Ρέθυμνο, δεκαετία του '30, δρόμος των Τσάρων, απ' όπου εξαίρονται κάπου δέκα πρόσωπα, για να τοιχογραφήσουν μιαν ολόκληρη εποχή και περιοχή, από τον Ανδρέα Νενεδάκη στο κοινωνικο-πολιτικό μυθιστόρημα του: Αδεια ηνιοχείας».

Στην πληθώρα των έργων του (πάνω από 25 βιβλία) θεατρικών, ιστορικών εργασιών, διηγημάτων και άλλων μελετών, τα μυθιστορήματά του έρχονται στην κορυφή («οι Βουκέφαλοι» κέρδισαν ήδη δυο βραβεία) με την ευρηματικότητα στην πλοκή τους, την ευελιξία με την οποία θίγει τα θέματά του, φέρνοντας στην επιφάνεια την κοινωνική ανισότητα και περισσότερο την αδικία, είτε μιλώντας για τους Μικρασιάτες πρόσφυγες, που πετάχτηκαν σαν άχρηστο υλικό σε μιαν άγονη περιοχή, είτε για τους υπόπτους. Συμβάλλουν σ' αυτή την «ευδαιμονία» οι κρατικές μηχανές, οι θρησκευτικές αρχές, που ο τρόπος του συγγραφέα να θέτει τον δάκτυλο στον τύπον των ήλων σπάει κυριολεκτικά κόκαλα με αρκετή δόση δαγκωμένου χιούμορ.

Αλλού ραπίσματα, αλλού χοντρές φτυσιές, όπως τους αρμόζει, ρίχνονας όπου βαριά, η ατμόσφαιρα έχει σηκώσει πυκνή συννεφιά, κάποιους στίχους του Γ. Καλομενόπουλου «που δένουν μερικές πτυχές της ζωής της πολιτείας από τις αρχές του αιώνα ως τον πόλεμο του '40... Ασχετα, βέβαια, πως θα τον αποκήρυσσαν οι θαυμαστές του, οι νοσταλγοί εκείνης της εποχής, αν καταλάβαιναν πόσο αποκαλυπτικές είναι και πόσο εκθέτει την πολιτεία και τους προγόνους τους».

Εξίσου καταλυτική για τη γενική κατάσταση στις χώρες, ξεκινώντας από το μέρος για να οριοθετήσει το όλον, και η τοποθέτηση του συγγραφέα στο τελευταίο του αυτό πόνημα. (Εκδόσεις «Κέδρος»).