Του Ανδρέα Πετρουλάκη από την «Καθημερινή»

Δεν είναι καθόλου μόνο θέμα έντιμης ρύθμισης και εφαρμογής της. Αν δηλαδή δεν κινδύνευαν μετά με απολύσεις, θα γινόταν δεκτή η «διευθέτηση»; Ούτε επίσης είναι μόνο θέμα εκβιασμού των εργατών με την απειλή της ανεργίας. Πρόκειται για σοβαρό πισωγύρισμα, που έχει τη βάση του πίσω στο χρόνο και αφορά ζητήματα κυριαρχίας της αστικής ιδεολογίας μέσα στην εργατική τάξη ως προς το γιατί πληρώνεται ο εργάτης. Για να το πούμε σύντομα: Η υπερωρία όσο κι αν πληρωθεί παραμένει απλήρωτη δουλιά. Ο εργάτης έχει ήδη επιστρέψει - με την υπεραξία που παράγει στο κανονικό μεροκάματο - στον καπιταλιστή μέρος του μισθού που έχει εισπράξει πουλώντας την εργατική του δύναμη και με την υπερωρία συνεχίζει να παράγει καθαρή υπεραξία και μόνο υπεραξία. Με πολύ σκληρό αντίτιμο το σακάτεμα της ίδιας της εργατικής του δύναμης. Αυτό δεν πληρώνεται.

Οσο για κάτι ΠΑΣΟΚους που δήθεν κλαίνε για την κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, ας αφήσουν τα... σάπια. Είναι δημιούργημά τους αυτό το συνδικαλιστικό κίνημα, είναι συνειδητή επιλογή του κόμματός τους να υπάρχει σε τέτοια κατάσταση το συνδικαλιστικό κίνημα, ακριβώς γιατί ένα τέτοιο συνδικαλιστικό κίνημα είναι αυτό που χρειάζεται το κεφάλαιο για να περνά ανεμπόδιστα την πολιτική του. Και το ΠΑΣΟΚ - πια είναι καθαρό σε περισσότερους - υπάρχει για να υπηρετεί αυτήν την πολιτική.

Για το τι «πονάει» την κυβέρνηση, καλό το παραμύθι περί ΔΑΚΕ και της δήθεν διαφωνίας της για το «διευθυντικό δικαίωμα». Γάντι του πάει του Παναγιωτόπουλου. Οταν θα έρθει η ώρα με όρους ταξικού κινήματος να συζητήσουμε για σταμάτημα της παραγωγής, τότε θα μιλήσουμε και για το τι «πονάει» το κεφάλαιο και την κυβέρνησή του. Ως τότε ας καταναλώνουν μεταξύ τους τα φούμαρα περί αντιστεκόμενης ΔΑΚΕ. Οι εργάτες να μένουν όλο και πιο μακριά από κάθε έκφραση κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, αυτό μετράει.

Σωστή η επισήμανση του καθηγητή για το ποιος ωφελείται. Λάθος το κομμάτιασμα σε διάφορους ωφελημένους. Ενας ωφελείται, μέρος του - συνέπειά του τα επιμέρους. Κι έχει όνομα: Ιμπεριαλισμός. Λέξη «φτου κακά» για ευαίσθητες ψυχές (ο καθηγητής δεν περιλαμβάνεται σ' αυτές) που δεν αντέχουν την «ξύλινη γλώσσα» της πολιτικής οικονομίας, αλλά είναι κρίσιμο να λέγονται πλέον τα πράγματα με τ' όνομά τους, για να ξέρουμε τι παλεύουμε.