Σύντροφοι,

Η στρέβλωση της αλήθειας, σύμφωνα με τον Μαρξ, δεν προκαλείται από τις λανθασμένες απαντήσεις που δίνουμε σε ορισμένα ερωτήματα, αλλά από τα λανθασμένα ερωτήματα που θέτουμε.

Σήμερα παγκοσμίως, αλλά κυρίως στην Ελλάδα, ο κυρίαρχος πολιτικός λόγος πάσχει από τη μετατροπή του σε άσφαιρη ρητορεία, καθώς οι «πολιτικές» συγκρούσεις διεξάγονται σε επίπεδο καθαρά φορμαλιστικό, που άλλοτε παίρνει τη μορφή ενός υπερβατολογικού - γενικόλογου αερολογήματος, περί έθνους ή λαού, κι άλλοτε την ποταπή μορφή των προσωπικών αντεγκλήσεων και επιθέσεων, τα οποία υποβαθμίζουν αμφότερα με τρόπο κραυγαλέο τη λαϊκή νοημοσύνη και αποπροσανατολίζουν από τα καίρια κοινωνικά προβλήματα. Η ανύπαρκτη βέβαια εθνικοφροσύνη του εθνικιστικού λόγου αντιστοιχεί απόλυτα στην ανύπαρκτη λαϊκότητα του λαϊκιστικού ομολόγου του. Η μόνη αιτία ύπαρξής τους είναι η συσκότιση των συνθηκών που ευθύνονται για τη σημερινή γενικευμένη κρίση, αλλά και η διαιώνιση υπέρ του κεφαλαίου της κρατούσης κατάστασης, με αποτέλεσμα να χάνουμε το δάσος από την οπτική μας και να βλέπουμε μόνο μεμονωμένα κλαδιά κάποιων δέντρων.

Ετσι, αντί να μας προβληματίζει το γεγονός της ανεύρεσης των πραγματικών αιτιών της κρίσης που βιώνουμε σε όλες τις πτυχές της ζωής, λαμβάνουμε την αστική «νομιμότητα», ως μονιμότητα και αντί να οργανώνουμε στρατηγικής φύσης χτυπήματα στο καπιταλιστικό σύστημα, αρκούμαστε να το πλαγιοκοπούμε ενδοτικά και αποσπασματικά, σε συνθήκες πλήρους ιδεολογικής σύγχυσης και μοιρολατρίας.

Αν σε παρελθόντες χρόνους ο απομονωτισμός της χώρας μας επέτρεπε την επιβολή της άνωθεν κατευθυνόμενης αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, σήμερα οι συνθήκες «μαζικής» - κατ' ευφημισμόν - δημοκρατίας συνθλίβουν όλων των ειδών τις λαϊκές αντιστάσεις, εξασφαλίζοντας μάλιστα και τη συναίνεσή τους. Κάτω από την αβάσταχτη ελαφρότητα των παντοειδών αντιεπιστημονικών ιδεολογημάτων, όπως αυτών του τέλους της εργασίας, ή της άυλης κοινωνίας ή της σύγκρουσης των πολιτισμών, αποσιωπείται η ουσία της κρίσης, που δεν είναι άλλη από την αντίθεση των παραγωγικών δυνάμεων προς τις παραγωγικές σχέσεις, δηλαδή ο εγγενής ταξικός χαρακτήρας της καπιταλιστικής συγκρότησης.

Για να μπορέσουμε να ελπίζουμε, ως κοινωνία, ότι κάποτε θα αποτινάξουμε την ιδεολογική χειραγώγηση και θα είμαστε σε θέση να διακρίνουμε και να παραδεχτούμε τον εκφυλισμό και τη συσσωμάτωσή μας σε μια νεοπαγή μικροαστική τάξη, που λειτουργεί ασυνείδητα ως σύμμαχος του συστήματος και στήριγμα της καταναλωτικής παράνοιας, μοναδική προϋπόθεση είναι η γνώση και η κριτική σκέψη που πρέπει πρωτίστως να καλλιεργηθεί στους νέους ανθρώπους.

Από τα παραπάνω όμως, εύλογα συμπεραίνει κανείς ότι η νεολαία με την ασχημάτιστη ακόμα πολιτική ταυτότητα, επηρεάζεται ακόμα πιο βαθιά από τα μηνύματα του ατομισμού, του ανταγωνισμού, του συμβιβασμού και της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, που αποτελούν τους πυλώνες της νέας εποχής και αδυνατεί παντελώς να κατανοήσει με πολιτικούς όρους την πραγματικότητα, ενώ, ακόμα χειρότερα, διέπεται από μια ανιστόρητη και πρωτοφανή απέχθεια προς το πολιτικό γίγνεσθαι, με αποτέλεσμα να εξυπηρετεί σιωπηρά τις σκοπιμότητες της άρχουσας τάξης.

Σύντροφοι, αν απευθυνθούμε σ' ένα νέο με το επιχείρημα ότι ο «ιμπεριαλισμός» δεν είναι παρά μονοπωλιακός καπιταλισμός, του οποίου φυσική εξέλιξη και ιστορική συνέχεια είναι ο σοσιαλισμός, πολύ φοβάμαι ότι θα λάβουμε μια τύπου ευφυολογήματος αυτοσχέδια ιλαρή απάντηση, που θα σκώπτει - τους ισμούς της δογματικής γλώσσας και απλά θα ενισχύσουμε την αδιαφορία του. Πρέπει, αν ο στόχος μας είναι το χτίσιμο μιας καλύτερης μελλοντικής κοινωνίας, να επενδύσουμε στη διαφώτιση των νέων συστηματικά, αλλά με τρόπο πλατύ, φιλικό και δεκτικό στις προσλαμβάνουσές τους. Η νεολαία είναι σήμερα το μεγαλύτερο θύμα των μηχανισμών απολιτικοποίησης και αποπροσανατολισμού. Τα παιδιά μας, αντί να προβληματίζονται για τις αιτίες της ανεργίας, την αποδέχονται σαν δεδομένη και ανάγουν σε πρόβλημά τους στο πώς θα καταφέρουν να καταναλώσουν περισσότερο υπό οποιουσδήποτε όρους, υιοθετώντας με ευκολία αμοραλιστικά και ηδονιστικά πρότυπα.

Σ' αυτό το συνέδριο θα ήθελα ως απλό μέλος του Κόμματος να εκφράσω την ανησυχία μου για την αδυναμία μας να εξεύρουμε τηλεσφόρους τρόπους για να προσεγγίσουμε τη νεολαία και να τη μυήσουμε στην αλήθεια της κομμουνιστικής ιδεολογίας.

Και νομίζω πως πρόκειται για έναν προβληματισμό που αφορά ευρύτερα όλα τα κομμουνιστικά κόμματα, καθόσον οι σειρήνες του καπιταλισμού αποδεικνύονται ικανότερες στο να μετατρέπουν τη νεολαία σε άβουλη και πειθήνια μάζα, εξουδετερώνοντας τη φυσική στους νέους τάση για αμφισβήτηση και επαναστατικότητα. Ας σκύψουμε λοιπόν, με μεγαλύτερη φροντίδα και ευθύνη σ' αυτό το σημαντικό πρόβλημα, αφού κατανοήσουμε ότι αν και είναι αναντίρρητη η προσφορά των παλιών κομματικών στελεχών, το μέλλον του Κόμματος και οι προσδοκίες μας για μια καλύτερη ζωή βρίσκονται στα χέρια των νέων.

Ευχαριστώ

Ηβη Κουτούφαρη - Μουλά

Πόρτο Ράφτη