Πραγματικά, η οργή και η θλίψη δεν είναι αρκετά για την τραγωδία που συντελείται τις τελευταίες δεκαετίες στο φονικό πέταλο του Μαλιακού, με πιο πρόσφατη αυτή του περασμένου Σαββάτου, με τους εννέα νεκρούς, μεταξύ των οποίων και τρία παιδιά. Και οπωσδήποτε - όπως αναφέρει σε ανακοίνωσή της η ΝΕ Φθιώτιδας του ΚΚΕ - οι ευθύνες που αποδίδονται κάθε φορά στον «ανθρώπινο παράγοντα» και στο «ανθρώπινο λάθος» δεν αποτελούν παρά μόνο μικρή παρωνυχίδα της αλήθειας. Το ομολόγησε, άλλωστε, απερίφραστα προχτές ο ίδιος ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γ. Σουφλιάς, δηλώνοντας ότι «τα αποτελέσματα μιας σύγκρουσης δύο αυτοκινήτων με την ευθύνη μίας οδηγού, θα ήταν ασφαλώς μικρότερα αν υπήρχε ο σύγχρονος δρόμος με δύο λωρίδες προς κάθε κατεύθυνση και με διαχωριστικό διάζωμα».

Αυτή είναι, λοιπόν, η μεγάλη αλήθεια. Οτι εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια, και ενώ κάθε χρόνο σ' αυτό το δρόμο - καρμανιόλα σκοτώνονται δεκάδες άνθρωποι (530 είναι τα θύματα από το 1992 μέχρι σήμερα), οι κυβερνήσεις τόσο της ΝΔ, όσο και του ΠΑΣΟΚ δεν έκαναν τίποτε για την αναβάθμισή του, παρά μόνο «άσφαιρες» εξαγγελίες και σχέδια επί χάρτου. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, αφού όλες αυτές οι καθυστερήσεις έγιναν σκόπιμα, επειδή η μία μετά την άλλη οι δύο αυτές κυβερνήσεις ήθελαν να πριμοδοτήσουν με «σύμβαση παραχώρησης» την κατασκευή της περιβόητης ζεύξης του Μαλιακού. Ενα έργο που θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των μεγαλοεργολάβων και των τραπεζιτών, υποχρεώνοντας το λαό να πληρώνει διπλά: και για την κατασκευή του και για τη λειτουργία του, μέσω πανάκριβων διοδίων. Για τον ίδιο λόγο, άλλωστε, για να εξυπηρετηθεί το μεγάλο κεφάλαιο με τις «συμβάσεις παραχώρησης», παρέμειναν εθνικοί λαιμητόμοι και τα τμήματα των Τεμπών και Κορίνθου - Πατρών, παρά τα τεράστια ποσά που διατέθηκαν εδώ και 20 χρόνια για την αναβάθμιση του εθνικού οδικού δικτύου.

Ολο αυτό το διάστημα, οι κυβερνήσεις και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ επικαλούνταν για την αναβάθμιση του Μαλιακού και των άλλων «καρόδρομων» τη ...«στενότητα χρημάτων», όταν την ίδια στιγμή υποχρέωναν τον ελληνικό λαό να πληρώσει πάνω από 10 δισ. ευρώ για την επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Μια διοργάνωση που εκτίναξε στα ύψη την κερδοφορία μερικών μεγαλοεργολάβων και μεγαλοχορηγών, δηλαδή και πάλι του μεγάλου κεφαλαίου. Μόνο τα 120 δισ. δρχ. που διατέθηκαν για τις περίφημες στέγες Καλατράβα και προς χάριν των συμφερόντων και του μεγαλοϊδεατισμού κάποιων «θνητών» και «αθανάτων» θα αρκούσαν για την ολοκλήρωση 20 χιλιομέτρων του επικίνδυνου αυτού δρόμου.

Εκείνο, όμως, που προκαλεί περισσότερο το δημόσιο αίσθημα είναι ότι οι εκπρόσωποι των δύο κομμάτων, αντί να σιωπήσουν - ή τουλάχιστον να ζητήσουν δημόσια συγνώμη για την πολιτική που ακολούθησαν όλο αυτό το διάστημα - έχουν το θράσος να αλληλοκατηγορούνται με δηλώσεις και αντιδηλώσεις (όπως έγινε και χτες), προσπαθώντας να «θολώσουν τα νερά» και να ρίξουν ο ένας την ευθύνη στον άλλο. Με τον τρόπο αυτό όμως αποκαλύπτουν στο λαό πόσο ίδιοι στην ουσία είναι και του δίνουν την ευκαιρία να συνειδητοποιήσει ότι η ικανοποίηση των αναγκών του - ακόμη και το δικαίωμά του να μην κινδυνεύει να σκοτωθεί κάθε φορά που ταξιδεύει στην Εθνική Οδό - δεν μπορεί να γίνει όσο κυριαρχούν οι δυνάμεις αυτές του κεφαλαίου.