Η δίκη του «ΕΛΑ» | ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ

Η δίκη του «ΕΛΑ»

Η αγόρευση του εισαγγελέα στη λεγόμενη «δεύτερη δίκη» για τον «ΕΛΑ» ήρθε να επιβεβαιώσει και να κατοχυρώσει τα αποτελέσματα της πρώτης δίκης. Για άλλη μια φορά, το «ατράνταχτο» επιχείρημα της εισαγγελικής αγόρευσης για την ενοχή των κατηγορουμένων ήταν ότι παρείχαν ...«ψυχική συνδρομή» (!) στη δράση του «ΕΛΑ». Η επανέκδοση της ίδιας «φάρσας» - αν και αναμενόμενη - το επισημοποιεί: Από την υπόθεση και τη δίκη του «ΕΛΑ» περνάει ο εκφασισμός του περίφημου «νομικού πολιτισμού» του αστικού κράτους και χτίζεται ένα εποικοδόμημα «ολοκληρωτισμού», που διώκει, όχι μόνο την πράξη, αλλά και τη σκέψη.

Ο κίνδυνος είναι μεγάλος. Σύμφωνα με το πνεύμα της εισαγγελικής άποψης περί «ψυχικής συνδρομής», ως ποινικό αδίκημα δε νοείται πια η πράξη, η τέλεση της οποίας πρέπει να αποδεικνύεται. Σαν ποινικό αδίκημα λογίζεται, πλέον, ακόμα και το ...φρόνημα! Πρόκειται για «λογική», που συνδέεται στενά με τη φασιστική αρχή της «συλλογικής ευθύνης», όπως φάνηκε και στην απόφαση της πρώτης δίκης.

Οι κατηγορούμενοι ως μέλη του «ΕΛΑ» - όπως είπε το πρώτο δικαστήριο και επαναλαμβάνει η νέα εισαγγελική πρόταση - ευθύνονται για όλες τις ενέργειες που έκανε ο «ΕΛΑ», ακόμα κι αν δεν είχαν ενημερωθεί γι' αυτές. Εχουν «συλλογική ευθύνη» για τις ενέργειες αυτές, ακόμα κι αν οι ίδιοι δε συμμετείχαν ποτέ στις συγκεκριμένες ενέργειες.

Αλλά πώς γίνεται να είναι ένοχοι, αφού δε συμμετείχαν στις αξιόποινες πράξεις ή μπορεί και να μην τις γνώριζαν; Είναι ένοχοι - λένε οι δικαστές και οι εισαγγελείς - επειδή παρείχαν «ψυχική συνδρομή» στους πραγματικούς αυτουργούς!

Ο αντιδραστικός κατήφορος είναι αυταπόδεικτος.

Με το εφεύρημα περί «ψυχικής συνδρομής», που φωνάζει από μακριά ότι δεν αντιμετωπίζει την τρομοκρατία, αλλά ότι εξυπηρετεί εξ αντικειμένου την «τρομοκρα-CIA», διανθισμένο από τη φασιστική αρχή της συλλογικής ευθύνης, οι κατασταλτικοί μηχανισμοί έχουν την ευχέρεια να κατασκευάσουν «ενόχους» ανά πάσα στιγμή.

Τους αρκεί να εμφανίσουν ένα «μάρτυρα», έτοιμο και «δασκαλεμένο» να υποδείξει κάποιους με το δάκτυλο σαν «ενόχους».

Στο νομικό καθεστώς που οικοδομείται είναι, πια, αρκετό να διωχτεί ο οποιοσδήποτε, επειδή:

Μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει ταυτόσημες, συγγενείς ή παραπλήσιες απόψεις με κάποιον κατηγορούμενο!
Συντάσσεται με τις πολιτικοϊδεολογικές προσεγγίσεις του κατηγορούμενου, ακόμα κι αν δε συμμετέχει στην πρακτική τους προώθηση!
Διατηρεί με τον εκάστοτε κατηγορούμενο ανθρώπινες, φιλικές, συγγενικές σχέσεις, αφού πρόκειται για σχέσεις που προϋποθέτουν «ψυχική συνδρομή»!

Ενα ακόμα δικαστήριο καλείται, βάσει της εν λόγω εισαγγελικής αγόρευσης, να ποινικοποιήσει ακόμα και τα ...αισθήματα!

Και αυτή η δίκη του «ΕΛΑ» είναι προφανές ότι, τελικά, αφορά τη δημοκρατία. Την ελευθερία. Τα κοινωνικά δικαιώματα. Τις λαϊκές κατακτήσεις. Τη διακίνηση των ιδεών. Το φρόνημα. Το δικαίωμα στη συλλογικότητα. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι πρόκειται για μια δίκη που πέρασε στα «ψιλά».

Γρηγορείτε!