«Ρουφήχτρες» αποκαλούν επίσης οι ναυτεργάτες τους εφοπλιστές, εκτός λίγων εξαιρέσεων. Σαν πέσεις στη δούλεψή τους, θα σου ρουφήξουν ακόμη και το αίμα, για να αυγατίσουν τα κέρδη τους.

Μου το ομολόγησε κάποτε, ένας πολύ γνωστός σήμερα εφοπλιστής, πάνω σε στιγμή «κρίσης ειλικρίνειας»: Το εφοπλιστικό κεφάλαιο, μου 'λεγε, δεν έχει πατρίδα, σημαία και συναίσθημα. Οταν έχεις βαπόρια «αλήτες»⁽¹⁾ κυνηγάς πρώτα τον καλό ναύλο και δε σε ενδιαφέρει τι θα μεταφέρεις. Διαλέγεις φτηνό πλήρωμα, με πρώτη προτεραιότητα Ασιάτες ανειδίκευτους, Μπαγκλαντέζους, μωαμεθανούς που δεν τρώνε κρέας, μόνο ρύζι. Επίσης υψώνεις σημαία⁽²⁾ που σου δίνει περισσότερη «ελευθερία»!

«Ακου να δεις. Είναι να την κάνεις. Μετά όλα θα 'ρθουν μόνα τους. Οι κλειστές μέχρι χτες πόρτες ανοίγουν διάπλατα. Υπουργεία, Λιμεναρχεία, όλα... Ο ελληνικός εφοπλισμός είναι ισχυρός, γιατί η ναυτιλία είναι δύναμη. Η θάλασσα βλέπεις ποτέ δεν πεθαίνει. Μόνο σπάνια αρρωσταίνει, όπως στην περίπτωση της κρίσης του Σουέζ. Οι πόλεμοι όπως της Κορέας, του Βιετνάμ σηκώνουν τη ναυλαγορά. Και στο φινάλε - φινάλε για να "εκσυγχρονιστείς" μοσχοπουλάς για σκραπ⁽³⁾ τα υπερήλικα και πας στην Ουκρανία και χτίζεις καινούρια με τα μισά λεφτά απ' αυτά που πήρες απ' το παλιό».

Ο κ. εφοπλιστής τα 'ξερε καλά τα κόλπα. Αλλωστε οι πρώτοι διδάξαντες είναι άλλοι. Π.χ. Η εταιρία των αφών Πολέμη πούλησε για παλιοσίδερα το Δ/Ξ «Victtoria» του 1977 αντί 5 εκατ. δολαρίων, όσα είχε δώσει για την αγορά του δέκα χρόνια πριν.

H «Athenian», πλοιοκτήτρια εταιρία του Φ/Γ «TINA TWO» 26.000 dwt, του 1981, το πούλησε 6 εκατομμύρια δολάρια. Το είχε αγοράσει το 2001 μόνο 1,7 εκατ. δολάρια.

Σημειώσεις:

1) Βαπόρια αλήτες = Αυτά που ταξιδεύουν όπου βρουν φορτίο.

2) Σημαία = Υπάρχουν αρκετές, όπως Ονδούρας, Παναμά, Κοσταρίκας, Μάλτας κλπ, αποκαλούμενες «ευκαιρίες» ή ασυδοσίας.

3) Σκραπ = Παλιοσίδερα.