Ο «Ριζοσπάστης» το έχει γράψει και υπογραμμίσει πάμπολλες φορές. Οχι μόνο τα τελευταία χρόνια, αλλά από την πρώτη στιγμή. Από την εποχή του Πακέτου Ντελόρ ακόμη, όταν είχαμε αποδείξει με συγκεκριμένα στοιχεία ότι για κάθε μία δραχμή, που έπαιρνε η χώρα μας με το διαβόητο πακέτο, πλήρωνε τρεις δραχμές σε ευρωπαϊκές πολυεθνικές και μεγάλες επιχειρήσεις.

Θυμηθήκαμε τα παραπάνω, διαβάζοντας τις σχετικές πληροφορίες για το «παζάρι», που έχει ξεκινήσει στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ενόψει της επικείμενης Συνόδου Κορυφής στα μέσα του μήνα, όπου θα συζητηθεί και το Δ' Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης. Οι κυρίαρχες δυνάμεις της ευρωένωσης και των Βρυξελλών, προκειμένου να συναινέσουν σ' ένα σχετικά υψηλό κονδύλι για την Ελλάδα, απαιτούν από τώρα τις απαραίτητες διαβεβαιώσεις και εγγυήσεις, για το τι θα γίνουν τα χρήματα αυτά. Με άλλα λόγια, θέλουν να διασφαλίσουν ότι θα χρησιμοποιηθούν με τέτοιο τρόπο, ώστε θα επιστρέψουν και, μάλιστα, στο πολλαπλάσιο, στα δικά τους ταμεία και θησαυροφυλάκια. Και, βέβαια, δεν τους αρκούν μόνον τα όσα έργα θα γίνουν με τη συμμετοχή του Δ΄ ΚΠΣ. Στο «παζάρι» μπαίνουν ακόμη και οι «αμυντικοί» εξοπλισμοί της χώρας, οι αποκρατικοποιήσεις και οι πωλήσεις τομέων - φιλέτων του δημόσιου ή του ευρύτερου δημόσιου τομέα, κλπ. Και μετά, μερικοί έχουν το θράσος να αναρωτιούνται, τι θα γινόταν η χώρα εάν δεν υπήρχαν «τα χρήματα της ευρωένωσης»...