Τα ναρκωτικά, βέβαια, δεν είναι μόνον οι «ουσίες». Είναι, μπορεί να είναι, και οι αντιρατσιστικές, δήθεν, κωμωδίες. Οι οποίες «κωμωδίες» αποβλέπουν στον κοινωνικό και πολιτικό αποπροσανατολισμό. Οπως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, της ταινίας, «Μάντεψε Ποιος».

Στην Αμερική των είκοσι οκτώ εκατομμυρίων αναλφάβητων, των εκατομμυρίων ανέργων, των χιλιάδων άστεγων, των εκατομμυρίων ανασφάλιστων, που η μεγάλη πλειοψηφία αυτών των «άτυχων» είναι μαύροι, είναι πρόκληση, για να μην πω ύβρις, να γίνονται τέτοιου είδους κωμωδίες. Κωμωδίες, που τον πάνω λόγο τον έχουν οι μαύροι!

Η κόρη μιας οικογένειας μαύρων φέρνει στο σπίτι τον άσπρο φίλο της. Ο νεαρός άσπρος γίνεται θύμα ρατσιστικών συμπεριφορών από τον πατέρα της οικογένειας. Στο τέλος, βέβαια, θα νικήσει ο έρωτας. Οπως, ακριβώς, γίνεται στην πραγματικότητα στην Αμερική! Τι να πεις;

Αλλά, να γελάγαμε, τουλάχιστον! Τα αστεία είναι τόσο κλισέ. Οι καταστάσεις τόσο αναμενόμενες. Αν εξαιρέσεις τους καλούς ηθοποιούς, που από μόνοι τους κάνουν φιλότιμες προσπάθειες, να προκαλέσουν κάποιο γέλιο, τίποτα άλλο δεν προσφέρει έστω και υποψία ευφορίας.

Τότε, γιατί έγινε η ταινία; Ελα, ντε! Πάντως, η εξήγηση, πως οι δημιουργοί αποβλέπουν στο εισιτήριο του μαύρου και έγχρωμου γενικά πληθυσμού, τον οποίο πληθυσμό νομίζουν ότι κολακεύουν με την ταινία τους, δε φτάνει. Είναι και αυτό! Ομως, το κύριο, κατά τη γνώμη μου, είναι ο αποπροσανατολισμός. Είναι η απορρόφηση των κοινωνικών και αντιρατσιστικών αντιδράσεων.

Παίζουν: Νπέρνι Μακ, Αστον Κούτσερ, Χαλ Ουίλιαμς, Ζόι Σαλντάνια, Τζούντιθ Σκοτ.