Τέσσερις εργάτριες της «Τρικολάν» μιλάνε για τον αγώνα τους. Αυτόν που ξεκίνησαν πριν από έναν ακριβώς χρόνο, κι αυτόν που συνεχίζουν, καθημερινά πια στο προαύλιο του κατειλημμένου εργοστασίου. Ουσιαστικά, διάστημα «ανάπαυλας» δεν υπήρξε ποτέ, αφού ακόμα κι όταν ο Λαναράς υποχώρησε πέρυσι στα σχέδιά του, τα προβλήματα δεν έλειψαν. Κάθε άλλο. «Ενα χρόνο τώρα έχει μεγαλώσει η αγανάκτηση. Κάθε πρωί ξεκινούσαμε να έρθουμε στο εργοστάσιο και δεν ξέραμε τι θα γίνει. Αυτό μας ένωσε πιο πολύ. Κάθε μέρα γινόμαστε και πιο δυναμικοί. Είμαστε αποφασισμένοι για όλα. Ο ένας από τον άλλο παίρνει κουράγιο» εξηγεί η Χριστίνα Κ., κάνοντας μια σύντομη αναδρομή στους μήνες που μεσολάβησαν από τον περσινό Οκτώβρη μέχρι σήμερα.

Η κουβέντα από την αρχή της εντοπίζει τις πολιτικές ευθύνες που οδήγησαν στο «λουκέτο». «Ξέρουν πολύ καλά ότι έχουν ευθύνες. Από τη στιγμή που έχουν ψηφίσει νόμους που είναι για εμάς καταπέλτες, τι να σου πούνε;» λέει η Ελένη Α. για να συνεχίσει η Ελευθερία Γ.: «Βοήθεια για εμάς θα ήταν να μην έχουν ψηφίσει αυτούς τους νόμους ή να τους καταργούσαν. Εγιναν αυτές οι συμφωνίες. Δε σκέφτηκαν το πολιτικό κόστος; Θα μεγαλώσει η ανεργία, ίσως και η εγκληματικότητα. Προσπαθεί κανείς να ζήσει με αξιοπρέπεια και καταντάει να γίνεται κλέφτης, εγκληματίας. Καταντάς να χάνεις κάθε δικαίωμα. Να ζήσεις, να σπουδάσεις παιδιά, να πάρεις σύνταξη. Σου κόβουν δικαιώματα από τη ζωή. Σε καταδικάζουν να αργοπεθαίνεις. Στο τελευταίο στάδιο, επαναστατείς και λες ή θα χάσω ή θα κερδίσω. Τουλάχιστον να αφήσουμε κάτι στα παιδιά μας...».

«Ξέρουν καλά ότι φταίνε αυτοί με τις πολιτικές τους και λένε: θα σου ρίξουμε ψίχουλα, θα μπεις στο ταμείο. Ολη η Ελλάδα, όλη η εργατική τάξη βάλλεται από τις πολιτικές τους. Αλλά αφού τα δυο μεγάλα κόμματα παίρνουν μαζί το 90%, λένε ότι τους χειροκροτάει ο λαός για την πολιτική τους. Εχουν καταστρέψει τα πάντα. Την Υγεία, την Παιδεία. Για να μην μπορούν τα παιδιά των εργαζομένων να μορφωθούν, να προκόψουν. Να έχουν τα παιδιά μας σκλάβους. Γιατί άμα μορφωθεί ο άλλος, δεν μπορεί να είναι σκλάβος κάποιου άλλου. Γι' αυτό έχουνε βγάλει και τον τρομονόμο. Για να καθησυχάσουν τον κόσμο με το κακό. Να σπάζουν το ηθικό» επανέρχεται η Ελένη Α. και συμπληρώνει: «Οι πολιτικές των τελευταίων κυβερνήσεων ήταν καταστροφικές για την κλωστοϋφαντουργία. Αφού έχεις παράδοση στην Ελλάδα, θα μπορούσες να κάνεις έναν Εθνικό Φορέα Κλωστοϋφαντουργίας, να προστατέψεις το βαμβάκι. Βγάζουν τους νόμους, όπως συμφέρει τους βιομήχανους. Οταν έφευγαν για τα Βαλκάνια μας έλεγαν να μη μιλάμε. "Ανοίξαμε εκεί για να κρατηθείτε κι εσείς εδώ" έλεγαν υποκριτικά».

Η Ελευθερία Γ. πιστεύει ότι «αν η κυβέρνηση δεν μπορεί να κρατήσει ένα εργοστάσιο ανοιχτό δεν έχει νόημα να υπάρχει». Η Χριστίνα Κ. αναρωτιέται και συμπληρώνει: «Δηλαδή γιατί είναι η κυβέρνηση; Μόνο για να του δίνει λεφτά να κλείνει τα εργοστάσια. Γιατί αυτό φάνηκε. Οτι του έδωσε λεφτά για να μας δώσει αποζημιώσεις». Στη συζήτηση μπαίνει η Χριστίνα Κ., εργάτρια της «Τρικολάν» που από το 1995 πηγαινοέρχεται στα εργοστάσια της Βουλγαρίας. Από το 2001 είναι μόνιμα εγκατεστημένη στη γείτονα χώρα και από τις 6 Οκτώβρη, απολυμένη, όπως και οι υπόλοιποι 97 συνάδελφοί της. «Το πιο χαμηλό ημερομίσθιο από την Αλβανία και τα Σκόπια το έχει η Βουλγαρία. Παίρνουν γύρω στα 120 λέβα. Παίρνουν νέες επιδοτήσεις και θέλουν να αναπτύξουν αυτόν τον τομέα γι' αυτό πάνε στη Βουλγαρία» εξηγεί.

Ξανά οι πολιτικές ευθύνες στο προσκήνιο της συζήτησης. «ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν την ίδια πολιτική. Αλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα αλλιώς. Ο κόσμος δεν μπορεί να ξεφύγει. Η κρίση υπάρχει από πέρυσι. Το Μάαστριχτ το ψήφισαν και οι δύο, και ο ΣΥΝ. Αυτοί μέσα στην ΕΕ δε σηκώνουν το χέρι για να υπερασπιστούν τους εργαζόμενους αλλά τους βιομήχανους. Του εργαζόμενου του ρίχνουν μια και τον ισοπεδώνουν, τον ρίχνουν κάτω. Οι βουλευτές γιατί τους ψηφίζουν τέτοιους νόμους; Τώρα ετοιμάζονται να καταργήσουν τις αποζημιώσεις και το 2% στις απολύσεις. Ερχονται κι άλλα: ελαστικά ωράρια, αύξηση στα όρια συνταξιοδότησης» λέει η Ελένη Α., για ακολουθήσουν όλες, σχεδόν με μια φωνή: «Τι ζητήσαμε; Ενα μεροκάματο για να ζήσουμε. Αυτοί θέλουν χιλιάδες δούλους και πέντε πλούσιους...».

Ολες οι εργάτριες αναγνωρίζουν τον πρωτοπόρο ρόλο του σωματείου στην οργάνωση του αγώνα και των αιτημάτων. «Το σωματείο παίζει τον πρώτο ρόλο. Αν δεν το είχαμε θα λέγαμε κι εμείς από την πρώτη μέρα δώσε τι έχουμε να πάρουμε και να φύγουμε» λέει η Χριστίνα Κ. Οσο όμως περήφανες αισθάνονται για το σωματείο τους, τόση αγανάκτηση τους πλημμυρίζει για την αδιαφορία της πλειοψηφίας στα κεντρικά συνδικαλιστικά όργανα. «Αυτό να το γράψεις» λέει η Ελένη Α. «Δε φταίει μόνο η κυβέρνηση. Φταίει και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Γιατί μέχρι και σήμερα, κατεβήκαμε στην Αθήνα, κάναμε 540 χιλιόμετρα, και δεν ήρθε ένας εκπρόσωπος να μας πει ένα λόγο συμπαράστασης. Το ίδιο και το ΕΚ Βέροιας, αλλά και από το εδώ ΕΚ Νάουσας. Υπάρχουν μέλη της μειοψηφίας στη διοίκηση που μας κάνουν κριτική, με ποιον πάμε και ότι η παρουσία κάποιων δυσφημίζει τις συγκεντρώσεις. Και δεν τις δυσφημίζουν αυτοί που στηρίζουν τις πολιτικές που μας πετάνε στο δρόμο. Κάποιοι προσπάθησαν να σπάσουν την ενότητά μας αλλά δεν τα κατάφεραν. Ζούμε τα ίδια προβλήματα, έχουμε κοινό αγώνα...».

Ισως να μην υπάρχει καλύτερη κατακλείδα, από τον επίλογο που έβαλε μόνη της η Ελευθερία Γ. στη συζήτηση: «Μόνο αγώνας! Και η άλλη λύση είναι όταν θα βρεθείς μπροστά στις κάλπες να το σκεφτείς καλά. Τον αγώνα και την ψήφο. Αυτά τα όπλα έχουμε. Αλλα δεν έχουμε».