Δεν είναι εύκολο να κάνεις μια ανατρεπτική, μια σουρεαλιστική, μια «αναρχική», ταινία. Απαιτείται να διαθέτεις την τρέλα του Νταλί, τη φαντασία του Ιουλίου Βερν, τη λεπτότητα του Τσάρλι Τσάπλιν. Αν δε διαθέτεις τα προσόντα των παραπάνω, και θελήσεις να ασχοληθείς σατιρικά με το διάστημα, τότε θα κάνεις απλώς μια απόπειρα.

Η ταινία του Γκαρθ Τζένινγκς είναι, απλώς, μια απόπειρα. Μια απόπειρα που ελάχιστες φορές κατορθώνει να σε ανησυχήσει στο κάθισμά σου. Μετά το πολύ καλό ξεκίνημα, που άλλα ήλπιζες, πέφτεις σε βαρεμάρα. Κατά διαστήματα ξυπνάς, κυρίως, με τις προσπάθειες των ηθοποιών και, για να προσέξεις τα κοστούμια, και μετά πάλι... ξεκούραση. Καθώς μπροστά σου ξετυλίγεται ο «άψυχος» Γαλαξίας, το «αχανές» και «αδιάφορο» Διάστημα. Καθώς στην οθόνη συμβαίνουν γεγονότα, χωρίς καμία αξία. Χωρίς καμία φαντασία.

Οσο οι δημιουργοί θα στρέφονται σε θέματα «επινοημένα» και όχι «αληθινά», τόσο η οθόνη θα νιώθει άδεια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, επιπρόσθετα, λείπει ακόμα και ο «τυπικός» λόγος, η «τυπική» δικαιολογία, που κάνει κάποιον να θέλει να γυρίσει μια ταινία. Λείπει, αυτό, που λέμε, «τι θέλει να πει»;

Η ταινία, λοιπόν, χάθηκε στο... Διάστημα, γιατί δεν ήξερε «τι ήθελε να πει». Κάποιες άψυχες δήθεν ερωταποκρίσεις, που ακούγονται, μεταξύ τυρού και αχλαδιού, για το νόημα, δήθεν, της ζωής, δεν είναι ικανές να συνθέσουν σάτιρα. Σάτιρα, σε τι άλλωστε; Αφού δεν υπάρχει ο στόχος. Ο στόχος, που θέλεις να φτάσεις και κάποιος ή ο εαυτός σου και τα λάθη σου ή τα λάθη των άλλων, σε εμποδίζουν να τον πιάσεις.

Παίζουν: Σαμ Ρόκγουελ, Μος Ντεφ, Ζουί Ντεσανέλ, Μάρτιν Φρίμαν, Τζον Μάλκοβιτς κ.ά.