Μια νέα μαύρη σελίδα στη βάρβαρη εκμετάλλευση των εργαζομένων από το ευρωενωσιακό κεφάλαιο ανοίγει η Εκθεση Σέρκας, που ψήφισε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 11 Μάη, ανήμερα του γιορτασμού της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα.

Ο πυρήνας της οδηγίας συμπυκνώνεται σε εφτά μόνο λέξεις: Δουλιά όπως και όποτε θέλει ο εργοδότης. Με τη νέα οδηγία, οι Συλλογικές Συμβάσεις τινάζονται στον αέρα. Ο εργοδότης αποκτά το δικαίωμα να απασχολεί τον εργαζόμενο μέχρι και 13 ώρες ημερησίως ή και παραπάνω. Ετσι, η εκμετάλλευση αυξάνεται με ένα συνδυασμό αύξησης του ημερήσιου εργάσιμου χρόνου και τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε ετήσια βάση που προβλέπει η νέα οδηγία.

Οι συνέπειες για τους εργαζόμενους θα είναι δραματικές. Ο ημερήσιος χρόνος εργασίας αυξάνεται και μαζί του η απλήρωτη δουλιά. Η ανάγκη για ξεκούραση, ψυχαγωγία και διασκέδαση, για συνδικαλιστική και πολιτική δράση περιορίζεται δραστικά. Η αναπλήρωση της εργατικής δύναμης μπαίνει στη μέγκενη των εξαντλητικών καθημερινών ωραρίων. Αντιστρόφως ανάλογα είναι τα αποτελέσματα για το κεφάλαιο. Περισσότερη υπερεργασία, περισσότερη απλήρωτη δουλιά σημαίνει και περισσότερα κέρδη.

Δεν είναι τυχαίο ότι παράλληλα με την οδηγία αναθερμαίνεται στη χώρα μας ο «διάλογος» για το Εργασιακό, με κεντρικά θέματα την αξίωση του κεφαλαίου για μείωση του κόστους των υπερωριών και διευθέτηση του χρόνου εργασίας σε ετήσια βάση.

Κάτω απ' αυτό το πρίσμα, τα κόμματα του κεφαλαίου και οι συνδικαλιστικοί εκφραστές τους είναι υπόλογοι απέναντι στους εργαζόμενους για τη στάση που κράτησαν στη συγκεκριμένη οδηγία, αλλά και συνολικά στη στρατηγική της Λισαβόνας. Οπως υπόλογος είναι και ο ΣΥΝ που μπήκε στη διαδικασία να παζαρέψει πλευρές της οδηγίας και νομιμοποίησε με την ψήφο του το σπάσιμο του χρόνου εργασίας σε «ενεργό» και «ανενεργό».

Βάση για τη λεγόμενη οργάνωση του χρόνου εργασίας στα πλαίσια της ΕΕ αποτελεί η οδηγία 93/104/ΕΚ που εγκρίθηκε από το Συμβούλιο της ΕΕ στις 23 Νοέμβρη του 1993. Δέκα χρόνια μετά, το 2003, το ευρωενωσιακό κεφάλαιο απαίτησε τη νέα προσαρμογή της νομοθεσίας για την οργάνωση του χρόνου εργασίας στις σύγχρονες ανάγκες της κερδοφορίας του. Ετσι, στις 4 Νοέμβρη του 2003 προέκυψε η οδηγία 2003/88/ΕΚ, η οποία αναμόρφωσε σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση την οδηγία του 1993. Το κεφάλαιο δεν έμεινε ικανοποιημένο. Με πρόσχημα ορισμένες «δυσλειτουργίες» που παρουσίασε η 2003/88/ΕΚ στην πρακτική εφαρμογή της, απαίτησε την αναμόρφωση της οδηγίας, ζητώντας ακόμα μεγαλύτερη ευελιξία στην οργάνωση του χρόνου εργασίας των εργαζομένων. Ηδη, οι πολιτικοί των εργοδοτών είχαν προβλέψει στο κείμενο της οδηγίας 2003/88/ΕΚ τη δυνατότητα επανεξέτασης ορισμένων σημείων της σε μικρό χρονικό διάστημα μετά την έγκρισή της.

Τι καινούριο ζητούσε το κεφάλαιο και τι απέμενε ακόμα να ρυθμιστεί;

Το πρώτο ήταν το χρονικό διάστημα, κατά το οποίο ο εργοδότης θα έχει το δικαίωμα να διευθετεί το χρόνο εργασίας του εργαζόμενου, με μοναδική προϋπόθεση ο μέσος όρος να μην υπερβαίνει τις 48 ώρες τη βδομάδα μαζί με τις υπερωρίες. Οι οδηγίες του 1993 και του 2003 καθόριζαν σαν χρόνο αναφοράς (χρόνο διευθέτησης) τους τέσσερις μήνες. Εδιναν όμως τη δυνατότητα, υπό προϋποθέσεις και μέσα από συλλογικές συμβάσεις, η περίοδος διευθέτησης να επεκταθεί στους 6 μήνες ή ακόμα και στους 12. Το κεφάλαιο ζητούσε, η περίοδος διευθέτησης να επεκταθεί στους 12 μήνες, χωρίς να είναι απαραίτητη η υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης. Απαιτούσε να διαπραγματεύεται απευθείας με τον εργαζόμενο -δηλαδή να επιβάλλει στον εργαζόμενο - την ετήσια διευθέτηση του χρόνου εργασίας.

Με την οδηγία του 2003 εισάγεται, για πρώτη φορά, η ρήτρα «opt- out». Σύμφωνα με αυτήν, ο εργοδότης μπορεί να ζητήσει από τον εργαζόμενο να εργαστεί πάνω από 48 - κατά μέσον όρο - ώρες τη βδομάδα. Το μέτρο εφαρμόστηκε άμεσα στη Μεγάλη Βρετανία, τονώνοντας δραστικά την κερδοφορία των επιχειρήσεων με τις χιλιάδες απλήρωτες υπερωρίες, με αποτέλεσμα το βρετανικό κεφάλαιο να βελτιώσει τη θέση του στον ευρωενωσιακό ανταγωνισμό.

Στον πυρήνα των εργοδοτικών απαιτήσεων βρισκόταν και το «σπάσιμο» της εφημερίας και συνολικά του χρόνου εργασίας σε δυο μέρη: Την ενεργό και την ανενεργό περίοδο και το χαρακτηρισμό της δεύτερης σαν «μη εργάσιμος χρόνος» και άρα απλήρωτος χρόνος εργασίας. Το κεφάλαιο απαιτούσε διακαώς να επαναπροσδιοριστεί ο ορισμός του «χρόνου εργασίας». Στην οδηγία του 2003 δε συμπεριλήφθηκε η παραπάνω ρύθμιση και σύσσωμη η πολιτική ηγεσία της ΕΕ δεσμεύτηκε να διευθετήσει το ζήτημα με τη νέα οδηγία που ήδη είχε στα σκαριά.

Σημειώνεται ότι ήδη από το 1993 υπάρχει στην ευρωενωσιακή οδηγία η πρόβλεψη ότι «τα κράτη - μέλη θεσπίζουν τα αναγκαία μέτρα ώστε κάθε εργαζόμενος να διαθέτει ανά 24ωρο περίοδο ανάπαυσης ελάχιστης διάρκειας 11 συναπτών ωρών» (οδηγία 93/104/ΕΚ, άρθρο 3). Το ίδιο επαναλαμβάνει και η οδηγία του 2003 (2003/88/ΕΚ, άρθρο 3). Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Οτι πέρα από τις 11 ώρες υποχρεωτικής ανάπαυσης, όλος ο υπόλοιπος χρόνος είναι εν δυνάμει «χρόνος εργασίας» και εναπόκειται στους εργοδότες να τον αξιοποιούν κατά βούληση! Ο ημερήσιος εργάσιμος χρόνος μπορεί έτσι να ξεκινάει από τις 8 και να φτάνει μέχρι τις 13 ώρες! Από τις αρχές της δεκαετίας του '90, το ευρωπαϊκό κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι, σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι, άφηναν ανοιχτό το δρόμο για να επιμηκύνουν τον ημερήσιο χρόνο εργασίας στις 13 και πλέον ώρες.

Η εργοδοτική Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ), στην οποία ανήκει και η ΓΣΕΕ, και η Ενωση των Ευρωπαϊκών Βιομηχανικών και Εργοδοτικών Συνδέσμων (UNICE), ανέθεσαν από κοινού στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή τη σύνταξη μιας νέας οδηγίας που θα τροποποιούσε τις δύο προηγούμενες, με έμφαση στα επίμαχα σημεία που προαναφέρθηκαν:

• Τον υπολογισμό του χρόνου των εφημεριών.
• Τον καθορισμό της περιόδου αναφοράς του χρόνου εργασίας και,
• Της ρήτρας «opt- out» που προβλέπει την παράταση της 48ωρης βδομάδας με τη «συγκατάθεση» του εργαζόμενου.

Ετσι, στα τέλη του 2004 προέκυψε το σχέδιο οδηγίας [COM (2004) 0607], το οποίο συζητήθηκε στο Συμβούλιο Υπουργών Απασχόλησης στις 6 και 7 Δεκέμβρη του 2004. Στα συμπεράσματα του Συμβουλίου, οι υπουργοί της ΕΕ - ανάμεσά τους και ο Π. Παναγιωτόπουλος - αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα να προσαρμοστεί ο χρόνος εργασίας των εργαζομένων πιο αποτελεσματικά στις ανάγκες των εργοδοτών και προκρίνουν το βασικό πυρήνα της προωθούμενης οδηγίας.

Το Συμβούλιο των υπουργών - κατά την προβλεπόμενη στα ευρωπαϊκά όργανα διαδικασία - ζήτησε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να γνωμοδοτήσει πάνω στην οδηγία. Ετσι προέκυψε η περίφημη Εκθεση Σέρκας, του Ισπανού σοσιαλδημοκράτη, μέλους της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων της Ευρωβουλής. Κατά τη συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, οι ευρωομάδες κατέθεσαν τροπολογίες που μπήκαν σε ψηφοφορία. Την Τετάρτη, 11 Μάη, ολοκληρώθηκε η συζήτηση της Εκθεσης Σέρκας και το τελικό κείμενο - με τις τροπολογίες που ψηφίστηκαν - αποτελεί πλέον το κείμενο της νέας οδηγίας για την οργάνωση του χρόνου εργασίας. Το κείμενο του Ευρωκοινοβουλίου θα κατατεθεί στο Συμβούλιο Υπουργών Απασχόλησης προς έγκριση και αμέσως μετά θα πάρει το χαρακτήρα οδηγίας, την οποία τα κράτη - μέλη είναι υποχρεωμένα να ενσωματώσουν στο εθνικό τους Δίκαιο.

Η λεγόμενη διευθέτηση του χρόνου εργασίας έχει και στη χώρα μας ήδη «προϊστορία» 15 ετών. H προσπάθεια δηλαδή, ο χρόνος εργασίας να μη μετράται σε ημερήσια και εβδομαδιαία βάση, αλλά να υπολογίζεται στη διάρκεια ορισμένων μηνών ή και χρόνου. Με τον τρόπο αυτό, οι επιχειρήσεις μπορούν να υποχρεώνουν τους εργάτες να δουλεύουν χωρίς τους περιορισμούς που θέτει το οχτάωρο ή το εφτάωρο και χωρίς να ισχύουν οι πρόσθετες αμοιβές για υπερωρίες.

Η πρώτη απόπειρα διευθέτησης έγινε το 1990 με το νόμο 1892 (άρθρο 40) που έδινε τη δυνατότητα 6μηνης διευθέτησης και ανώτατα όρια εργασίας τις 9 ώρες τη μέρα και τις 48 τη βδομάδα, κατόπιν επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων. Οκτώ χρόνια αργότερα, με τον νόμο 2639 (άρθρο 3) προβλεπόταν ότι με περίοδο αναφοράς το εξάμηνο, για 3 μήνες δινόταν η δυνατότητα υπέρβασης του συμβατικού ωραρίου με μία ώρα επιπλέον καθώς και ετήσια διευθέτηση με δυνατότητα για 6 μήνες υπέρβασης του συμβατικού ωραρίου μέχρι 2 ώρες (ημερήσια απασχόληση 10 ώρες).

Ομως αν και υπήρχε ο περιορισμός που προϋπέθετε συλλογική συμφωνία, στην περίπτωση της «Ολυμπιακής Αεροπορίας», (Ν.2602/98, αρθ. 46) μονομερώς και με διευθυντικό δικαίωμα, δόθηκε η δυνατότητα επέκτασης του ημερήσιου χρόνου μέχρι 10 ώρες και του εβδομαδιαίου σε 48 ώρες, στα πλαίσια της ετήσιας διευθέτησης του χρόνου εργασίας.

Η τελευταία νομοθετική παρέμβαση καταγράφεται με τον νόμο 2874 το 2000, άρθρο 5 ο οποίος προβλέπει: Τη διευθέτηση (διαχείριση δηλαδή βάσει διευθυντικού δικαιώματος) συνολικά 138 ωρών το χρόνο. Ως δέλεαρ προσφερόταν στους εργαζόμενους η 38ωρη εβδομαδιαία απασχόληση κατά μέσον όρο το χρόνο. Η διευθέτηση θα γινόταν κατόπιν συλλογικής σύμβασης ή συμφωνίας με τους εκπροσώπους των εργαζομένων. Σε περίπτωση που δεν υπήρχε εκπροσώπηση των εργαζομένων στην επιχείρηση, η συμφωνία θα υπογράφεται από την αντίστοιχη κλαδική ομοσπονδία ή πρωτοβάθμιο κλαδικό σωματείο.