Η ταινία του Παλμιντέρι γέρνει προς τη μεριά της εκμετάλλευσης! Πήρε πέντε καλούς - και γνωστούς - ηθοποιούς, σκάρωσε μια ηθικοπλαστική ιστορία και μας βομβάρδισε με ατέλειωτη «καλοσύνη». Μια «καλοσύνη» που αγγίζει τα όρια της «αγιοσύνης». Ολοι οι ήρωες είναι καλοί, συμπονετικοί, «ψυχούλες». Λίγο ακόμα και θα τους έβαζε φτερά να πετάξουν.

Τα «προτερήματα» που έδωσαν απλόχερα οι δημιουργοί στους ήρωες της ταινίας είναι και τα μειονεκτήματά τους. Δεν είναι αληθινοί ήρωες. Είναι σχηματικά άτομα που ανέβηκαν στην οθόνη να διεκπεραιώσουν μια σχηματική και συμβατική ιστορία: Μια χωρισμένη, πετυχημένη επαγγελματικά, γυναίκα, φροντίζει την κατάκοιτη στο νοσοκομείο μητέρα της. Στο διπλανό δωμάτιο ξεψυχάει έναν άλλος μοναχικός άρρωστος. Η καλή Αμερικάνα ρίχνει και εκεί τις ματιές της και τη φροντίδα της! Ενας άλλος καλός και όμορφος Αμερικάνος, αστυφύλακας αυτός, έχει συμφωνήσει να περάσει τις διακοπές των Χριστουγέννων με την αρραβωνιαστικιά του, που τη ζηλεύει υπερβολικά. Εκείνη, κάθε φορά που μαλώνουν, τρέχει στους συγγενείς της για να γλιτώσει από τις ζήλιες του. Το «παζλ» έρχεται να συμπληρώσει ένας νεαρός μικροαπατεώνας, ο οποίος δεν έχει ούτε οικογένεια ούτε φίλους, και ένας παράξενος γέρος, ο οποίος στο πρόσωπο του αστυφύλακα βλέπει τη χαμένη γυναίκα του! Εξω, στη Νέα Υόρκη, ακούγονται κάλαντα και καμπάνες. Και πέφτει άφθονο χιόνι.

Ολοι αυτοί οι ήρωες συγκλίνουν ο ένας προς τον άλλον και όλοι μαζί προς το νοσοκομείο (όπου ο πόνος, όπως αντιλαμβάνεστε, είναι πιο «πηχτός»). Με το τέλος της ταινίας τα πάντα έχουν αποκατασταθεί. Οσοι είναι να πεθάνουν, πεθαίνουν. Οι υπόλοιποι «ανταμείβονται» (από το «θεό», από τα Χριστούγεννα, ποιος ξέρει;). Με το τέλος των γιορτών, και της ταινίας, θα έχει βρεθεί η πολυπόθητη συντροφιά και θα εξαφανιστεί η αποδιοπομπαία μοναξιά (ο καπιταλισμός, ωστόσο - που γεννάει τη μοναξιά - παραμένει, για να μην ξεχνιόμαστε)!

Παίζουν: Πενέλοπε Κρουζ, Σούζαν Σάραντον, Πολ Γουόκερ, Αλαν Αρκιν, Μάρκους Τόμας.