Κερδίζει το ΠΑΣΟΚ τις εκλογές, όπως τις κέρδισε και με τα θηριώδη μέσα εξάρτησης εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων που διαθέτει όποιος παραμένει τόσα χρόνια ιδιοκτήτης - διαχειριστής του κράτους και ένα μήνα μετά... επανιδρύεται.

Χάνει τις εκλογές όπως τις έχασε η ΝΔ, χάνοντας στην ουσία τη χρυσή διαχειριστική ευκαιρία να γίνει ΠΑΣΟΚ στη θέση του ΠΑΣΟΚ, όπως λέμε χαλίφης στη θέση του χαλίφη και επανιδρύεται.

Χάνει το 40% της εκλογικής του δύναμης ο ΣΥΝ και ετοιμάζεται να επανιδρυθεί εκσυγχρονιζόμενος διά της αποχώρησης των εκσυγχρονιστών του, που θα εκσυγχρονίσουν το χώρο που δεν επανιδρύεται, αν υπάρχει τέτοιος...

Τελικώς αναρωτιέται κανείς αν όλα αυτά τα πολιτικώς ανούσια κι ακατάληπτα έχουν άμεση ή έμμεση έστω σχέση με τα πελώρια λαϊκά προβλήματα ή διευκολύνουν απλώς το διαγκωνισμό και τις τρικλοποδιές που κρίνονται απαραίτητες σε σχηματισμούς που απομακρύνονται από την παραγωγή πολιτικής, ευθέως ανάλογα με το άθροισμα προσωπικών μικρο-μεσαίων ή μικρομέγαλων φιλοδοξιών που τους αποτελούν και εν τέλει τους κινητοποιούν.

Κάτω από τις ηλεκτρονικές δήθεν θύελλες του γυάλινου κόσμου των ΜΜΕ και την εικονική πραγματικότητα που θα εξωραΐσουν οι δημοσκοπήσεις, που όπου να 'ναι θα δημοσιοποιούνται βροχηδόν, για να μη βαρεθούμε νωρίς και φύγουμε από την παράσταση, κρύβονται τα άλλα, τα πραγματικά μεγάλα που αφορούν στους πολλούς:

Ο γύψος που χτίζεται αργά και σταθερά και πήζει γύρω από τον τραυματισμένο κορμό των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Το ΝΑΤΟ κι οι μισθοφόροι του αλωνίζουν τη χώρα. Στρατοπεδεύουν όπου θέλουν. Στήνουν μπίζνες όπου τους καπνίσει και τους δίνουμε και δωρεάν κτίρια. Καταλαμβάνουν τις ακτές, τον αέρα, τη θάλασσα, τις δημόσιες υπηρεσίες, πότε για ελέγχους, πότε για προετοιμασίες ασκήσεων, πότε για να σφίξουν εγκαίρως τα λουριά και να εξηγήσουν εγκαίρως ότι αυτή είναι η συμμαχία, μια, σχετικώς προσοδοφόρα για τους λίγους, δουλεία.

Η δημοκρατία υποχωρεί σε σκοπιμότητες και στρατηγικές επιλογές, που ολοένα και περισσότεροι αισθάνονται στο πετσί τους ότι ωφελεί ολοένα και λιγότερους. Η οικονομική ολιγαρχία, ελληνική, ευρωπαϊκή και αμερικάνικη, υπαγορεύει σε πολιτικούς διαχειριστές, σε υποψήφιους διαχειριστές και σε... προοδευτικούς αριστερούς (που βαρέθηκαν να είναι τρόφιμοι αστικών προθαλάμων της εξουσίας και ζητάνε τουλάχιστον μια ΔΕΚΟ ή μια γενική γραμματεία υπουργείου) την αναδιανομή της θεσμικής τράπουλας, ώστε ο λαός να μην αντιδράσει.

Για τα εξαντλητικά στην πράξη και κακοπληρωμένα ωράρια εργασίας.

Για τα αφισοκολλημένα δεκαχίλιαρα των ασθενέστερων, που δεν υπολογίστηκαν σωστά προεκλογικά και χάνονται στη γραφειοκρατία μετεκλογικά.

Για τα σχολεία που αδειάζουν από παιδιά. Για τα ράσα που δεν κάνουν τον παπά. Για τα ΙΕΚ, ΚΕΚ, σεμινάρια κι άλλα ευρωκεκεδίστικα των βισματωμένων στα βρυξελλιώτικα επιτροπάτα, που σε στέλνουν με εφόδια στη χοάνη της ανεργίας. Για τα ναρκωτικά που πουλιούνται πια με τη σέσουλα.

Για τους μικρεμπόρους, βιοτέχνες και παραγωγούς, που εκλιπαρούν τα δυο τρία πολυεθνικά αφεντικά να τους εξαγοράσουν σε τιμή λιγότερο εξευτελιστική από τα έξοδα μιας αξιοπρεπούς κηδείας.

Η επινοικίαση της χώρας τέλειωσε. Μαζί με τη σκέτη δεξιά. Το ξεπούλημα της χώρας, ομού μετά των πολιτών της, πρέπει να γίνει ειρηνικά (;), πολιτισμένα (;), μοντέρνα (;), στα πλαίσια της ομογένειας της παγκοσμιοποίησης (;), «όπως Αμερική». Στον κεντρώο χώρο και με γύψο αόρατο.

Αλλο γύψος της δεκαετίας του '60, του '80 ή του '90 κι άλλο πολιτικό σχέδιο έχει ο γύψος όταν τα δικαιώματα περιορίζονται, τα εισοδήματα ληστεύονται, οι απροσάρμοστοι λοιδορούνται κι ενώ τα θύματα υποφέρουν, οι θύτες δεν ενοχλούνται καν, γιατί δε βλέπουν ούτε το υλικό που χρησιμοποίησαν για την εμπέδωση της δημοκρατίας.

Επανίδρυση, λοιπόν. Με κάθε μέσο. Με κάθε τρόπο. Χωρίς όρια. Ενίοτε και χωρίς αιδώ. Φτάνει να μην εκδηλωθεί τρικυμία, σπάσει ο γύψος και χαθεί η διαχειριστική ευκαιρία.

Στους «επανιδρυτές» μια υπενθύμιση μονάχα φυλάει ο λαός: Αμα τον φτύνεις λίγο μετράει η γεύση του σάλιου, δε συνηθίζεται, αντιγυρίζει.