ΚΑΛΟΤΥΧΙΖΕΙΣ τα νιάτα και χαίρεσαι κατάβαθα να βλέπεις το ασταμάτητο αυτό ποτάμι της νιότης να πλημμυρίζει δρόμους, πλατείες, γήπεδα. Είναι τα νιάτα, είναι τα πρωτοπόρα παιδιά της ΚΝΕ, που μαζί τους συναντιόμαστε στους μεγάλους, καθημερινούς λαϊκούς αγώνες.

ΕΙΝΑΙ παρουσία φλογερή. Πυρώνει τα πρόσωπα, κάνει τα μάτια να σπιθίζουν. Κρουστάλλινη νερομάνα, που αναπηδά από της γης τα έγκατα, που δίνει «παρών» δυνατό, αστραφτερό, αλλά και δίνει απάντηση σ' εκείνους, που τους θεωρούν πως είναι εγκλωβισμένοι στα δικά τους κελεύσματα και τις δικές τους προσταγές.

Η ΡΟΖΑ Ιμβριώτη, που 'χε ζήσει στα χρόνια της Αντίστασης πολύ κοντά στους νέους, έγραφε για τα παιδιά της ΕΠΟΝ: «...Τα παιδιά αυτά δεν είναι αυτά που γνωρίσαμε πριν από 4 χρόνια.

ΤΑ ΜΑΤΙΑ, που κοιτάζουν τώρα το δάσκαλό τους πάνω στην έδρα, έχουν νέα δικά τους αξιολογικά κριτήρια. Αυτά που απόκτησαν με την πείρα τους. Οι σκέψεις τους δεν είναι πια οι ήσυχες, ήρεμες ανησυχίες, μήπως τυχόν και ξεχάσουν τούτη την εξαίρεση του συντακτικού.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, παρατηρεί η Ρ. Ιμβριώτη, τα έκαψε και τότε μια ανήσυχη επιφυλακή για τα ιερά και τα όσια, που είχαν μέσα στην ψυχή τους και που νόμιζαν ότι κινδυνεύουν.

ΤΟ κορμί, που κάθεται αδέξια αυτή τη στιγμή πάνω στο θρανίο, είναι εκείνο, που τέσσερα χρόνια ξαπλώνονταν κατάχαμα μέρες και νύχτες μέσα στα χιόνια και τις βροχές και το λιοπύρι νηστικό, για να διώξει τον κατακτητή, να κερδίσει τη χιλιάκριβη λευτεριά».

ΚΑΙ προφητικά η αγωνίστρια και μεγάλη παιδαγωγός σημείωνε: «Δε χωράει πια τούτο το κορμί στο παλαιό εκείνο θρανίο. Κι ούτε επίσης η αντάρτισσα ψυχή του μέσα στην παλιά τάξη. Είναι όλα εκείνα τα παιδιά, που έπαιξαν τη ζωή τους με το θάνατο μέρα και νύχτα. Και τράνεψαν σαν τα πλατάνια. Κυνηγώντας να μεθύσουν στα ύψη με τον ήλιο...».

ΠΩΣ να μη θυμάσαι, όμως, και τα μακρινά δικά σου νιάτα να πυρπολούν τους ουρανούς μας και να σφραγίζουν τα πιο όμορφα όνειρα. Θυμήσου εκείνη την πρώτη πικρή της χιτλεροφασιστικής σκλαβιάς άνοιξη, με τις πρώτες διαδηλώσεις, τότε, που στην οδό Βαλτετσίου μανάδες κι αδελφές άνοιγαν τα παράθυρα και πετούσαν στους φοιτητές τη σημαία μας, για να μπει μπροστά στη διαδήλωση.

ΕΚΕΙ μπροστά στον Αγνωστο είναι τα νιάτα της Σπουδάζουσας, που χορεύοντας σπάνε της σκλαβιάς τη σιωπή και φέρνουν μηνύματα ελπίδας και αισιοδοξίας. Το τραγούδι τους είναι φωτιά, που ξανάβει τον αγώνα.

ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ, επίσης, κι αυτό που ζεις στα μηνύματα που στέλνουν τα νιάτα της ΚΝΕ απ' όλες τις άκρες της γης μας στο συναπάντημά τους με του λαού μας την τίμια ιστορία. Με την αλήθεια της, που παραχαράκτες την αποσιωπούν, την απονεκρώνουν, τη βάζουν στις βιτρίνες, στις ναφθαλίνες. Ιστορία, όχι αυτή που βγαίνει από του λαού τις μεγάλες θυσίες για το ψωμί και τη λευτεριά. Αλλά εκείνη, που προστάζουν οι ντόπιοι και ξένοι ιμπεριαλιστές. Κομμένη και ραμμένη στα μέτρα, στα γούστα, στα σχέδιά τους, στο κεμέρι τους...

ΠΑΝΩ στις καλύτερες παραδόσεις του λαού μας σκύβουν τούτο τον καιρό, καθώς ξετυλίγονται οι εκδηλώσεις του 14ου Αντιιμπεριαλιστικού Διημέρου της ΚΝΕ σ' όλες τις άκρες της χώρας. Πλούσια και μοναδικά τα όσα είδαν, άκουσαν, όσα κατάματα έμαθαν κοντά στους παλιούς αγωνιστές του ΔΣΕ και του ΕΛΑΣ από του Γράμμου τις κορφές, ως τη Λάρισα, την Καλαμάτα, τ' Ανώγεια και την ξακουστή στο Ρέθυμνο Κοξαρέ.

ΚΑΙ σήμερα Κυριακή, οι νεολαίοι της ΚΝΕ Πειραιά θα γνωρίσουν τις φυλακές της Αίγινας, που στάθηκε από τους πιο μαρτυρικούς τόπους, απ' όπου στα 105 χρόνια της λειτουργίας τους πέρασαν φυλακισμένοι για πολλά χρόνια λαϊκοί αγωνιστές, που έδωσαν και τη ζωή τους.

ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΚΟ οικοδομικό κτίσμα, χτίστηκε για Ορφανοτροφείο και έγινε τελικά φυλακή. Φορτωμένη μνήμες και γεγονότα, που έζησαν οι φυλακισμένοι κομμουνιστές σε μια διαδρομή από τα χρόνια του Καποδίστρια ως τα τελευταία της χούντας. Μια γνωριμιά με την αλήθεια της ιστορίας μας. Οι νέοι της ΚΝΕ βεβαίωσαν με τη μαζική συμμετοχή τους στο 14ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο ότι δε θα αφήσουν να σβήσει η ιστορία του λαού μας. Θα κάνουν πράξη το σύνθημα του Φεστιβάλ της ΚΝΕ «Μαθαίνουμε την αλήθεια, αλλάζουμε τον κόσμο».