Πιστεύω, σύντροφοι, πως το 17ο Συνέριο του Κόμματός μας θα πετύχει το στόχο του αν αποφύγουμε τα περί διαγραμμάτων και μπούμε στην ουσία των προβλημάτων που έχουμε μπροστά μας. Ποια είναι αυτά τα προβλήματα; Είναι η συγκέντρωση δυνάμεων για να μπορέσουμε να επιβάλουμε άμεσα τη λύση της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας ή η συγκέντρωση δυνάμεων για τη λύση των προβλημάτων της εργατικής τάξης και του λαού στην προοπτική της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας; Θέλω να πω με άλλα λόγια το εξής: Η λαϊκή εξουσία και η λαϊκή οικονομία που για μας, το ΚΚΕ, είναι η δικτατορία του προλεταριάτου, είναι ένας άμεσος στόχος του Κόμματος ή ένας μακροπρόθεσμος στόχος; Η απάντηση που θα δώσουμε σε αυτό το ερώτημα θα μας βοηθήσει να ξεκαθαρίσουμε την πολιτική μας και να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις στο συνέδριο. Εγώ προσωπικά δεν έχω καταλάβει τι απάντηση δίνουμε σε αυτό το ερώτημα και γι' αυτό το λόγο γράφω όσα γράφω. Οι Θέσεις της ΚΕ δε με διαφώτισαν και τα στελέχη που γράφουν είτε στις σελίδες του προσυνεδριακού διαλόγου είτε στις άλλες σελίδες του «Ριζοσπάστη» και της ΚΟΜΕΠ, μ' έχουν μπερδέψει. Αλλος τα γράφει έτσι, άλλος τα γράφει αλλιώς κι ορισμένοι που θα έπρεπε να μας διαφωτίσουν περισσότερο γιατί είναι στις ιδεολογικές επιτροπές και στην Κεντρική Επιτροπή γράφουν ακατανόητα λες και όσα γράφουν τα γράφουν για τον εαυτό τους, για να τα διαβάσουν μόνο εκείνοι. Θα παρακαλούσα αυτούς τους συντρόφους ή να μη γράφουν καθόλου ή να γράφουν έτσι που να καταλαβαίνουμε κι εμείς οι «χαζοί». Και μη νομίζουν πως αν γράφουν μπερδεμένα και ακατανόητα οι εργάτες τους περνάνε για πολύ μορφωμένους και μεγάλα μυαλά. Οι εργάτες ξέρουν πως όσο πιο καλά τα ξέρει κανείς τόσο πιο απλά μπορεί και τα λέει. Επανέρχομαι, σύντροφοι, στο βασικό θέμα για να πω ότι το συνέδριο πρέπει να απαντήσει στα βασικά ερωτήματα: Ποιοι είναι οι άμεσοι στόχοι του Κόμματος και ποιοι οι μακροπρόθεσμοι, δηλαδή οι στρατηγικοί στόχοι; Πώς συνδέονται μεταξύ τους άμεσοι και στρατηγικοί στόχοι; Είναι άμεσος ή στρατηγικός στόχος η λαϊκή εξουσία και η λαϊκή οικονομία (δηλαδή η δικτατορία του προλεταριάτου); Τι αλλαγές στο συσχετισμό δυνάμεων στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως πρέπει να γίνουν για να πραγματοποιήσει το ΚΚΕ τους άμεσους και τους στρατηγικούς στόχους του; Αν απαντήσουμε σ' αυτά τα ερωτήματα τότε μπορούμε να απαντήσουμε στο ερώτημα του συνεδρίου για το τι κόμμα χρειαζόμαστε στις σύγχρονες συνθήκες και για το τι αλλαγές και τι εξελίξεις χρειάζονται στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα ώστε να είναι δυνατή η πραγματοποίηση των στόχων μας και από τη σκοπιά του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων. Εγώ έτσι το καταλαβαίνω, σύντροφοι, κι αν κάνω λάθος να μου εξηγηθεί να αλλάξω γνώμη. Συχνά όμως ακούω από τον κόσμο να λέει: «Ωραία αυτά που λέτε αλλά δεν μπορείτε να τα εφαρμόσετε. Δεν μπορούσατε τότε που υπήρχε η Σοβιετική Ενωση. Τώρα θα μπορέσετε που έχετε μείνει μόνοι σας;». Αρα πρέπει, σύντροφοι, να δείξουμε ποιοι είναι οι άμεσοι στόχοι του Κόμματος και ποιοι οι μακροπρόθεσμοι, πώς συνδέονται μεταξύ τους ώστε χειροπιαστά ο λαός να ξέρει πως κάνοντας ένα βήμα που σήμερα το μπορεί, αποκτάει τη δύναμη για να κάνει και το επόμενο και το επόμενο και πάει λέγοντας.

Θέλω να αναφερθώ, σύντροφοι, και σε ένα άλλο ζήτημα. Είναι το ζήτημα της δουλιάς στην εργατική τάξη. Θεωρώ ότι αυτή η δουλιά υποτιμιέται. Θα μου πείτε ότι κάνω λάθος κι ότι έχουμε το ΠΑΜΕ. Ομως άλλο ΠΑΜΕ κι άλλο ΚΚΕ. Το ΠΑΜΕ είναι συνδικαλιστική δουλιά. Το Κόμμα είναι κάτι ανώτερο. Με το ΠΑΜΕ μόνο δεν κάνεις επανάσταση. Το Κόμμα χρειάζεσαι για να κάνεις επανάσταση. Να κάνουμε δουλιά ως ΠΑΜΕ αλλά η δύναμη του Κόμματος μετριέται πρωτίστως από το πόσο το ίδιο απλώνει ως Κόμμα μέσα στην εργατική τάξη. Πόσες εργατικές οργανώσεις έχουμε φτιάξει από το 14ο Συνέδριο και μετά; Πώς πάει η στρατολογία στην εργατική τάξη; Τι εργατικά στελέχη βγάζουμε; Πώς τα πάμε με τα νέα στρώματα της εργατικής τάξης; Πώς αναδεικνύουμε την εργατική τάξη ως πόλο συσπείρωσης των άλλων λαϊκών τάξεων και στρωμάτων; Πόσο ελκτική κάνουμε την τάξη μας; Πιστεύω το συνέδριο να δώσει έναν σωστό προσανατολισμό στο θέμα γιατί οι Θέσεις δεν το κάνουν με την αποφασιστικότητα και την επάρκεια που χρειάζεται.

Ενα τελευταίο θέμα, σύντροφοι, στο οποίο θα αναφερθώ είναι το θέμα των στελεχών. Εγραψε ο σύντροφος Στριφτάρης ότι κανείς δεν πρέπει να νιώθει αναντικατάστατος. Σωστό. Αυτό θα μας γλιτώσει από την έπαρση και τον εγωισμό. Οταν όμως ένα στέλεχος είναι σε υψηλή θέση για δεκαετίες μπορεί να μη νιώθει αναντικατάστατος αλλά έχει συγκεντρώσει τέτοια εξουσία στα χέρια του που νιώθει μάλλον ακλόνητος. Και τούτο κακό είναι. Κι ίσως περισσότερο κακό από την αλαζονεία και την έπαρση. Αυτό πρέπει να το προσέξουμε. Να προσέξουμε δηλαδή ώστε τα στελέχη να μην μπορούν να συγκεντρώνουν μεγάλη εξουσία στα χέρια τους, να αυξήσουμε την κριτική και την αυτοκριτική στο Κόμμα κι από αυτές να μην μπορεί να ξεφύγει κανένας όσο ψηλά κι αν βρίσκεται. Να λογαριάζουμε επίσης το κριτήριο των μαζών. Οταν κάποιος δεν περνάει στις μάζες, όταν απορρίπτεται από τις μάζες, όταν δεν είναι ηγέτης στο χώρο του, εμείς δεν μπορούμε να τον κρατάμε σε ηγετικές θέσεις. Τέλος, να φροντίζουμε να αναδεικνύουμε πολλούς ικανούς συντρόφους για μια θέση ώστε κάθε φορά να διαλέγουμε τον καλύτερο. Διότι αν φροντίζουμε - όπως λέει ο σ. Στριφτάρης - να αναδεικνύουμε ο καθένας το «διάδοχό» του, τότε στο τέλος θα μας κυβερνάνε τα καπετανάτα και οι ομάδες, οι παρέες και οι κολλητοί.

Συγνώμη αν είπα και κάτι παραπάνω αλλά εγώ με εργάτες μιλάω κι ό,τι μου λένε σας λέω. Τα σαλόνια δεν τα ξέρω.

Τσινάκης Σπύρος

ΚΟΒ Θησείου