Ο «πυρήνας», γύρω από τον οποίο ξεδιπλώνεται από τους κεφαλαιοκράτες και όλους τους απολογητές του καπιταλισμού, η επιχειρηματολογία, είναι πως για να έχουν οι εργαζόμενοι εργασία, για να έχουν δικαιώματα, για να απολαμβάνουν ενός κράτους πρόνοιας, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ύπαρξη του κεφαλαίου, ο καπιταλιστής, η ανταγωνιστικότητά του και το υπερκέρδος του.
Η «ανάπτυξη», η «ανταγωνιστικότητα», η κερδοφορία, παπαγαλίζουν όλο και πιο έντονα, είναι υπόθεση πάνω από τάξεις, είναι «εθνική» υπόθεση.
Γι' αυτό η ΕΤ, τα λαϊκά στρώματα πρέπει να φροντίζουν να παράγουν περισσότερα, με λιγότερες απαιτήσεις. Να επιδιώξουν να μεγαλώσει η «πίτα», ώστε να πάρουν και αυτοί μεγαλύτερο κομμάτι. Γι' αυτό τα αιτήματα των εργαζομένων πρέπει να είναι ρεαλιστικά και όχι μαξιμαλιστικά. Να μην επιλέγονται «τυχοδιωκτικές» και «εκτός ορίων νομιμότητας» μορφές διεκδίκησης και δράσης. Είμαστε όχι αντίπαλοι, αλλά «κοινωνικοί εταίροι». Με συζήτηση, «κοινωνικό διάλογο» θα βρούμε λύσεις. Ολοι θα πρέπει να είμαστε ενωμένοι απέναντι σ' αυτούς τους «κοινούς» και «εθνικούς» στόχους.
Πρώτος έτρεξε ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός να υιοθετήσει παλιότερα το Μάαστριχτ, τη Λευκή Βίβλο, την «ανταγωνιστικότητα». Σήμερα αυτό που ζητά η εργατική αριστοκρατία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ) είναι αυξήσεις όχι με βάση τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής λαϊκής οικογένειας και τον παραγόμενο πλούτο, αλλά με βάση τα αστικά κριτήρια περί πληθωρισμού - ΑΕΠ - σύγκλισης μισθών, πονώντας και αυτοί για την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα...
Χρέος των κομμουνιστών, κάθε ταξικά σκεπτόμενου εργαζόμενου είναι να συμβάλλουν στον απεγκλωβισμό της πλειοψηφίας των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων, των μικρών και μεσαίων ΕΒΕ και αγροτών, της νεολαίας από αυτά τα ψευτοδιλήμματα.
Η ζωή έχει επιβεβαιώσει τόσο παλιότερα όσο και πρόσφατα - είναι περιττή η παράθεση πια στοιχείων - ότι κερδοφορία του κεφαλαίου και εργατικά δικαιώματα είναι μεγέθη αντιστρόφως ανάλογα. Η κερδοφορία στηριζόταν και στηρίζεται στον καπιταλισμό, στο χτύπημα και την αφαίρεση κατακτήσεων, στην επιδίωξη των καπιταλιστών για, όσο οι συνθήκες κάθε φορά τους το επιτρέπουν, απλήρωτη εργατική δύναμη.
Η εργατική τάξη μπορεί να υπάρξει από μόνη σαν τάξη, χωρίς το κεφάλαιο, και να παράγει αγαθά και αξίες. Οπου κατάφερε, έστω και για μικρό ιστορικό διάστημα, να υπάρξει χωρίς τους εκμεταλλευτές, έλυσε προβλήματα (ανεργία, υγεία, παιδεία κλπ.), που αιώνες καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν τα έλυσαν και ούτε βεβαίως πρόκειται να τα λύσει. Η σημερινή φάση ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων μόνο την ύπαρξη της ΕΤ και των υπολοίπων λαϊκών στρωμάτων προϋποθέτει και έχει απόλυτη ανάγκη. Αυτοί που περισσεύουν, που στη σημερινή φάση ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων είναι «παράσιτα», είναι οι καπιταλιστές και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι.
Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, τόσο σε εθνικό, όσο και σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, σε καμιά ιστορική περίοδο από την ύπαρξή του, δεν υπήρξε ενιαίο. Πάντα στο εσωτερικό του υπήρχε ο εργατοπατέρας - ο συμβιβασμένος - ο κυβερνητικός - ο άνθρωπος της εργοδοσίας - ο απολογητής του καπιταλισμού. Και πάντα η ταξική γραμμή ήταν σε σύγκρουση με τη γραμμή όλων των παραπάνω.
Οι κατακτήσεις των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων δεν ήταν αποτέλεσμα καμιάς «ενότητας». Ηταν καρπός αδυσώπητης και ανελέητης σύγκρουσης με την αστική τάξη, με τους κάθε λογής εκμεταλλευτές και τους εκπροσώπους τους. Αναπόσπαστο στοιχείο αυτής της σύγκρουσης ήταν και η όξυνση της αντιπαράθεσης στις γραμμές της ΕΤ. Το 8ωρο, η κοινωνική ασφάλιση, οι συλλογικές συμβάσεις κατακτήθηκαν και επιβλήθηκαν όταν - και ως αποτέλεσμα - η αντιπαράθεση των δύο γραμμών στο εργατικό, συνδικαλιστικό κίνημα είχε φτάσει στο απόγειό της και ο συσχετισμός βάραινε υπέρ της ταξικής γραμμής.
Πίσω από αυτή τη γραμμή συσπείρωσης δεν υπάρχει έδαφος υπεράσπισης, ούτε επιμέρους κατακτήσεων, πολύ περισσότερο δεν υπάρχει ούτε «χαραμάδα» προοπτικής.
Η «νέα» ιδέα του Συνασπισμού, για έναν πιο ανθρώπινο καπιταλισμό, όπου ο καπιταλιστής θα υπάρχει, αλλά θα βάζει τον άνθρωπο πάνω από τα κέρδη του, είναι τόσο «νέα και σύγχρονη», όσο και ο ίδιος ο καπιταλισμός...
Η αντίσταση και η απόρριψη των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και της ίδιας της ΕΕ, η μαζική εγκατάλειψη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η ενίσχυση του ΚΚΕ, του ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ (ΠΑΜΕ), η δημιουργία των προϋποθέσεων για την οικοδόμηση του αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου είναι το άμεσο και χωρίς αναβολή καθήκον όχι μόνο των μελών και φίλων του ΚΚΕ, αλλά και κάθε ταξικά σκεπτόμενου εργαζόμενου.