Ο αξέχαστος σ. Χρ. Χριστοδουλάκης (Χρ. Χ.), λογοτέχνης, μου 'λεγε, μια Κυριακή (το 1950) τον κάλεσε ο γνωστός βιβλιοπώλης Αντώνης Κόντες, ο μπαρμπα-Αντώνης, όπως τον ήξερε η πιάτσα, για να ξεδιαλέξουν την αποθήκη με παλιά φιλολογικά βιβλία προκειμένου να τα έβαζε στο καροτσάκι για πούλημα.

Πάνω στο ψάξιμο των βιβλίων έπεσα σ' ένα μικρό σωρό με τυπογραφικά στοιχεία. Σταμάτησα για λίγο και του είπα: Βλέπω είχες μπαρμπα-Αντώνη και τυπογραφείο... Σταμάτησε για λίγο το διάλεγμα. Και σαν μαρμαρωμένος με κοίταξε στα μάτια και τα δικά του πλημμύρισαν δάκρυα.

Την άνοιξη του 1944 οι ανάγκες της ανάπτυξης τυπογραφείου στην Αθήνα πίεζαν και την ΕΠΟΝ Αθήνας να λειτουργήσει τυπογραφείο. Δύσκολες τέτοιες αποστολές κι αυτό την έκανε πιο δύσκολη μέχρι να φτάσεις να πεις αυτό που γυρεύεις, να μιλήσεις για το σκάψιμο του κήπου, για τον υπόγειο χώρο και όλα τ' άλλα τα σχετικά. Και ποια εποχή...

Ακουσε, με προσοχή ο μπαρμπα-Αντώνης όσα η Οργάνωση της ΕΠΟΝ ζητούσε για το τυπογραφείο, στο σπίτι, στην οδό Λιακαταίων 54 στου Γκύζη. Δε χρειάστηκε να δοθούν άλλες εξηγήσεις.

Με κοίταξε κατάματα και με το γνώριμο καλοσυνάτο ύφος του μου είπε: «Ακου... Εγώ σας έδωσα το γιο μου τον Αλκη... Και τώρα θα κάνουμε κουβέντα για το σπίτι... Μπορείτε να αρχίσετε όποτε θέλετε». Μ' αυτά τα λόγια βάλαμε μπρος... Και τυπογράφος μας ο Αλκης, που αναδείχτηκε γρήγορα σε τυπογράφο ικανό, που μαζί φροντίσαμε να προφυλάξουμε το τυπογραφείο.

Κοιτούσε την πλάκα αμίλητος. Την πήρε στα χέρια. Σαν να 'θελε να τη χαϊδέψει. Και ξέσπασε στο παράπονο: «Γιε μου, γιε μου, Αλκη μου». Υστερα ξέσφιξε τις βίδες που συγκρατούσαν την πλάκα. Οι χούφτες του γέμισαν στοιχεία, μνήμες κι αγώνες.

Καθίσαμε, μου συνέχισε ο σ. Χρ. Χριστοδουλάκης, στα σκαλιά της αποθήκης κι ο μπαρμπα-Αντώνης έδωσε, ανάβοντας το τσιγάρο του, του Αλκη την ιστορία για τα χρόνια της κατοχής, τότε, που μαζί με τ' άλλα παιδιά τύπωναν προκηρύξεις και έγραφαν συνθήματα στους τοίχους.