Ενας 15χρονος μαθητής έχασε τη ζωή του, την ώρα που προσπαθούσε να τσοντάρει στο εισόδημα της οικογένειάς τους, δουλεύοντας ως χειριστής κλαρκ, αν και ανειδίκευτος. Το όνομά του προστέθηκε στη λίστα θανάτου που, για φέτος μόνο, έφτασε τουλάχιστον τους 119 νεκρούς εργάτες.

Την ίδια ώρα, στα κιτάπια των επιτελείων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, των κυβερνήσεων και των εργοδοτών βρίσκονται νέα σχέδια για αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Να τους βάλουμε, λένε, να δουλεύουν και 60 και 70 ώρες τη βδομάδα, να δουλεύουν μέχρι και τα βαθιά τους γεράματα, μέχρις εξαντλήσεως. Να βρούμε, συνεχίζουν, νέες μορφές απασχόλησης, ώστε όλοι να είναι διαθέσιμοι για δουλιά και να αποδίδουν περισσότερο. Αντρες, γυναίκες, παιδιά και γέροι. Να μην προλαβαίνουν να πάρουν ανάσα. Κάθε στιγμή που περνά να παράγουν, για να φουσκώνουν τις τσέπες μας. Και αν από την εξάντληση ή τη μη τήρηση των μέτρων ασφαλείας πεθάνει και κανένας δεν πειράζει. Εχουν μπόλικους ανέργους που περιμένουν πώς και πώς να βρουν μια δουλιά ακόμα και με τον κίνδυνο να χάσουν τη ζωή τους.

Ολα αυτά δείχνουν πως ο καπιταλιστής αντιμετωπίζει τον εργάτη σαν αναλώσιμο υλικό. Το ίδιο και το «ουδέτερο» κράτος της αστικής τάξης, που λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα, για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες του καπιταλιστή. Φτιάχνει νόμους για τη μερική και προσωρινή απασχόληση, το δανεισμό εργαζομένων, την παράταση του ωραρίου, το χτύπημα της μόνιμης και σταθερής δουλιάς. Ετσι, ο θάνατος ενός εργάτη δεν είναι τυχαίο, αλλά ένα απόλυτα προδιαγεγραμμένο γεγονός. Τύχη είναι που γυρνάμε ζωντανοί στα σπίτια μας.

Δεν πρόκειται, λοιπόν, για κάποιο λάθος, αλλά για συνειδητές πολιτικές επιλογές του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων. Και τόσο αυτοί θα εφευρίσκουν νέους τρόπους, για να μας ξεζουμίζουν όσο εμείς προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα, ο καθένας μόνος του. Τότε είναι, όμως, που γινόμαστε πιο ευάλωτοι στην εργοδοτική ασυδοσία και σκύβουμε το κεφάλι, γιατί φοβόμαστε να μη χάσουμε τη δουλιά μας και δεν μπορούμε να θρέψουμε την οικογένειά μας. Ομως ο νεκρός εργάτης δεν μπορεί να θρέψει κανέναν.

Ανάγκη, λοιπόν, να σηκώσουμε το κεφάλι ψηλά. Δεν μπορούμε να αφήσουμε να μας κοροϊδεύουν εργοδότες και πολιτικάντηδες. Πόσο μάλλον όταν αυτή η κοροϊδία στοιχίζει την ίδια μας τη ζωή. Ας τιμήσουμε τους νεκρούς μας, χτυπώντας το «κακό στη ρίζα». Καμιά ανέχεια πια σε αυτούς που βλέπουν την ανθρώπινη ζωή σαν κόστος. Καμιά ανέχεια στο σύστημα που γεννά το θάνατο και την εξαθλίωση. Με τη συσπείρωση και την ταξική μας ενότητα, τον ταξικό ανυποχώρητο αγώνα να συγκρουστούμε και να έρθουμε σε ρήξη με τους εκμεταλλευτές μας και τα τσιράκια τους. Να γίνουμε εμείς οι ίδιοι αφέντες της ζωή μας και των κόπων μας.