πιο πέρα τη θάλασσα, αντικριστά στη Ζάκυνθο, κι έλεγαν σαν προφήτες: «Τα καζάνια βράζουν»,

Ο ΠΙΟ επίφοβος όμως για τον κάμπο μας επισκέπτης τότε, όπως και σήμερα, ήταν κι είναι το μαύρο σύγνεφο, που φτάνει ξαφνικά και σαρώνει τον κάμπο και τις σοδειές, που είναι σχεδόν έτοιμες, στην ώρα της συγκομιδής.

ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ την εφημερίδα και βλέπεις πως σε πολλές περιοχές εξακολουθεί να μένει σε πολλές περιπτώσεις ο λογαριασμός για τις ζημιές που έχουν υποστεί τραγικά και προκλητικά απλήρωτος και μάλιστα για χρόνια. Ξεγελάσματα και ψεύτικα όλα τα ταξίματα πως οι αγρότες θα έπαιρναν έγκαιρα τις αποζημιώσεις.

ΣΤΗ γη μας κι εμείς σήμερα, μας κάλεσαν και μας καρτερούνε. Το τραπέζι είναι στρωμένο, έτοιμο μ' όλα της Λαμπρής τα καλά για τους καλεσμένους και τους νοικοκύρηδες. Εκείνη η παλιά μεγάλη βενετσιάνικη σουπιέρα, που γλίτωσε από τους σεισμούς, αχνίζει με του βοδινού τη σούπα, όπως το έχει ορίσει η γιορτινή μέρα.

ΚΑΙ τα ποτήρια μας, έτοιμα κι αυτά να γιομίσουν με το κόκκινο μπρούσκο θηνιάτικο κρασί, μας περιμένουν να τα τσουγκρίσουμε κι εφέτος για ν' ακουστεί στο πατρογονικό σπιτικό, αχτινοβόλο και χαρούμενο το «Εβίβα» της Λαμπρής, της ζωής και του αγώνα.