Προλογίζοντας τη συλλογή του, ο Α.Δ. κάνει μια μικρή διακήρυξη αρχών και προθέσεων. Θέλησε, να μιλήσει «για ό,τι απάνθρωπο και αντικοινωνικό συντελείται από τη διεθνή και την εγχώρια άρχουσα τάξη» και για «προϋποθέσεις ρήξης και ανατροπής του καθεστώτος της καταπίεσης». Οι προθέσεις, βέβαια, δεν αρκούν. Στη συλλογή, όμως, άλλο το κλίμα, ακόμα και η θεματική. Διάχυτη πικρία, αναφορές στην αγάπη των ανθρώπων, στα όνειρα κλπ., σε χαμηλούς τόνους και με αποστροφές για τη μοναδικότητα του Ελληνα που «αδικείται από την Εσπερία».

«Επεσε η αυλαία. / Τα θεωρεία έμειναν, άδεια / και η πλατεία βυθίστηκε / στα πέλαγα της απορίας των θεατών/... Οι σποριές γίνηκαν τάφοι / και τ' αλέτρι πεσμένο σε μιαν άκρη / αργοπεθαίνει απ' τις νεροποντές της ντροπής» (;). «Νύχτα... / Σπρώξε την ντροπή που μας ετοιμάζει η μέρα. / Δεν πρέπει να μας δούνε που κλαίμε». Και αναδρομή στην αρχαιότητα. «Τον είπαν Πελασγό, / Ελληνα και Δαναό / και πάλι, / Αχαιό... /... Ιδιος ήταν κι ο ιστός / ηθών τε και εθίμων - / σημαντική κληρονομιά / όλων, μόνο, των Ελλήνων»...

Είναι φανερή η αναζήτηση θέματος κάπως στα θολά. Ας σημειωθεί πως η καλή στιχουργική του Α.Δ. παρασύρεται σε εκφραστικές προχειρότητες και εκζητημένους ρυθμούς σε βάρος του στίχου. Η συλλογή είναι η πρώτη του Δαλιδάκη, που έχει σπουδάσει πολιτικές επιστήμες και έχει θητεία στη δημοσιογραφία και στο συνδικαλισμό. (Εκδόσεις «ΚΑΖΑ» Ν. Σμύρνη, τηλ. 9330.829).