Οταν διαβάζει κανείς προσεκτικά τις Θέσεις του Κόμματος για το 17ο Συνέδριό του και πολύ περισσότερο, όταν ο αναγνώστης έχει «περπατήσει» μαζί του πάνω από 60 χρόνια, όχι μόνο στην πατρίδα μας, αλλά και σε όλες τις χώρες του πρώην σοσιαλιστικού στρατοπέδου, ένα και μοναδικό συμπέρασμα - σίγουρο - σιγουρότατο - μπορεί να βγάλει: Ακριβώς ότι ζούμε στον αιώνα του κομμουνισμού και ότι η ανατολή του θα εξαρτηθεί ακριβώς από το αν ο κάθε προοδευτικός άνθρωπος, ο κάθε εργαζόμενος και πρώτ' απ' όλα ο κάθε κομμουνιστής - επαναστάτης βάλει το λιθαράκι του σ' αυτό το μεγάλο έργο.

Φυσικά, όπως τονίζουν επανειλημμένα και οι προσυνεδριακές Θέσεις του Κόμματός μας, αλλά και οι πλουσιότερες και πολύ ωφέλιμες συζητήσεις και γνώμες που δημοσιεύονται γύρω απ' αυτές, χρειάζεται ακόμα πολλή πάρα πολλή δουλιά σ' όλους τους τομείς της ζωής μας.

Πρώτα απ' όλα να προσπαθήσουμε να κάνουμε όλοι μας κτήμα την ουσία των Θέσεων που επεξεργάστηκε - κατά την προσωπική μου γνώμη - αρκετά καλά, η ηγεσία μας στις σημερινές όχι και πολύ ευνοϊκές συνθήκες. Κι έπειτα;

Εγώ προσωπικά συνήθιζα να ονομάζω τον πρώην επαγγελματικό συνάδελφό μου και πρώην Γενικό Γραμματέα του Κόμματός μας «ΓΥΡΟΛΟΓΟ ΤΟΥ ΚΟΥ-ΚΟΥ-Ε». Ας με συγχωρέσει για τον τίτλο με τον οποίο τον έχω βαφτίσει. Και αυτό γιατί, παρά την περασμένη του ηλικία, παρ' όλα αυτά που πέρασε μέχρι τώρα, παρά το μεγάλο φόρτο της δουλιάς του, πάντα έβρισκε και τις δυνάμεις και το χρόνο να δίνει παντού όπου χρειαζόταν, μέσα και έξω από την Ελλάδα, το «παρών» του και να μεταβιβάζει όχι μόνο την πολύτιμη θεωρητική και πρακτική του πείρα, αλλά και να πείθει τους ακροατές του, όποιοι να 'ταν αυτοί, και τον πιο δύστροπο ακροατή του ότι το Κόμμα μας έχει δίκιο. Οτι οδηγεί το λαό μας σε μια κοινωνία, όπου δε θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, όπου θα βασιλεύει παντού η ελευθερία, η αδελφότητα, η ισότητα, η κοινωνία που λέγεται κομμουνισμός.

Ακριβώς έτσι, όπως και ο σ. Χαρίλαος Φλωράκης, πρώτα απ' όλα κάθε μέλος και στέλεχος του Κόμματος, κάθε προοδευτικός άνθρωπος, που ασπάζεται σε ένα βαθμό την ιδεολογία μας, θα πρέπει να μετατραπεί σήμερα σε «γυρολόγο» του Κόμματός μας. Να μην αφήσει ούτε μια γειτονιά, ούτε ένα γιαπί, ούτε ένα στέκι δουλιάς, ούτε ένα γραφείο, ούτε ένα ίδρυμα και αξιοποιώντας και τα ακαταμάχητα επιχειρήματα που προβάλλει το Κόμμα μας στις Θέσεις του και την πολύτιμη προσωπική του πείρα να οργώσει το περιβάλλον του. Μόνο μ' αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουμε να επισπεύσουμε την ανατολή του ήλιου της λαϊκής εξουσίας αρχικά και αργότερα του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού όχι μόνο στην πολυβασανισμένη μας πατρίδα, αλλά και σ' όλο τον κόσμο.

Τι νομίζω ότι χρειάζεται ακόμα, όχι μόνο από την ηγεσία του Κόμματός μας, αλλά και από τα στελέχη μας όπου κι αυτά δουλεύουν: Να προσπαθήσουν με τη βοήθεια των ηγεσιών και των στελεχών και των άλλων αδελφών κομμάτων του παγκόσμιου εργατικού και επαναστατικού κινήματος να δώσουν όσο το δυνατόν μια πιο πλήρη απάντηση στο ερώτημα για το ποιες ήταν οι βασικές αιτίες ανατροπής του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Η απάντηση αυτή θα πρέπει να είναι πια «λαμπίκος». Να μην αφήνει καμιά αμφιβολία. Να ειπωθεί η πεντακάθαρη αλήθεια για ό,τι συνέβη στους κόλπους του σοσιαλιστικού στρατοπέδου. Η αλήθεια λένε καίει, αλλά στο τέλος νικάει, θριαμβεύει.

Κατά τη γνώμη μου το ΚΚΕ είναι το μοναδικό Κόμμα, στα πλαίσια όλων των εργατικών και επαναστατικών κομμάτων, που μπορεί να δώσει την όσο το δυνατόν καλύτερη απάντηση σ' αυτό το ερώτημα. Κι αυτό διότι οι ιστορικές συνθήκες ανάγκασαν χιλιάδες μέλη και στελέχη του να ζήσουν από κοντά όχι μόνο τις αξιοζήλευτες καταχτήσεις όλων των λαών του πρώην σοσιαλιστικού στρατοπέδου σ' όλους τους τομείς της ζωής, αλλά και τις σοβαρές αδυναμίες τους, τα αδικαιολόγητα λάθη τους. Και για να βοηθήσω κι εγώ μπορώ από την προσωπική μου πείρα να μεταβιβάσω τα παρακάτω:

Η ανατροπή του σοσιαλιστικού στρατοπέδου δεν έγινε από τη μια μέρα στην άλλη. Δεν προκάλεσαν την ανατροπή του μόνο οι άσπονδοι εξωτερικοί ταξικοί εχθροί του. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι εσωτερικοί ύπουλοι εχθροί του. Ακόμη και σήμερα, όχι μόνο οι κομμουνιστές αλλά και οι προοδευτικοί άνθρωποι θέτουν το ερώτημα: Πώς ήταν δυνατόν να βρίσκονται επικεφαλής του ΚΚΣΕ τέτοιοι σεσημασμένοι εχθροί των σοβιετικών λαών και του κομμουνισμού σαν τον «αείμνηστο» Μιχαήλ Γκορμπατσόφ και τα τσιράκια του - Σεβαρντνάντζε και Σία; Θα έπρεπε να είχε προχωρήσει πάρα πολύ η διάβρωση των αρχών του σοσιαλιστικού συστήματος. Και για να μη μιλάμε μόνο για τη Σοβιετική Ενωση, στην Πολωνία, που βρισκόταν στο στάδιο της οικοδόμησης μόλις των θεμελίων του σοσιαλισμού, όπου θα έπρεπε να βασιλεύει η αρχή: «Στον καθένα ανάλογα με τη δουλιά του», βασίλευε η διαστρεβλωμένη αρχή: «ΤΣΙ ΣΙΕ ΣΤΟΪ ΣΙΕ ΛΕΖΙ ΝΤΒΑ ΤΥΣΙΑΝΤΣΕ ΤΣΙ ΝΑΛΕΖΙ», που στα ελληνικά σημαίνει: «ΕΙΤΕ ΔΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ, ΕΙΤΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ ΤΙΣ ΔΥΟ ΧΙΛΙΑΔΕς (ΖΛΟΤ) ΘΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΙΣ». Δηλαδή ανώτατο στάδιο κομμουνισμού.

Αλλά και στις γραμμές του δικού μας Κόμματος δεν είχαμε κι εμείς τους δικούς μας «Γκορμπατσόφ»; Κι εμείς δεν κάναμε σοβαρά λάθη και στις γραμμές μας, αλλά και στην πολιτική μας σε διάφορους τομείς της ζωής;

Και κάτι άλλο, για μένα πολύ σοβαρό: Εγώ, ακόμα διαπιστώνω - αυτό επιβεβαιώνει ακόμα και η πλατιά συζήτηση που γίνεται γύρω από τις Θέσεις του Κόμματος για το 17ο Συνέδριό του - ότι ακόμα πολλοί σύντροφοί μας - μέλη και στελέχη μας - πιστοί πέρα για πέρα στην υπόθεσή μας, δεν έχουν καταλάβει γιατί το Κόμμα μας έπαψε να μιλάει για «Σταλινισμό», για «Μαοϊσμό», για «Τιτοϊσμό» και για κάθε άλλο «ισμό» μαζί και για τον «ευρωκομμουνισμό», που δεν έχουν τίποτε το κοινό με το Μαρξισμό - Λενινισμό. Και αυτό, υπογραμμίζω, χωρίς να υποτιμούμε ούτε στο ελάχιστο τις αξιόλογες υπηρεσίες που πρόσφεραν στην υπόθεσή μας μια σειρά ηγετικά στελέχη του διεθνούς εργατικού και επαναστατικού κινήματος.

Το σαράκι της διαστρέβλωσης του Μαρξισμού -Λενινισμού πρέπει να εξοστρακιστεί μια για πάντα από τις γραμμές μας.

Ανάμεσα στα άλλα σοβαρά προβλήματα που πρέπει να προσέξει το Κόμμα μας είναι το συνδικαλιστικό κίνημα, που κατά τη γνώμη μου, καρκινοβατεί. Φυσικά, το ΠΑΜΕ τα δίνει όλα. «Αλλά κάποιο λάκκο έχει η φάβα», που λέει μια παροιμία. Καρκινοβατεί, κατά τη γνώμη μου και το αγροτικό κίνημα. Χωρίς ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και χωρίς γερό κίνημα στο ελληνικό χωριό νομίζω πως θα είναι πολύ δύσκολα να προχωρήσουμε στη δημιουργία του ΑΑΔΜ, γνήσιου Λαϊκού Μετώπου.

Εγώ νομίζω πως πολλά μέλη και στελέχη μας που δουλεύουν ανάμεσα στους εργάτες, ανάμεσα στους αγρότες, αλλά θα πρόσθετα και ανάμεσα στην εργαζόμενη διανόηση, καθώς και στα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, που δεν ασπάζονται την ιδεολογία μας δεν ακολουθούν την πρέπουσα τακτική. Θα 'λεγα πως εφαρμόζουν συχνά σεχταριστική πολιτική, σεχταριστική ταχτική απέναντί τους. Ενώ η φυσιολογική θέση αυτών των ανθρώπων, που τους εκμεταλλεύεται το ξένο και το ντόπιο μονοπωλιακό κεφάλαιο, είναι να βρίσκονται στις γραμμές μας, φυσικά, όχι άμεσα, αλλά έμμεσα.

Κλείνοντας το σημείωμά μου, δυο λόγια ακόμα; Ολα δείχνουν πως το ιμπεριαλιστικό σύστημα βρίσκεται στα τελευταία του. Τα τελευταία σάλτα μορτάλε του στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και το Ιράκ το επιβεβαιώνουν αυτό περίτρανα. Δε διδάχτηκε τίποτε ούτε από το Βιετνάμ, ούτε από τη Βόρεια Κορέα. Μοιάζει σαν το λαβωμένο σκυλί που νιώθει το τέλος του και προσπαθεί να δαγκώσει ό,τι του πέφτει στο χέρι. Αλλά νομοτελειακά έχει φάει το ψωμί του. Ο αιώνας του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού ανατέλλει. Οι αγώνες που κάνουν σ' ολόκληρο τον πλανήτη μας οι άνθρωποι της δουλιάς δυναμώνουν από μέρα σε μέρα. Μπήκαμε στον αιώνα του κομμουνισμού. Για να συντομεύσουμε το θρίαμβό του μια λύση υπάρχει: Ο κάθε προοδευτικός άνθρωπος και σε πρώτη σειρά ο κάθε κομμουνιστής να βάλει το λιθαράκι του, όσο μικρό κι αν είναι αυτό.

Λ. Τσιρμιράκης

Βαρσοβία