Μια νεαρή Αγγλίδα κοπέλα, γεννημένη από πατέρα ζωγράφο και μάνα λυρική τραγουδίστρια, μένει ορφανή. Ομως, παρ' όλη την ατυχία της, δεν το βάζει κάτω. Χρησιμοποιώντας όλα τα «γνωστά» τεχνάσματα της «καπάτσας» γυναίκας (όπως μας γνώρισε την «καπάτσα» γυναίκα η αντίστοιχη μυθολογία), ομορφιά, εξυπνάδα, αμοραλισμό, κατορθώνει να αναρριχηθεί στην υψηλή αγγλική κοινωνία. Φυσικά, τον αριβισμό της τον πληρώνει. Στο τέλος της ταινίας, μετά από είκοσι πέντε χρόνια πορείας, ένα κομμάτι της καρδιάς της έχει ραγίσει ανεπανόρθωτα!

Διαβάζοντας τα παραπάνω, σωστά καταλήγετε πως έχουμε να κάνουμε με μια τυπική ρομαντική ιστορία περασμένων αιώνων. Και ίσως να μην άξιζε τον κόπο να ασχοληθούμε ιδιαίτερα. Ομως, η ταινία της Ινδής, πολιτογραφημένης Αγγλίδας, Μίρα Ναΐρ έχει πολλές αρετές. Κατ' αρχάς η αναπαράσταση της εποχής είναι έξοχη και η κινηματογραφική αφήγηση ευρηματική. Οι ήρωες είναι υπαρκτά διαχρονικά γνώριμα πρόσωπα. Οι χώροι, τα ντεκόρ και τα κοστούμια είναι πειστικά. Η μουσική και οι ήχοι λειτουργικά δεμένα με την ατμόσφαιρα. Οι ηθοποιοί, ο καθένας ξεχωριστά, πλάθει ολοκληρωμένους χαρακτήρες.

Από εκεί και πέρα αρχίζουν οι προβληματισμοί! Το ιστορικό περιβάλλον (το μυθιστόρημα γράφτηκε το 1847-1848) βρίσκεται, δυστυχώς, στη σκιά. Και να σκεφτεί κανείς πως κατά τα χρόνια που διαδραματίζεται η ιστορία συμβαίνουν συγκλονιστικά ιστορικά γεγονότα: Μάχη του Τραφάλγκαρ, ο Ναπολέων πολιορκεί τη Βιέννη και μετά τη Ρωσία, αρχίζει και τελειώνει ο Αγγλο-αμερικανικός πόλεμος (1812-1814), ο Ναπολέων εξορίζεται, ...δραπετεύει και κάνει τον πόλεμο των 100 ημερών και στη συνέχεια πεθαίνει (1821), εγκαινιάζεται ο πρώτος σιδηρόδρομος στην Αγγλία (1830) και τέλος καταργείται η δουλεία σε ολόκληρη τη βρετανική αυτοκρατορία (1833).

Ολα τα παραπάνω υπάρχουν στην ταινία, κάπου στο βάθος όμως και αν - βέβαια - ο θεατής είναι επαρκώς ενημερωμένος. Υπάρχει, ακόμα, πάλι για τους ενημερωμένους, η αλλαγή της σκυτάλης από μια τάξη σε άλλη (οι αστοί παίρνουν τα ηνία από τους αριστοκράτες), η αποικιοκρατική συνείδηση που αναπτύσσει η αγγλική άρχουσα τάξη με τον πλούτο που εισρέει από τις αποικίες, η αλλαγή αξιών στην κοινωνία με την επέκταση και εδραίωση του εμπορίου (το χρήμα γίνεται ο νέος θεός) κλπ. Ολα αυτά υπάρχουν. Δυστυχώς, όμως, κάπου στο - πολύ - βάθος. Το βάρος της ταινίας πέφτει μονομερώς στο «παιχνίδι του έρωτα». Ενα παιχνίδι που, τελικά, δεν είναι ακριβώς παιχνίδι. Οπως, δηλαδή, το έχουμε συναντήσει στα «χαριτωμένα» ρομαντικά ερωτικά «γαϊτανάκια». Εδώ είναι ένα παιχνίδι «κάπως σοβαρό», και γι' αυτό πληγώνει. Ομως, μέχρι εκεί. Μέχρι το σημείο να «λυπηθείς» την ηρωίδα.

Αν, τελικά, τα βήματά σας σας φέρουν στην αίθουσα, πρέπει να δώσετε προσοχή στην «τεχνική» της ταινίας. Στον τρόπο, δηλαδή, που μετέφερε στην οθόνη ένα «κλασικό» μυθιστόρημα. Στην τεχνική της «ανάπλασης» μιας «εποχής». Που δεν έχει να κάνει μόνον με τα ντεκόρ και τα κοστούμια, αλλά και με τις συμπεριφορές, τις κινήσεις, το περπάτημα, τους διαλόγους των ηρώων. Η μεταφορά θέλει ικανότητες για να είναι πειστικό το αποτέλεσμα. Θέλει άψογη συνεργασία όλων των παραγόντων για να είναι αποτελεσματική η καταγραφή της εποχής. Φαίνεται πως η Ινδή σκηνοθέτις πήρε τα μέγιστα από τους συνεργάτες της.

Παίζουν: Ρις Γουίδερσπουν, Γκάμπριελ Μπερν, Ραμόλα Γκαράι, Μπομπ Χόσκινς, Ρις Ιφανς, Τζόναθαν Ρις Μάιερς, Αϊλίν Ατκινς.