Η σημερινή μέρα θα μπορούσε να είναι μέρα γιορτής. Οχι μόνο για τον ελληνικό λαό αλλά για τους λαούς όλου του κόσμου. Μια γιορτή χαράς, συναδέλφωσης, ειρηνικής συνύπαρξης, αλληλεγγύης, ευγενικής άμιλλας. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα μπορούσαν και θα έπρεπε να είναι μια παγκόσμια γιορτή. Αλλά... Για ποια από τις παραπάνω ιδέες μπορεί να γιορτάσει κανείς σήμερα στην Αθήνα, στην τελετή έναρξης της 28ης Ολυμπιάδας;

Η εμπορευματοποίηση, η απόλυτη κυριαρχία των πολυεθνικών εταιριών σε κάθε πτυχή των Αγώνων και του «Ολυμπιακού κινήματος», σε συνδυασμό με το ζοφερό κλίμα της Νέας Ιμπεριαλιστικής Τάξης, δεν αφήνουν ούτε μια χαραμάδα για να περάσει το πνεύμα της γιορτής για τους λαούς. Ακόμα και αυτό το πνεύμα έγινε αντικείμενο αγοραπωλησίας.

Οι Ελληνες εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα καλούνται να πάρουν μέρος σε μια γιορτή που δεν είναι δική τους. Γνωρίζουν όμως ότι αυτοί θα πληρώσουν το λογαριασμό και σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις θα είναι ένας μεγάλος λογαριασμός. Και μόνο ότι η κυβέρνηση παραπέμπει για μετά τους Αγώνες την ανακοίνωση του πραγματικού κόστους, δίνει το μέτρο του προβλήματος. Ηδη, οι κυβερνητικοί παράγοντες διαμορφώνουν το κλίμα για την επερχόμενη πολιτική λιτότητας επικαλούμενοι τις μεγάλες υπερβάσεις του «Ολυμπιακού προϋπολογισμού». Νέα μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών, αφαίρεση ασφαλιστικών δικαιωμάτων, εξοντωτικές ρυθμίσεις στις εργασιακές σχέσεις, θα δικαιολογηθούν από την κυβέρνηση και με τη «μαύρη τρύπα» που θα αφήσουν πίσω τους οι Ολυμπιακοί Αγώνες.

Ομως αν οι επερχόμενες οικονομικές συνέπειες είναι ο ένας λόγος που επιβάλλει τουλάχιστον περίσκεψη για το όλο εγχείρημα της Ολυμπιάδας, τα μέτρα για την ασφάλεια των Αγώνων προκαλούν τη δυσφορία και την ανησυχία για το μέλλον. Η παρακολούθηση και η καταγραφή της κάθε κίνησής μας, της κάθε επικοινωνίας, ζωντανής, τηλεφωνικής, ηλεκτρονικής και η βεβαιότητα ότι οι σχετικοί μηχανισμοί θα παραμείνουν εν λειτουργία και μετά τους Αγώνες, δεν αφήνουν περιθώρια για αυταπάτες. Η καταδυνάστευση της προσωπικής μας ζωής, η ακύρωση στην πράξη των στοιχειωδών δημοκρατικών ελευθεριών και ατομικών δικαιωμάτων, ούτε πρόσκαιρη θα είναι, ούτε περιστασιακή. Η απροσδιόριστη απειλή δεν είναι η τρομοκρατία, είμαστε όλοι εμείς.

Το ΝΑΤΟ, οι ξενόφερτοι «ράμπο», το ζέπελιν, οι κάμερες, οι «κοριοί», οι Πάτριοτ, οι χιλιάδες αστυνομικοί και στρατιώτες δεν είναι επίδειξη ισχύος στους «τρομοκράτες», είναι επίδειξη ισχύος ενός τρομοκρατικού μηχανισμού στους λαούς όλου του κόσμου. Πρόκειται για τον ίδιο μηχανισμό που μας ζητάει σήμερα να γιορτάσουμε, που θεωρεί περίπου υποχρεωτικό να πανηγυρίζουμε. Μια γιορτή με το στανιό...