Η επέτειος των 60 χρόνων από την απελευθέρωση της Αθήνας από το γερμανικό ιμπεριαλισμό (12 Οκτώβρη) φαίνεται πως για την άρχουσα τάξη και τα επιτελεία της έχει τέτοια και τόση σημασία που είτε την περνούν στα ψιλά γράμματα μικρών ειδήσεων, προκειμένου να εμφανίζεται υποτυπωδώς στα ιστορικά τους ημερολόγια, είτε τη χρησιμοποιούν για παραχάραξη της ιστορίας. Και όμως, αυτή η επέτειος σηματοδοτεί την απελευθέρωση της Ελλάδας και επομένως την κατάκτηση του πρωταρχικού δικαιώματος κάθε λαού να ζει, να δουλεύει και να αναπτύσσεται ελεύθερα με βάση τη δική του θέληση, χωρίς κατακτητές και «προστάτες». Του λαού. Γιατί η άρχουσα τάξη αλλιώς λογαριάζει. Η δική της θέληση που καθορίζεται από τα δικά της συμφέροντα, δηλαδή από τα κέρδη της, δε λογαριάζει λαούς και τύχες πατρίδας. ΄Η τα λογαριάζει μόνο, εφόσον και όταν κινδυνεύουν τα συμφέροντά της. Και την ιστορία τη γράφει στο χαρτί, όχι όπως πραγματικά γράφεται από το λαό, αλλά στα μέτρα της.

Η συγκεκριμένη ιστορική επέτειος, η απελευθέρωση της Αθήνας, «ξύνει» στην ιστορική μνήμη το τεράστιο κατόρθωμα της ασίγαστης πάλης κατά των Γερμανών ιμπεριαλιστών και με τα όπλα κατακτητών, έργο αποκλειστικά των λαϊκών μαζών. Και δε βολεύει την άρχουσα τάξη να ανασκαλεύεται η χόβολη της φωτιάς ενός αγώνα από τη σκοπιά που μπορεί να σμιλεύει στη λαϊκή συνείδηση και την προοπτική της κοινωνικής απελευθέρωσης και την ανεξάντλητη δύναμη που μπορεί να τη φέρει στο προσκήνιο της ιστορίας, αφού η πείρα της λαϊκοαπελευθερωτικής πάλης συμβάλλει στην υλική δύναμη για την κίνηση της κοινωνίας προς τα μπρος. Ζήτημα που ήταν στο προσκήνιο της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου και τότε, στα 1944. Και, επομένως, ως ιστορική επέτειος της απελευθέρωσης της Αθήνας «υποχρεώνει» στην ανάδειξη του λαϊκού έπους, αλλά και της ιστορικής αλήθειας. Ζητήματα που για το κεφάλαιο στις σημερινές συνθήκες του ιμπεριαλιστικού σταδίου, του καπιταλισμού, με ενισχυμένα τα χαρακτηριστικά του και στην Ελλάδα, με την άρχουσα τάξη να είναι οργανικά ενταγμένη στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις, να συμμετέχει ενεργά στη βία και τους πολέμους, όχι μόνο πρέπει να σβηστούν οριστικά από την ιστορική μνήμη, ιδιαίτερα της νέας γενιάς και των μελλοντικών, αλλά αν είναι δυνατόν να αντιστραφεί η ίδια η ιστορία. Και πασχίζουν γι' αυτό επιτελεία ολόκληρα, αφού το τελευταίο στάδιο του καπιταλισμού σημαίνει ολοένα και μεγαλύτερη αντίδραση, αλλά και γιατί «ιστορία» σημαίνει κοινωνική εξέλιξη και γεγονότα που τη σημαδεύουν. Γεγονότα που δημιουργεί η ταξική πάλη, η δράση των λαϊκών μαζών. Αυτήν φοβούνται μην πάρει συνειδητό ανατρεπτικό κατά του κοινωνικού τους συστήματος χαρακτήρα. Αυτό πασχίζουν να εμποδίσουν. Και πολύ θα 'θελαν να καταργήσουν την ταξική πάλη, αλλά αυτή αντικειμενικά δεν μπορεί να καταργηθεί, αφού είναι σύμφυτη με τη δράση των νόμων κίνησης των ταξικών κοινωνιών. Το συνειδητό πολιτικό χαρακτήρα της από τη μεριά της εργατικής τάξης και των συμμάχων της θέλουν να αποτρέψουν. Γι' αυτό σχετικά με την ένοπλη βία κατά του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, κατά του λαϊκού κινήματος, που άσκησε η ελληνική πλουτοκρατία από κοινού με τους Αγγλους ιμπεριαλιστές συμμάχους τους αμέσως μετά την απελευθέρωση, σήμερα οι διάφοροι αστοί κονδυλοφόροι και δημοσιολόγοι, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, την αποδίδουν στο κίνημα, στο ΕΑΜ και στο ΚΚΕ, θέλοντας να ξαναγράψουν την ιστορία. Και απ' αυτή την άποψη, το έργο της απελευθέρωσης της Ελλάδας από το λαό της διδάσκει για το παρόν και το μέλλον. Ας το δούμε.