«Να ανοίξει τα χαρτιά της», «να σταματήσει να κρύβεται», «να πει την αλήθεια», «είναι ανεπαρκής και ακατάλληλη»... Σε αυτές τις φράσεις περικλείεται η ουσία της κριτικής που ασκούν οι βουλευτές και η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ στην οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. Οπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, αυτή δεν είναι κριτική αντιπολίτευσης στην κυβερνητική πολιτική, αλλά συμπολίτευσης και συμπόρευσης. Πρόκειται για κατ' εξοχήν αβανταδόρικη στάση απέναντι στην κυβέρνηση, που δεν κρύβει βέβαια την ικανοποίησή της για την «ώριμη στάση» του πολυτιμότερου συμμάχου της. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ συμπίπτει απόλυτα με τον Κ. Μητσοτάκη και άλλους αγρίως νεοφιλελεύθερους στη σκοπιά από την οποία πιέζει την κυβέρνηση. Η αλήθεια είναι ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αντιπολιτευτεί την εφαρμοζόμενη πολιτική, ακριβώς γιατί είναι η συνέχεια της δικής της πολιτικής, σε όλους τους τομείς. Από το ασφαλιστικό και τις εργασιακές σχέσεις, μέχρι το Κυπριακό και το Αιγαίο... Δεν μπορεί λοιπόν να πει τίποτα επί της ουσίας πέρα από το να δημαγωγήσει ασύστολα, για λόγους ισορροπίας του συστήματος... Ζητούμενο παραμένει βέβαια η χειραφέτηση των εργαζομένων από τις αυταπάτες απέναντι στο δικομματισμό.