Συνεχίζουμε και σήμερα το οδοιπορικό μας στο Κάιρο, ακολουθώντας, όπως και την προηγούμενη Κυριακή τον «ξεναγό» μας, τον συνάδελφο Ανδρέα Δενεζάκη.

Στο γυρισμό, από την Ηλιούπολη, μας δόθηκε η ευκαιρία να περπατήσουμε στις όχθες του Νείλου, του ζωοδότη ποταμού, που με τη σιγανή και αιώνια μουρμούρα του υπενθύμιζε πως η Αίγυπτος είναι το δώρο του. Το Κάιρο χτισμένο στις όχθες του και πάνω στα δυο μεγάλα νησιά του, τη Ζαμάλικ και τη Ρόντα, έσφυζε από ζωή.

Στους δρόμους τριγύρω εκατομμύρια άνθρωποι, όλων των φυλών, με κελεμπίες, κοστούμια και γραβάτες (αρκετοί από αυτούς με μια έντονη «μελανιά» στο κούτελο, σημάδι μιας βαθιάς πίστης και αποτέλεσμα των συχνών και «δυνατών» προσκυνήσεων), ψηλόλιγνες καλλίγραμμες κοπέλες με εξαιρετικά όμορφες μαντίλες, προσεκτικά και φιλάρεσκα δεμένες, και μάτια βαμμένα με ιδιαίτερη σπουδή, κάποιες άλλες με φερετζέ, που άφηνε σε κοινή θέα μόνο τα μάτια, καφενέδες με θαμώνες να καπνίζουν ναργιλέ, ταξιτζήδες να σου κορνάρουν από μακριά, ψάχνοντας πελάτες, μαγαζιά με γρήγορο αιγυπτιακό φαγητό (φούλια, φαλάφελ, κόσαρι), μπαχαρικά, τρόφιμα και πιο κει «δισκάδικα» που γέμιζαν τον αέρα με μουσική, σε «γνωστούς ρυθμούς», αλλά «άγνωστη γλώσσα», υπέροχα ζαχαροπλαστεία γεμάτα μοναδικούς πειρασμούς, και καταστήματα με ρούχα και παπούτσια, με μόνο πρόβλημα - που όμως ξεπεράσαμε γρήγορα - να μάθουμε να διαβάζουμε τις τιμές από τους αιγυπτιακούς αριθμούς σε αντιστοίχιση με τους δικούς μας, τους... αραβικούς.

Σύντομα καταλήξαμε στην περίφημη αγορά του Χαν Χαλίλ, πνιγμένη στα χρώματα και στα χιλιάδες είδη λαϊκής τέχνης, αναμνηστικά, δερμάτινα, αρώματα και χρυσά κοσμήματα. «Ευκαιρία» για σκληρά παζάρια και ψώνια... «Νικητές», στο τέλος, λόγω των τιμών που πετύχαμε, και φορτωμένοι γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, κουρασμένοι μεν αλλά ικανοποιημένοι... Αξιζε, όμως, τον κόπο... Αλλωστε, η νομισματική διαφορά είναι τέτοια (1 ευρώ προς 7,5 αιγυπτιακές λίρες), που όλοι νιώθαμε τη «γλυκιά» αίσθηση της οικονομικής ευρωστίας... Στην Αίγυπτο, ένας καλός μισθός δεν ξεπερνά τις 850 - 1.000 λίρες όμως και οι τιμές είναι ίσως υψηλές, αλλά προσαρμοσμένες σε τέτοιους μισθούς.

Η τελευταία μας μέρα περιλάμβανε επίσκεψη στην εκκλησία του Αϊ-Γιώργη, όπου είχαμε την ευκαιρία να δούμε τις κατακόμβες, τον τόπο μαρτυρίου του αγίου, τον τάφο του πατριάρχη Πέτρου, που έχασε τη ζωή του στο τραγικό δυστύχημα στη Χαλκιδική από τη μοιραία πτώση του ελικοπτέρου «Σινούκ», και το ελληνικό νεκροταφείο.

Το φημισμένο Ζωολογικό Κήπο του Καΐρου θελήσαμε να τον απολαύσουμε μ' ένα χαλαρό και ιδιαίτερα ευχάριστο περίπατο, σε έναν απέραντο χώρο, με χιλιάδες ζώα, θηλαστικά, πτηνά, ερπετά, απ' όλο τον κόσμο, άγρια, σπάνια, περίεργα όσο και κοινά όπως ...λυκόσκυλα. Χιλιάδες επισκέπτες, ντόπιοι, υπερήφανοι για τον Κήπο τους, έρχονται καθημερινά με τις οικογένειές τους, όπου συνδυάζουν τη βόλτα τους με ένα γεύμα στην εξοχή. Δεκάδες φύλακες ήταν εκεί, εξυπηρετικότατοι, έτοιμοι να «βοηθήσουν», να γίνει η επίσκεψη μια μοναδική εμπειρία, όπως η - παράτυπη - επίσκεψη στο κλουβί των λιονταριών, όπου είχαμε την ευκαιρία να φωτογραφηθούμε και να παίξουμε με ένα μικρό λιονταράκι, παρά τον έκδηλο εκνευρισμό της «μαμάς» και της «θείας», ευτυχώς καλά κλεισμένες στο χώρο τους. Υστερα ακολούθησαν «προτάσεις»: Για την ενήλικη τίγρη, ένα αγκάλιασμα με το βόα, μια στενή επαφή με τον κροκόδειλο...

Το απόγευμα, μια αποχαιρετιστήρια έξοδος στην Ελληνική Λέσχη και η παρέα ξανάζησε βήμα - βήμα το τόσο σύντομο ταξίδι στην πόλη που έχτισε ο στρατηγός των Φατιμιδών Γκόχαρ αλ Σακαλί, το 969 μ.Χ., 30 χιλιόμετρα από την αρχαία Μέμφιδα, πάνω στα ερείπια ενός βαβυλωνιακού κάστρου. Αυτή την πόλη την ονόμασε «Μισρ ελ Καχίρα», που σημαίνει «Αίγυπτος η νικήτρια», το μετέπειτα Κάιρο, ενσωματώνοντας στη συνέχεια τα γύρω φρούρια - πόλεις, ανάμεσά τους και εκείνο που έχτισε ο Αμίρ Ιμπν ελ Αας το 641 μ.Χ., το τέμενος του οποίου σώζεται μέχρι σήμερα και είναι ένα από τα πιο παλιά αραβικά μνημεία. Στη συνέχεια, ανταλλάξαμε απόψεις με τους Ελληνες της παροικίας, για το τι άλλαξε όλα τούτα τα χρόνια, από τότε που οι Αιγυπτιώτες της παρέας είχαν ξενιτευτεί, στα μέσα της δεκαετίας του '50, και οι νεότεροι άκουγαν με ενδιαφέρον, χτίζοντας τη δική τους εικόνα μιας άλλης εποχής και ευχαριστήσαμε τους ανθρώπους της κοινότητας για το λεωφορειάκι που μας παραχώρησαν...

Αργά το βράδυ μ' ένα ποτό στον τελευταίο όροφο του ξενοδοχείου, με τη συνοδεία ενός πιάνου και τη γλυκιά φωνή της τραγουδίστριας, συμμαζέψαμε τις σκέψεις μας, απολαμβάνοντας τη θέα του αιώνιου γίγαντα, του Νείλου, στα νερά του οποίου λουζόταν μαγικά η φωτισμένη πόλη, κτισμένη νότια του Δέλτα του...

Κοντά στο ξημέρωμα, βυθισμένοι σε μια σιωπηλή μελαγχολία, πήραμε το δρόμο για το αεροδρόμιο, δρόμο επιστροφής. Και κει το αναπάντεχο, σε μια από τις πολύ σπάνιες φορές, βρεθήκαμε εντελώς μόνοι στη λεωφόρο, χωρίς κανένα άλλο αυτοκίνητο στο οδόστρωμα, όταν ο οδηγός μας, φρόντισε να μας «αποχαιρετήσει» με τον πιο απροσδόκητο τρόπο: Κορνάρισε τρεις - τέσσερις φορές, έτσι, χωρίς λόγο, μάλλον από κάποιο «σκληρό» ανακλαστικό...

Καλή σου ώρα Χαλίλ, να 'σαι καλά και σ' ευχαριστούμε...