Για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν υπάρχει κανένα περιθώριο εφησυχασμού. Η αντεργατική επίθεση που ξεδιπλώνεται στις πλάτες τους απαιτεί άμεση, ταξική απάντηση. Κάθε νίκη που καταγράφει η κυβέρνηση και το κεφάλαιο στην αντιπαράθεση με το λαϊκό - εργατικό κίνημα ενισχύει την επιθετικότητά τους. Η ανεμπόδιστη αντιλαϊκή επέλαση σημαίνει αυτόματα και την έντασή της, με ακόμα χειρότερους όρους, με τη λήψη ακόμα σκληρότερων μέτρων. Ενδεικτική είναι η δήλωση του Οδ. Κυριακόπουλου, προέδρου του ΣΕΒ, μετά τη συνάντησή του την Πέμπτη με τον υπουργό Εργασίας: «Εχουμε ακόμα πολύ δρόμο να κάνουμε για να φτάσουμε σε τέτοια "άκρα"» (!) σημείωσε κυνικά ο εκπρόσωπος των βιομηχάνων. Οσο το περιεχόμενο των αγώνων και οι μορφές πάλης του εργατικού - λαϊκού κινήματος δεν αντιστοιχούνται στο μέγεθος της εξελισσόμενης επίθεσης, όσο καθυστερεί η δημιουργία των προϋποθέσεων για μια ισχυρή ταξική αντεπίθεση, τόσο η εργατική τάξη θα οδηγείται σε συνθήκες μεσαιωνικής εκμετάλλευσης.

Οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ δε θέλουν να οργανώσουν την πάλη των εργαζομένων. Εχουν τάξει τον αυτό τους στο πλευρό της κυβέρνησης και του κεφαλαίου. Δε διευκολύνουν απλά το πέρασμα της αντιλαϊκής πολιτικής. Συμφωνούν με τον πυρήνα της, που δεν είναι άλλος από τις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου, σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Είναι εργαλεία στα χέρια του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκφραστών. Αξιοποιούνται για να φρενάρουν τις αγωνιστικές διαθέσεις της εργατικής τάξης, για να υπονομεύουν τους αγώνες της.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η στάση ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - «Αυτόνομης Παρέμβασης» στο ζήτημα του Ασφαλιστικού με το νόμο Γιαννίτση. Οι πανεργατικοί αγώνες ενάντια στην αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση αποτέλεσαν γραμμάτια, που η συμβιβασμένη συνδικαλιστική ηγεσία εξαργύρωσε με τη συμμετοχή της στον λεγόμενο κοινωνικό διάλογο, από τον οποίο προέκυψε το νομοθετικό έκτρωμα του Ρέππα για το Ασφαλιστικό. Η ίδια η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έθεσε πριν από μερικούς μήνες ζήτημα συνολικά για το Ασφαλιστικό και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η επίθεση ενάντια στα ασφαλιστικά δικαιώματα των τραπεζοϋπαλλήλων.

ΠΑΣΚΕ και «Αυτόνομη Παρέμβαση» αποφάσισαν από κοινού να κηρύξουν απεργία για τις 24 του Ιούνη, μέσα σε ασφυκτικά χρονικά περιθώρια για την προετοιμασία της και με πλαίσιο υπεράσπισης του νόμου Ρέππα, δηλαδή της πολιτικής του ΠΑΣΟΚ. Η ίδια η κυβέρνηση, νομοθετώντας για το Ασφαλιστικό των τραπεζών, παραδεχόταν ότι η προωθούμενη ρύθμιση δεν ήταν τίποτε άλλο παρά εφαρμογή του νόμου που ψηφίστηκε επί ΠΑΣΟΚ! Την ίδια στιγμή οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι του ΣΥΝ στην ΑΔΕΔΥ αποκήρυσσαν μετά βδελυγμίας κάθε σκέψη για κινητοποίηση. Η ΔΑΚΕ συμμετέχει με ρόλο πρωταγωνιστή στην αντεργατική συνδικαλιστική συμπαιγνία. Απορρίπτει κάθε αγωνιστική πρόταση, αλλά και δίνει το απαραίτητο άλλοθι για ανέξοδες αντιπολιτευτικές κορόνες στην ΠΑΣΚΕ και την ΑΠ.

Στο νέο γύρο του διαλόγου-απάτη για το Εργασιακό, η ΓΣΕΕ ετοιμάζεται αύριο να κάτσει ξανά στη γνώριμη γι' αυτήν καρέκλα. Μόνο ανησυχία και αγανάκτηση μπορεί να προκαλεί αυτή η απόφαση της συμβιβασμένης πλειοψηφίας στους εργαζόμενους, που έχουν πλέον μπόλικη πείρα από τα αποτελέσματα του «συναινετικού» τσεκουρώματος των δικαιωμάτων τους. Ο «κοινωνικός εταιρισμός» είναι πολύτιμο εργαλείο για το κεφάλαιο στην προσπάθειά του να ρίξει ακόμα πιο κάτω την τιμή της εργατικής δύναμης. Οι ευθύνες των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, που νομιμοποίησαν με τη συμμετοχή τους αυτό το αντιλαϊκό κατασκεύασμα είναι τεράστιες.

Η στάση των παρατάξεων της συναίνεσης στο συνδικαλιστικό κίνημα αποτελεί καθρέφτη της αντιλαϊκής πολιτικής που εφάρμοσαν, εφαρμόζουν και στηρίζουν - με τον έναν ή τον άλλο τρόπο - τα κόμματά τους. Το ΠΑΣΟΚ - με το νόμο 2639/98 και το νόμο Γιαννίτση το 2000 (2874/00) - προχώρησε ένα βήμα παραπέρα τη νομοθεσία για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας που ξεκίνησε η ΝΔ το 1990. Κήρυξε την ολομέτωπη επίθεση σε βάρος συνολικά των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης. Επί των ημερών της διακυβέρνησής του το ελληνικό κεφάλαιο αναδείχτηκε στην πρώτη θέση της κερδοφορίας ανάμεσα στα κράτη - μέλη της ΕΕ. Εκθέσεις και στατιστικές μελέτες των οργάνων της ΕΕ αναγνωρίζουν σήμερα την τεράστια συμβολή του ΠΑΣΟΚ στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην Ελλάδα, προς όφελος του ντόπιου και του ευρωενωσιακού κεφαλαίου.

Αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνηση, η ΝΔ ήρθε να πατήσει σε στέρεο έδαφος. Επιασε απευθείας δουλιά. Για να ολοκληρώσει το αντιλαϊκό έργο του ΠΑΣΟΚ και να πάει ένα βήμα παραπέρα τη λυσσαλέα επίθεση. Το αντιδραστικό νομοθετικό της έργο στους 14 περίπου μήνες της διακυβέρνησης είναι ενδεικτικό σε κάθε τομέα: Από τα Εργασιακά και τα Ασφαλιστικά, μέχρι την Υγεία, την Παιδεία, την ακόμα βαθύτερη προσαρμογή της Δημόσιας Διοίκησης στα καπιταλιστικά συμφέροντα, την «πρόνοια» για την αύξηση της κερδοφορίας του εφοπλιστικού κεφαλαίου. Αιχμή της αντιλαϊκής επίθεσης αποτελεί σήμερα το Εργασιακό και η πλήρης απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων. Τα κυβερνητικά στελέχη της ΝΔ δε χάνουν ευκαιρία να υπογραμμίσουν την τεράστια συμβολή του ΠΑΣΟΚ και στα δυο αυτά ζητήματα.

Ο ΣΥΝ, με την τακτική του, δίνει χέρι βοήθειας στο να περάσει η αντιλαϊκή επίθεση. Θιασώτης της λογικής του ευρωμονόδρομου, ταυτίζεται ακόμα και φραστικά με τις ευρωενωσιακές εξαγγελίες, όπως για παράδειγμα στη Στρατηγική της Λισαβόνας. Δε διαφωνεί επί της ουσίας με τις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου. Η ψήφος των βουλευτών στη Συνθήκη του Μάαστριχτ αποτέλεσε λευκή επιταγή στο κεφάλαιο να οξύνει την επίθεσή του σε βάρος των εργαζόμενων. Αναπαράγει ιδεολογήματα για έναν «φιλεργατικό» καπιταλισμό, αποπροσανατολίζοντας το κίνημα και σαμποτάροντας τη ριζοσπαστικοποίησή του.

Χαρακτηριστική είναι η στάση του στην πρόσφατη ψηφοφορία για την Εκθεση Σέρκας (αφορά στην ευρωπαϊκή οδηγία για την οργάνωση του χρόνου εργασίας) στο Ευρωκοινοβούλιο. Σε συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες, το Λαϊκό κόμμα, αλλά και τους ευρωβουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, νομιμοποίησε με την ψήφο του το σπάσιμο του χρόνου εργασίας σε «ενεργό» και «ανενεργό» περίοδο. Η επικύρωση μιας από τις κεντρικές αξιώσεις του κεφαλαίου φέρει έτσι και τη δική του σφραγίδα. Χαρακτηριστικό της αντίληψης του ΣΥΝ για τις εργασιακές σχέσεις είναι και η θέση της συνδικαλιστικής του παράταξης, η οποία, στο κείμενο της πανελλαδικής της Συνδιάσκεψης ευθαρσώς, προτείνει «ελαστικές μορφές απασχόλησης όπου δικαιολογείται αντικειμενικά από τη φύση της επιχείρησης όχι πάνω από το 10% του συνόλου»...

Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα έχουν πλέον αρκετή πείρα για να βγάλουν συμπέρασμα. Να αντιληφθούν ποια πάλη, ποια αιτήματα, ποιες πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις ταυτίζονται με τα πραγματικά τους συμφέροντα. Σήμερα δεν υπάρχουν περιθώρια αναμονής ή ανοχής. Η ολομέτωπη σύγκρουση με το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής, η καταδίκη των συνδικαλιστικών παρατάξεων της συναίνεσης, ο απεγκλωβισμός από τα κόμματα που στηρίζουν το κεφάλαιο αναδεικνύεται επιτακτικά σε μονόδρομο για τους εργαζόμενους.

Η ένταση της αντεργατικής επίθεσης θέτει απαιτητικά καθήκοντα στην εργατική τάξη. Τα σωματεία σε κάθε χώρο δουλιάς πρέπει να μετατραπούν σε κυψέλες ενημέρωσης των εργαζομένων και οργάνωσης της πάλης τους. Και οι κομμουνιστές συνδικαλιστές, μαζί με τους χιλιάδες άλλους εργαζόμενους που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, πρέπει να πρωτοστατήσουν.

Να μη μείνει εργαζόμενος που δε θα ενημερωθεί για τον πραγματικό αντιδραστικό χαρακτήρα των προωθούμενων μέτρων. Που δε θα κουβεντιαστεί για τις οδυνηρές συνέπειες που θα έχει στην καθημερινότητά του η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, η μείωση της αμοιβής των υπερωριών. Που δε θα του εξηγηθεί το ενιαίο της επίθεσης που έχει εξαπολύσει εναντίον της εργατικής τάξης η κυβέρνηση και το κεφάλαιο, στοχεύοντας στη μείωση της εργατικής της δύναμης. Που δε θα του αποκαλυφθεί ο ρόλος που παίζουν στο πέρασμα αυτής της επίθεσης τα κόμματα και οι συνδικαλιστικοί εκφραστές του κεφαλαίου. Στόχος και βασικό καθήκον για τους εργαζόμενους πρέπει να αποτελεί η ακύρωση των μέτρων, το φρενάρισμα της αντεργατικής επέλασης.

Προϋπόθεση για να μπουν εμπόδια στην κυβέρνηση και το κεφάλαιο είναι να ξεμπερδεύουν οι εργαζόμενοι με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες τους. Να πάρουν την υπόθεση του αγώνα στα χέρια τους. Να κατατάξουν τις παρατάξεις και τους συνδικαλιστές της συναίνεσης στην όχθη εκείνων που δρουν ενάντια στα πραγματικά τους συμφέροντα. Τι μπορεί, για παράδειγμα, να περιμένει ο εργαζόμενος του ΟΤΕ από τη συνδικαλιστική ηγεσία στην Ομοσπονδία του, που υπέγραψε την κατάπτυστη αντεργατική Σύμβαση με την εργοδοσία; Τι έχει να προσδοκά ο τραπεζοϋπάλληλος από την πλειοψηφία στη διοίκηση της ΟΤΟΕ, που επί 17 μέρες τον καλούσε με την απεργία του να υπερασπιστεί το νόμο του ΠΑΣΟΚ, μια παραλλαγή εκείνου που ο ίδιος αντιπάλεψε πριν από πέντε περίπου χρόνια στο δρόμο; Τι συμφέρον έχει η εργατική τάξη να ανέχεται στη συνδικαλιστική της ηγεσία τις παρατάξεις εκείνες που έχουν ήδη συμφωνήσει με το ΣΕΒ για τη μείωση της υπερωριακής αμοιβής, μέσα από την επέκταση του διευθυντικού δικαιώματος και αύριο κάθονται ξανά στο τραπέζι του «κοινωνικού διαλόγου» με την κυβέρνηση; Κανένα απολύτως.

Συσπείρωση δυνάμεων στην κατεύθυνση έντασης της ταξικής πάλης. Αγώνας με το πλαίσιο του ΠΑΜΕ, με αιτήματα που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες και πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων. Οικοδόμηση Επιτροπών Αγώνα σε κάθε χώρο δουλιάς. Στέρεα πόδια του ΠΑΜΕ, βαθιά ριζωμένα σε κάθε κλάδο. Ολόπλευρη ενίσχυση του ταξικού πόλου συσπείρωσης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτή είναι η μόνη ρεαλιστική απάντηση που μπορούν και πρέπει να δώσουν οι εργαζόμενοι μπροστά στην ένταση της κατά μέτωπο επίθεσης. Αυτή είναι και η μοναδική απάντηση στο ύψος των πραγματικών τους συμφερόντων.

Καμιά επιμέρους κατάκτηση, όμως, δεν μπορεί να είναι εξασφαλισμένη όσο η εξουσία βρίσκεται στα χέρια του κεφαλαίου. Οσο στη διακυβέρνηση εναλλάσσονται τα κόμματά του. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ σήμερα, άλλες παραλλαγές τους πιθανόν αύριο. Οσο ο αγώνας των εργαζομένων δεν παίρνει πολιτικά χαρακτηριστικά, δε στρέφεται ενάντια στα κόμματα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στηρίζουν το κεφάλαιο. Οσο η καταδίκη της κυρίαρχης αντιλαϊκής πολιτικής δεν εκφράζεται μαζικά με τον απεγκλωβισμό από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, την ενίσχυση του ΚΚΕ και της πολιτικής τους πρότασης.

Ισχυρό ΚΚΕ σημαίνει πιο αποτελεσματικοί αγώνες. Σημαίνει μεγαλύτερα περιθώρια να αποσπάσουν κατακτήσεις οι εργαζόμενοι, να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για πιο ριζοσπαστικές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας. Το ΚΚΕ διακηρύσσει ξεκάθαρα πως όσο τα μέσα παραγωγής βρίσκονται στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου, τόσο θα πληθαίνουν τα δεινά για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Τόσο οι εργαζόμενοι θα παραμένουν στο στόχαστρο της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας για να πέσει ακόμα πιο κάτω η τιμή της εργατικής τους δύναμης.

Η πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ για τη συγκρότηση της πλατιάς Αντιιμπεριαλιστικής Αντιμονοπωλιακής Δημοκρατικής κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας είναι ρεαλιστική και επίκαιρη όσο ποτέ. Οσο περισσότεροι εργαζόμενοι βάζουν ως στόχο στην ημερήσια διάταξη των καθημερινών τους αγώνων τη συγκρότηση του Μετώπου, τόσο πιο ηχηρά θα χτυπάει το καμπανάκι του κινδύνου για το κεφάλαιο και τα κόμματά του. Τόσο θα πληθαίνουν και θα αποκτούν μονιμότητα οι νίκες για το εργατικό λαϊκό κίνημα. Μέχρι την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και την οικοδόμηση μιας άλλης εξουσίας, στα μέτρα των πραγματικών λαϊκών αναγκών, όπου η εκμετάλλευση και τα κέρδη των μονοπωλίων θα αποτελούν οριστικά παρελθόν για την εργατική τάξη και τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα.