Δεν κυριολεκτώ. Θα κάνω, όμως, μια δική μου, φανταστική, ταινία, για να σας μεταφέρω την οργή μου. Ξέρω, αυτά τα ζητήματα δε λύνονται με διοικητικά μέτρα. Υπέρβαση, είπα θα κάνω. Ηθελα, λοιπόν, να είχα την εξουσία, και το δικαίωμα, να πιάσω τον κ. Κόλε-Σερα, από το σβέρκο και να τον κλείσω σε ένα δωμάτιο. Να τον δέσω χειροπόδαρα σφιχτά σε μια καρέκλα και μετά να ανάψω τις μηχανές. Και να γεμίσει το δωμάτιο, πάνω στους τοίχους, στο ταβάνι, στο πάτωμα, παντού, με εικόνες βίας από ταινίες τρόμου, σαν τη δικιά του και χειρότερες, ακόμα. Και να τον αφήσω εκεί μέχρι να λυσσάξει!

Στη συνέχεια, μόλις διαπιστώσω, ότι έγινε σαν το καθίκι, τον κεντρικό ήρωά του, αυτόν με τη μάσκα, να φέρω στο δωμάτιο τους παραγωγούς, τους διανομείς και, γιατί όχι, και τους αιθουσάρχες, που εμπλέκονται με την ταινία του. Υστερα να τον λύσω... Ο καθένας μπορεί να μαντέψει, τι έχει να γίνει εκεί μέσα! Ο,τι, ακριβώς, γίνεται «Στο Σπίτι Του Θανάτου», όπου μαχαίρια, κατσαβίδια, πριόνια, λοστοί σηκώνονται και βαράνε αλύπητα και ασταμάτητα. Οπου τρία μανιακά αδέρφια, γιοι παρεξηγημένων επιστημόνων, σφάζουν ολόκληρο χωριό και όποιον, επίσης, επισκέπτη, ξεπέσει στον τόπο τους. Στη συνέχεια, για να κρύψουν τα πτώματα, τα αλείφουν με κερί και τα κάνουν κέρινα αγάλματα. Που τα εκθέτουν, όπως η μαντάμ Τισό, τα δικά της. Κέρινα αγάλματα, που στο τέλος της ταινίας, παίρνουν φωτιά και λιώνουν μπροστά στα μάτια του θεατή. Ο οποίος γνωρίζει, πως το εσωτερικό των αγαλμάτων, είναι άνθρωποι!

Τι περισσότερο έκανε ο Χίτλερ; Ποσοτικό είναι, μόνον, το ζήτημα. Ολοι γνωρίζουμε, πως οι φούρνοι, έκρυβαν και ηδονή για τους χιτλερικούς. Είναι φανερό πως την ίδια ηδονή νιώθουν και οι δημιουργοί της συγκεκριμένης ταινίας, και άλλων, βέβαια, παρόμοιων ταινιών. Είναι φανερό πως έχουμε να κάνουμε με άρρωστα άτομα.

«Παίζουν»: Ελίσα Κάθμπερτ, Τσαντ Μάικλ Μάρεϊ, Πάρις Χίλτον, Τζάρεντ Παντελάκι.